دستگیری خدیجه مقدم، از فعالان حقوق زنان در جمهوری اسلامی و اتهامات و ادعاهائی که مقامات دستگیر کننده وی طرح کرده اند، فصل جدیدی از شیوه برخورد امنیتی با فعالان کانون های مدنی می تواند باشد.
تا حالا می ریختند، می گرفتند و یا احضار و بازداشت می کردند، اما اکنون برای نخستین بار یکی را دستگیر کرده اند و می گویند دوستانت را بگو و یا "لو" بده! و تا وقتی لو ندهی در زندان می مانی.
1- با این کار می خواهند اولا به فعالیت زنان جنبه کار مخفی و زیر زمینی بدهند.
2- با گرفتن اسامی و دستگیری بقیه می خواهند بی اعتمادی را در میان اعضای کانون ها و از جمله فعلان جنبش زنان بوجود آورند تا یکدیگر را متهم به "لو" دادن هم کنند.
3- از این به بعد، وقتی قرار می شود در یکجا جمع شوند بترسند که یکی بقیه را لُو بدهد!
4- در دادگاه اولین نفری را که دستگیر کرده اند مثل مدعی العموم وارد صحنه کنند تا درباره بقیه ای که جمع شده بودند اعترافات بکند!
این شیوه جدید امنیتی است که با دستگیری خدیجه مقدم در پیش گرفته اند.
در واقع با دستگیری خدیجه مقدم، کلید این طرح را زده اند و قطعا با شناخت و تحلیل آن باید چاره ای برای خنثی سازی آن یافت، که نخستین چاره اندیشی همین رسوا سازی و رو کردن دست طراحان است.
خدیجه مقدم همان روز اول دستگیری و با اعتراض و تعجب از ماموران می پرسد: چرا اسامی کسانی که به خانه من آمده اند را از من می خواهید؟ شما که همه را می شناسید و میدانید چه کسانی به خانه من آمده بودند، اگر نمی دانستید که برای دستگیر من نمی آمدید!
درهمان خبرهای اولیه مربوط به این دستگیری بدیع نیز مقامات امنیتی به خانواده خدیجه مقدم گفته اند: او همکاری نمی کنند و اسامی دوستانش را نمی گوید و به همین دلیل در بازداشت می ماند!

در سال 1980 اسرائیل در یک حمله هوایی راکتورهای اتمی عراق را نابود کرد. صدام حسین جار و جنجال زیادی در مورد این حمله به راه انداخت و آن را دلیل دیگری بر موضع "ضدامپریالیستی" خود وانمود کرد. حتی مدعی شد که با اين حمله حمایت اسرائیل از حکومت ایران در جنگ عراق با ایران ثابت شد. از نوع همان استدلال ها و ژست های به ظاهر ضد امریکائی و ضد امپریالیستی که امثال حسین شریعتمداری در آن استادند و شرق و غرب را به هم می بافند و هر کس را که در هر کجا سخنی برخلاف میل حکام جمهوری اسلامی بر زبان آورد آن را به همسویی با امریکا و اسرائیل می چسبانند.
در آن زمان در مورد دلایل این حمله نظرات مختلفی داده شد، اما دقیق ترین ارزیابی ها این بود که این اقدام اسرائیل ناشی از نگرانی غرب از لرزان شدن پایه های حکومت صدام حسین است. براساس این ارزیابی امریکا و اسرائیل هیچ ترسی از صدام حسین ندارند، زیرا او نه در داخل عراق مشروعیتی دارد نه در سطح جهان و نه حتی در منطقه عربی خاورمیانه و میان کشورهای منطقه. آنان نگران پس از صدام هستند و این که نیروگاه های هسته ای و ظرفیت ساخت بمب اتمی در دست یک حکومت ملی و دمکراتیک در عراق قرار گیرد. به همین دلیل پیشدستی کرده و این امکان را نابود کردند.
آیا وضعیت کنونی ایران و درگیری آن با امریکا مشابه وضعیت آن زمان عراق نیست؟ هر موشک و تکنولوژی هسته ای که ایران بدان دست یابد، در شرایط حکومت کنونی با نفرت داخلی و انزوای بین‌المللی آن، در قیاس با قدرت نظامی کنونی امریکا کمترین خطری را نمی تواند بوجود آورد و می توان آن را در چند دقیقه نابود کرد. نگرانی امریکایی ها و اسرائیلی ها بیشتر از آن است که این ظرفیت تکنولوژیک و هسته ای، با یک چرخش مثبت در ایران – حتی در حاکمیت- در دست یک حکومت دمکراتیک قرار گیرد. حکومتی که حمله به آن دیگر به این سادگی ممکن نباشد و افکار عمومی جهان نپذیرد.
این شمشیری که بر فراز سر ایران بلند نگاه داشته نه از ترس احمدی نژاد، بلکه از بیم آن نیروی ملی و دمکراتیکی است که اگر قدرت را بدست گیرد، آنگاه مقابله با آن به آسانی مقابله با حاکمیت کنونی نیست.
این همه اصرار مطبوعات غرب در تکرار این ادعا و فرو کردن این فکر در معز همگان که حکومت ایران باثبات تر از همیشه است بیشتر ترس فزاینده آنها را از خطر تغییر نشان می دهد. تبلیغات مکرر غرب در این که حکومت ایران از همیشه مستحکم تر است، برخلاف خوش خیالی رهبران ایران، برای تلقین این فکر و این ترس به مردم خود و جهان است که این حکومت از داخل رفتنی و دمکراتیک شدنی نیست و باید از خارج آن را از کار انداخت. انتخابات اخیر نیز نشان داد که شیرازه حکومت به کلی از هم وارفته، چنان که اگر یک روز سیاست جنگی کنار گذاشته شود حاکمیت کنونی در سراشیب سقوط قرار خواهد گرفت. امریکا و اسرائیل پیام انتخابات اخیر ایران را بخوبی درک کردند و نگران تحولی مثبت و مترقی در ایران اند. اگر چنین باشد، میهن ما بیش از هر زمانی در خطر یک تجاوز نظامی قرار گرفته است.