ازدحام جاده قدیم یا خیابان شریعتی. سرسام دود و بوق و فریاد و شلوغی. سرمای بهمنی. به بیمارستان ایرانمهر می رسم. بیمارستانی که حالا میزبان چهره دیگری است: محمد علی عمویی.
چه شد آقای عمویی ؟
- اتفاقی است که افتاده است. شب مهمانی دعوت بودم. هنگام پیاده شدن از ماشین و زمانی که روی جدول راه می رفتم به داخل جوی آب پرتاب شدم. همان لحظه احساس کردم استخوانی شکست. خیلی زود با کمک دوستان و رفقا به بیمارستان ایرانمهر آمدم. درد شدیدی دارم. عکسبرداری ها شکستگی لگن را نشان داده اند. قرار است جراحی شود.

محمد علی عمویی قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران که مقاومت او در طول بیش از سی و هفت سال زندان قبل و بعد از انقلاب بهمن او را با نلسون ماندلا قیاس کرده اند، حالا مهمان اتاق 103 ایرانمهر است. اتاقی که مرتب پر و خالی می شود و یاران و رفقایش لحظه به لحظه در کنار همسرش بر بالین او حضور دارند. بالای تخت او روی کاغذی نوشته شده است: "متشکرم که مرا نمی بوسید- عمو"
تخت نباید تکان بخورد تا درد فزونی نیابد. کسی نجوا می کند "تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد."
یاران دست "عمو" را می فشارند و او نظاره گر است و همچنان امید وار به فردایی دیگر که پس پشت شیشه های غبار گرفته ی تیمار کده در انتظاری گنگ مکرر می شود.
دوستی از "حرکت" می گوید و اینکه تاریخ چگونه به رغم همه هزینه ها و روند خون بار خود قدم به قدم پیش می رود و طنز گسی که لابلای همه حرف ها و شوخی ها می دود. از حال همسر محمود اعتمادزاده "به آذین" جویا می شود که با سکته مغزی دیگری در بیمارستان "جم" بستری است و از اوضاع و احوال روز کشور سخن می گوید.
قدیمی ترین زندانی سیاسی ایران همچنان سر به بالا دارد و نگاهی رو به فردا که امتداد آن تا نقش آن "کابوس" ها می دود.
- مرا شرمنده کرده اند. چه بگویم؟ از خارج و داخل همه نگران هستند، اما اتفاقی است که برای همه می تواند بیفتد. ما فجایعی را تاب آورده ایم که این درد مداوم در برابر آنها چیزی نیست. از همه سپاسگزارم. از همه کسانی که به هر طریق از اولین لحظه اتفاق جویای حال من بودند. من باز بلند می شوم. شما هستید که دارید جلو می روید ما هم سلانه سلانه پشت سر شما در حرکتیم. همه این روزهای تلخ میهن ما هم می گذرند. مطمئن هستم…"
روحیه وحال عمومی عمو خوب است و پزشکان امیدوارند که با جراحی روی بخشی از استخوان اتصال ران به لگن بزودی پس از طی دوره نقاهت سلامتی کامل حاصل شود.

نمی دانم مایه تاسف است یا باید این را طبیعی دانست که «صدای بحران به گوش افراد عاقل می رسد». اینکه دولت کنونی هم با بخش مهمی از نخبگان و از جمله نیروهای اصلاح طلب مشکل دارد، ناشی از همین امر است. وقتی اقتصاددانان نامه یی می نویسند که این راه پیش گرفته شده به تورم می رسد، بر همین اساس است. ولی آقای احمدی نژاد تا خودش تجربه نکند، قبول ندارد و تجربه های جاری دنیا برایش ملاک نیست. در مجلس نیز به همین شکل شاهد برداشت های مکرر از صندوق ذخیره ارزی بودیم که باعث افزایش حجم نقدینگی موجود است. بنابراین می توان بر این مدعا پای فشرد که «مشکل مدیریت» مشکلی است که کاملاً در دولت کنونی، روی خودش را نشان داده است. در این شرایط، مجلس هشتم می توانست دریچه خروج نظام از وضع فعلی مدیریت باشد. حداقل کار این است که بگذاریم در مجلس هشتم حتی به صورت کنترل شده نسیمی بوزد و حرف مخالف هم زده شود و مردم حس کنند مجلس زنده است که ظاهراً به نظر می رسد تصمیم بر این گرفته شده که این دریچه باز نشود یا دست کم ردصلاحیت گسترده نامزدهای اصلاح طلب در هیات های اجرایی و نظارت این مساله را نشان می دهد. بر این مبنا می توان دو ارزیابی از آینده ارائه داد؛ نخست برای کلیت کشور و دوم برای اصلاح طلبان یا حداقل بخش مهمی از آنان که ظاهراً تصمیم برای حذف آنها از ارکان حکومت و ممانعت از ورودشان به انتخابات جدی است. در صورت عدم اصلاح وضع موجود ردصلاحیت ها، چیزی که برای کشور اتفاق خواهد افتاد این است که ظواهر امر حفظ خواهد شد و مشکل مدیریت در ابعاد مختلف شدیدتر می شود. این ادعایی نیست که صرفاً از سوی اصلاح طلبان مطرح شده باشد. بزرگان جناح اصولگرا هم به خوبی می دانند که مدیریت یکسویه گروه آقای احمدی نژاد مدیریتی است که کشور را روز به روز بیشتر در بحران فرو می برد و حتی اگر تمام جناح راست هم به کار گرفته شود، باز معلوم نیست این کار به نتیجه برسد. در واقع، ما اگر مجموع توان مدیریتی کشور را هم به کار بگیریم، باز در مدیریت پایین هستیم. منظورم این نیست که در دوران دولت های قبلی نوابغ مدیریت را داشته ایم، ولی حداقل فضای بازتر و گسترده تری وجود داشت که در آن، یک کارشناس از اظهارنظر شخصی خودش نگران نبود و می توانست کنار یک وزیر بنشیند و پیشنهادهای خود را مطرح کند؛ چه آن وزیر قبول کند چه نکند. ولی امروز وضعیتی که ما می بینیم این است که کارشناس باید حرفی زده باشد که وزیر بپسندد و وزیر هم باید حرفی بزند که رئیس جمهور بپسندد.اما در صورت ادامه وضع موجود در ردصلاحیت ها و ممانعت از ورود همه یا بخش مهمی از اصلاح طلبان به عرصه رقابت، نتیجه یی که اتفاق خواهد افتاد، یک دوره چهار تا ده ساله بسیار مبهم است. اصلاح طلبان البته می توانند در گوشه و کنار جامعه مدنی بنشینند و تا جایی که درها به روی آنها بسته نشود، مسائل را رصد کنند. البته این رصدکردن وضع موجود هم در جامعه ما با مشکل مواجه است.
...
به هر شکل، وضعیتی که بر روند کلی اداره کشور (به طور عام) و انتخابات (به طور خاص) حاکم شده، نوعی فضای دلمردگی است که کشور را دربرگرفته و تبعات این فضا، به مراتب از دیگر تبعات وضع موجود (و از جمله حذف اصلاح طلبان و منتقدان) خطرناک تر و بدتر است و متاسفانه با تداوم روند موجود، این یأس و دلمردگی به همه بخش ها تسری پیدا کرده است.(خلاصه شده و برگرفته از اعتماد)