1. عادل فردوسی‌پور مجری برنامه‌ی نود نیست، خود ِبرنامه‌ی نود است.
2. گاه‌گداری کسی یا اتّفاقی باعث می‌شود مردم به هیجان بیایند؛ درست مانند کسانی که در حسرت هوای تازه هستند و لای دریچه‌ای باز بماند. نود الآن آن دریچه است.
3. برنامه‌ی نود تنها نمونه‌ی قابل دفاع جریان آزاد اطّلاعاتی سیما در یک بخش خاص از جامعه یعنی فوتبال است که تأثیر بی‌بروبرگردی بر انتخاب و تعویض مدیران و مربّیان داشته است؛ آگاهی‌ها درباره‌ی داوری و قوانین فوتبال را بالا برده و اجزای ناپیدای فدراسیون مانند کمیته‌ی انضباطی را به چالش کشیده است؛ سطح انتقادپذیری در جامعه را بالا برده و به یک نمونه‌ی آرمانی «گفت‌وگو» تبدیل شده است.
4. کلید« موضوع روز شدن» نود ابتدا در دنیای مجازی خورد، بعد مطبوعات و صداوسیما. از مطبوعات هم فقط« گل»، آفرین به گل!
5. دیشب محمّد صالح‌علا برنامه‌اش را به فردوسی‌پور تقدیم کرد، آفرین به صالح علا!
6. آخوندی جوانکی بیست و هشت ساله است که بدون هیچ سابقه‌ای ابتدا مدیر روابط عمومی علی‌آبادی شده و بعد عضو هیئت مدیره‌ی بزرگترین باشگاه فوتبال ایران یا شاید آسیا؛ طی کردن مدارج ترقّی را می‌توان از او و بذرپاش آموخت.
7. با بی‌درایتی او معلوم شد که این سازمان تربیت‌بدنی نبوده که در برنامه‌ی صفایی فراهانی نیامده بلکه صداوسیما بود که برای آنان شرط گذاشته که یا با بالاترین سطح مدیریّت بیایند یا نیایند. پس آفرین به صداوسیما!
8. مردم هفته‌ی پیش مسابقه‌ی پیامک را به نظرسنجی علیه خودرأیی بدل کردند ؛ آفرین به مردم!
9. سازمان ترسوی تربیت بدنی با همکاری مخابرات، شماره‌ی نظرسنجی برنامه را مختل کردند و یک سؤءتفاهم محدود را بر ضدّ خود تبدیل به نارضایتی میلیونی کردند، آفرین به حماقت سازمان!
10. منظور من از« قویترین رسانه» صداوسیما نیست، بلکه رسانه‌ی شایعه است. شایعه، الزاماً کارکرد یا معنایی منفی ندارد بلکه می‌تواند به معنای ارتباط آزاد و مثبت مردمی، خارج از کانال‌های اطّلاعاتی رسمی باشد. این رسانه می‌تواند یک فیلم را پرفروش کند یا به شکست بکشد، می‌تواند یک نفر را به اوج عزّت ببرد یا به حضیض ذلّت بیفکند یا حتّی نتیجه‌ی انتخابات را معلوم کند. در این دوئل، عادل در خط مقدّم ایستاده است و اسلحه‌اش هوش، دانش، شجاعت، آزادگی، محبوبیّت و بازیگوشی خودش است.
11. دکتر سیّار، ذوالفقارنسب، حاج رضایی، کربکندی، پورحیدری و بسیاری دیگر با انتقاد از تحریم کودکانه‌ی سازمان آزادگی خود را نشان دادند. این روزهاست که فرق آدم‌ها معلوم می‌شود.
12. دوشنبه‌شب آینده خیابان‌ها خلوت خواهد شد.

امروزه در تهران شما به هر محفلی که بروید، پس از سلام و احوال پرسی های متداول حرف تلویزیون بی.بی سی فارسی پیش کشیده می شود. جالب این جا است که این تلویزیون با اولین برنامه ها، جای خود را در میان خانواده های ایرانی باز کرده است.
بی.بی.سی. بی گمان اولین رسانه فارسی زبان خارج از کشور نبود که به اصطلاح مردم ذوق زده شده باشند. چه، بسیار پبش از این، تلویزیون های " شهر فرشتگانی" با بزن و بکوب و نی ناش ناش وارد صحنه شده و چنین نیازهائی را سیراب ساخته بودند.
توجه جدی مردم به بی.بی.سی. فارسی را می توان از چندین جنبه مورد بررسی قرار داد. اول این که مردم بجای اشک و ماتم و روضه به اطلاع رسانی نیاز دارند. اطلاع رسانی شسته رفته و منقح نه شعار هائی که بیشتر به کار وزیر شعار در نماز جمعه می آید تا پخش آن از رسانه ای که نام رسانه ملی را یدک میکشد.
