این تهران است. سر شب و زیر بارانی که هفته گذشته تهران را فلج کرد. بزرگترین و وسیع ترین گورستان ایران در تهران است و نامش "بهشت زهرا". بهشتی که تا خرخره پر شده است. گورستان های کوچک و پراکنده نیز در تهران کم نیستند. از قبل تا بعد از سال 57. از ظهرالدوله در شمال تهران، تا خاوران در جنوب شرقی تهران. از امام زاده طاهر که چسبیده به تهران است تا امام زاده داوود که آنسوی قله توچال است... و همه آنها در دل تهران بزرگی که بزرگترین گورستان اتومبیل در جهان است. شهری که هیچ چیز آن به سامان نیست و نمی تواند باشد، زیرا هیچ چیز در کل ایران به سامان نیست. همه چیز موقتی است. از امنیت تا صلح، از قتل تا حیات، از ثروت تا فقر، از مرگ تا حیات، از آزادی تا رفتن به اوین ... و این بی سامانی را یک باران، یک رگبار، یک زلزله و شاید یک شورش کور و لجام گسیخته چند میلیونی می تواند به فاجعه ای کوچک یا بزرگ تبدیل کند. به جای رژه 30 هزار نفره نیروی انتظامی در خیابان ها و برای ترساندن مردم، خواهند نشست و فکری خواهند کرد؟ اگر خود می توانستند چنین کنند و چاره ای بیابند که کار به اینجا نمی کشید. بنابراین چاره ای ملی، رایزنی ملی، آشتی ملی نیاز است و دلسوزی و همراهی همگانی و این همان است حکومت کنونی نمی خواهد و از آن وحشت دارد و می گریزد. مثل جن از بسم الله!