این هفته مردم بی صبرانه منتظر روز دوشنبه و دیدن برنامه 90 بودند، تا ببینند حال و هوای برنامه چگونه است. هفته گذشته فردوسی پور چنان دژم، بی روحیه و بی حوصله مینمود که همه پیش خود گفتند یحتمل این آخرین برنامه "90" ی باشد که دیدیم. ویژه آنکه خود فردوسی پور هم در آخر برنامه در تائید برداشت مردم، کلامی گفت و رفت.
برنامه سه شنبه شب 90 را می شود از این زاویه دید که باز شدن کوچکترین دریچه ای از نگاه تیز بین مردم پوشیده نمی ماند و با حضور خویش حرف خود را میزنند. دیشب(سه شنبه شب) فردوسی پور ابتدا ضمن تبرا جستن از رسانه های "آن سوی آب"ی برنامه را با این سئوال شروع کرد که "آیا از رویکرد برنامه 90 راضی هستید؟"
تا حال دانسته اید که بیش از دو میلیون نفر در این نظر خواهی اس.ام اسی شرکت کردند و97 درصدشان گفتند که دلشان نمیخواهد که برنامه ای تشریفاتی و پر از مجامله را ببینند. دلشان نمی خواهد که شاهد بادمجان دور قاب چینی های مهوع مجری از مسئولان باشند. دلشان نمیخواهد که مجری گری راه رسیدن به صندلی فلان فدراسیون دست چندم و آلاف و الوف باشد.
جامعه جوان و هوشمند ایرانی قدرت درک و تحلیل بالائی دارد و وقتی می بیند که مسئولان در تحلیل هر مسئله ای سرنا را از سر گشادش به ترنم در آورده و چیز هائی میگویند که مرغ یخزده مور مورش می شود، معلوم است که اعتمادش سلب شده رو به صدا هائی می آورد که برای بیننده خود احترام قائل بوده و او را نادان، بی هویت و ساده فرض نمی کنند.
به هر حال فعلن تا اطلاع ثانوی می توانیم از برنامه 90 لذت ببریم!

طی چند هفته گذشته دو اتفاق در ایران افتاده است که گر چه به ظاهر با یکدیگر بی ارتباط هستند ولی با کمی تامل شباهت های این دو ماجرا را میتوان دریافت.
ماجرای اول باز می گردد به شروع به کار تلویزیون بی.بی.سی فارسی که مسئولان مطابق معمول گز نکرده پاره کردند و دن کیشوت وار به میانه میدان آمده و با شمشیر های چوبی به جنگ آسیاب های بادی رفتند، بی آن که لحظه ای در باب عملکرد خویش اندیشیده باشند.
اولین خط و نشان ها برای مرغ های عزا و عروسی، یعنی روزنامه نگاران کشیده شد که اگر با بی.بی.سی همکاری کنید، ال میکنیم و بل میکنیم و میشوید عامل استکبار و براندازی نرم و نیم پز! حضرات لحظه ای به این نکته نیندیشیدند که چرا رسانه ای با دوشب برنامه میتواند چنین توجه همگان را به خود جلب کند و چرا مردم به رسانه های دولتی بی اعتماد و بی توجه هستند؟ بر خود و بر برنامه های کسل کننده کانال های تلویزیونی خود عیبی ندیدند و به ذم بی.بی.سی. نشستند که اصلن چگونه به خود جرات داده که دست به چنین کاری بزند؟
مورد دوم برمیگردد به پر بیننده ترین برنامه تلویزیون دولتی، یعنی برنامه 90 و مجری مسلط و تحصیل کرده آن، عادل فردوسی پور.