دیگر این که مسئولان ما به مرور فراموش کرده اند که تلویزیون وسیله ای دیداری، شنیداری است یعنی بین کلام و تصویر باید رابطه ای منطقی وجود داشته باشد نه این که با منبر اشتباه گرفته شود. خوب است بدانید که پر بیننده ترین برنامه تلویزیون جمهوری اسلامی برنامه 90، برنامه ای مختص فوتبال می باشد. چندی پیش این برنامه تلویزیونی در یک نظر خواهی تلویزیونی چیزی حدود 1240000 ( بله، یک میلیون و دویست و چهل هزار ) پیام دریافت کرد! میدانید چرا ؟ برای این که در فوتبال خط قرمز ها کم رنگتر بوده و مردم میتوانند بسیاری از درد دل های خود را در لابلای تفسیرها و خبر های فوتبال بگویند و بشنوند.
مسئولان از تولد این رسانه فارسی زبان سخت بر آشفته اند، بقول نیما "آب در خوابگه مورچگان ریخته ایم" چرا که کاری که باید به دست خودی انجام میشد به دست "دیگری" انجام شده و پر واضح است که آنها نیز اهداف خود را دنبال میکنند.
اقبال به تلویزیون فارسی بی.بی.سی. نشانه رشد جامعه ایرانی و میل این جامعه به دانستن جدا ازانواع سانسور و فریاد های مرگ بر این و آن است. جامعه ای که میخواهد بداند بر او چه، و چرا چنین رفته است؟ شاید بی.بی.سی فارسی راه درست رسیدن به پاسخ، به چنین پرسش هائی نباشد، ولی این جامعه جوان و پویا راه خود را خواهد یافت. شک نکنید!
نوید پایدار

روز عاشورا در حرم حضرت عبدالعظیم الحسنی (س) خانم پالیزدار به رئیس جمهور خطاب می کند و می گوید: آقای احمدی نژاد، یادتان هست پالیزدار و فرزندم - امیر حسین - نزدتان آمدند، دستی بر سر امیر حسین کشیدید و گفتید: " مثل پدرت دل شیر داشته باش! " امروز هفت ماه است که آن شیر در بند است و در سلول انفرادی به سر می برد، برای او چه کردید؟ رئیس جمهور می گوید: من فکر می کردم هفته پیش آزاد شده است! و اضافه می کند:" بگذارید یک کلید و رمزی را برایتان بگویم، آنها می خواستند من حمایت کنم تا پدر پالیزدار را درآورند ! آقای رئیس جمهور آنها چه کسانی هستند؟ این چه مافیایی است که علی رغم سلطه جناح راست بر سه قوه باز سخن از آنها می آید؟ فکر نمی کنید، دشمن فرضی داخلی و خارجی ابزاری برای فرار از مسئولیت شده است؟ شما در ماجرای موسویان بدون مدرک تا آنجا پیش رفتید که خود حکم صادر فرمودید و دادگاه را غیر مستقل و تحت فشار قلمداد کردید، چه شده است در ماجرای آقای پالیزدار می ترسید و تقیه می کنید؟ اگر معتقدید که او به ناحق در زندان است، وای به حال شما که یک جانباز بسیجی را هشت ماه در حبس کردند و دم بر نیاوردید! و اگر او گناهکار است، وای بر شما که با تعبیر" دل شیر" او را به این دام انداختید! آقای رئیس جمهور؛ پالیزدار یک بسیجی ساده بود که پیشمرگ انتخابات شما شد. او را به عنوان پیشقراول تحریک کرده و پشتش را خالی کردید و حتی دوستان شما در رایحه خوش خدمت عجولانه از او تبری جستند! آقای احمدی نژاد؛ پس از ملاقات با پالیزدار و پسرش و دیدار با همسرش، انتظار این است موضع شفاف و صریح خود را در مورد پالیز دار و نحوه واگذاری معادن و کارخانه های بیت المال و تحقیق و تفحص مجلس از قوه قضائیه بیان فرمایید، ضعیف کشی و سکوت در برابر این مسئله تمامی ادعاهای شما را باطل می کند. عدالت محوری یعنی چه؟ کدام عدالت؟ پاسخ سئوالات پالیزدار در وزارتخانه های تحت امر شماست. هر چند تمامی اسناد را از پالیزدار بگیرند، آیا مدارک و مستندات تشریفات مزایده اموال بیت المال را می توان از بین برد؟ آیا می توان معادن و کارخانه ها را محو کرد؟ آقای رئیس جمهور؛ همه شعارهای شما نیز بازی قدرت است، و بیچاره ملتی که هر روز با شعار فریبنده جناحی سرگرم می شود، و به قول ماکیاولی خطاب به شهریار :" همیشه افرادی برای فریفته شدن پیدا می شود"