ماجرا از آنجا شروع شد که فردوسی پور برنامه ریزی لیگ و فدراسیون فوتبال را طی دو برنامه به چالش کشید و از رئیس لیگ فوتبال پرسید که ما تا به حال کی در روز اول فروردین مسابقه فوتبال داشته ایم؟ و در برنامه دیگری از جناب رئیس روابط عمومی فدراسیون فوتبال سئوال کرد که چرا دو تیم پر طرفدار پایتخت یعنی پرسپولیس و استقلال باید هر چند ماه یک مدیر عامل عوض کنند؟
میبینید که این سئوال ها مصداق دو کلمه حرف حساب است. همآهنگی را ببینید که هر دو رئیس مجری بخت بر گشته را به تضعیف نظام متهم کردند! یعنی اینکه اگر مجری بر تعویض یک روز در میان مدیر عامل این دو باشگاه و انواع آن صحه می نهاد موجب تقویت نظام شده بود! اینجا هم یعنی ما گل بی عیب هستیم که هیچ، نازکتر از گل هم که به ما نمیشود گفت که هیچ! برای عبرت خلایق و درس آموزی از رسم روزگار کاری می کنیم که ریشه برنامه ات سوزانده شود و چون خیلی به افکار عمومی احترام میگذاریم و انتقاد پذیر هستیم و در ضمن تشنه خدمت هستیم و قدرت خانم را هم با تمام اسرارهایش مطلقه نموده ایم لذا، دستور میدهیم که سیستم اس.ام.اس نظر خواهی برنامه ات هم تو را جواب کرده و قطع گردد!
تا تو باشی که دگر آروغ بی جا نزنی!

ایلیا زنگ زد ، در جلسه بودم ، می گفت کار فوری دارد ، گوشی را برداشتم، گفت: فعالیت بی بی سی فارسی غیر قانونی اعلام شده است، مراقب باش مصاحبه نکنی !
به سایتها مراجعه کردم. دیدم همکاری با آنها ممنوع است نه مصاحبه. این که یک خبرگزاری با شخصی مصاحبه می کند همکاری نمی شود، اگر این مصداق همکاری باشد احمدی نژاد همکار پر و پا قرص خبر گزاری های شیطان بزرگ است!
ایلیا می گفت: عزیز من تا بیایی این استدلال ها را بیان کنی مثل پالیزدار 8 ماه گذشته است! در ثانی مگر حکایت روباه و شغال را نشنیده ای؟ شغال هراسان فرار می کرد. روباه از او پرسید: " کجا با این عجله"؟ شغال گفت: "مگر نشنیده ای هر که سه تخم داشته باشد یکی را می کشند"! روباه گفت: " مگر تو 3 تخم داری؟" شغال جواب داد: " نه، ولی آنها اول می کشند و بعد می شمارند!
دیدم راست می گوید تا من بخواهم با مواد قانونی از خود دفاع کنم هفت کفن پوسانده ام و اگر خود کشی نشده باشم، هفت بار قانون عوض شده است. هنوز دلایل رد صلاحیت من در سال گذشته را ابلاغ نکرده اند و شکایت کیفری از هیات اجرایی و نظارت بلاتکلیف مانده است. شورای نگهبان به سه برگه اخطار مقام قضایی نه تنها پاسخ نداد، بلکه برای مقام قضایی تره هم خرد نکرد !
اما خودمانیم، بی بی سی هم چوب دو سر خلا است. قبل از انقلاب شاه آنرا تحمل نمی کرد و بعد از انقلاب جمهوری اسلامی. این از ضریب هوشی پایین انگلیسی هاست و گرنه ما در قم روحانیونی داریم که قبل از انقلاب با شاه مشکل نداشتند و بعد از انقلاب مدعی اول و آخر انقلاب شدند. بسیاری از آقایان خود و فرزندانشان از بلایای جنگ مصون و محفوظ ماندند و امروز سمبل مقاومت و دفاع هستند !
یادش به خیر. قبل از انقلاب در خانه ما رادیو و تلویزیون ممنوع بود. فقط یک رادیو کوچک در کمد پدر بود و در آن همیشه قفل بود. موقع اخبار بی بی سی پدر آنرا از کمد در آورده با دقت اخبار را شنیده و در دفتر مخصوص بی بی سی ثبت می کردند و دو باره این شیئ ممنوعه در کمد جای می گرفت. نمی دانم چگونه است آنروز بی بی سی خوب بود و امروز بد! و چگونه برخورد دو رژیم (استبدادی و انقلابی) با این موضوع یکسان است! نکند ما به دیدگاه های شاه نزدیک شده باشیم! نکند می هراسیم! نکند نگران پایگاه خود در قلوب مردم هستیم!
اگر به پشتوانه ملت اطمینان داشته باشیم و بر دل های مردم حکومت کنیم از بی بی سی که هیچ از بی بی چهل هم نمی هراسیم ! چرا امروز از بی بی تنها هم می هراسیم؟