چند سالی است قانونی به اجرا در آمده، که البته از زمان رفسنجانی آغاز شد و اکنون سپاه هم هر روز غلظت آن را بيشتر می کند. اين قانون عبارتست از استخدام های پيمانی يا قراردادی. اين قانون که يکی از فرزندان خصوصی سازی و اصل دگرگون شده 44 در قانون اساسی است هر روز که از عمرش می گذرد امنيت شغلی کارمندان و کارگران جوان را بيشتر تهديد می کند. اين قانون در برخی مشاغل مردم را در ميان دولت و مردم قرار می دهد و در برخی مشاغل سپاه را در ميان مردم و دولت. پيمانکاران يا برای خوردن بيشتر حق کارگران و کارمندان و يا به دليل فشار دولت، به کارگر يا کارمند زير دست خود چنان فشار می آورند که گاهی اوقات اسم اين فشار را می توان استثمار قرن 21 گذاشت . اگر پيمانکار سپاهی باشد که بدبختی کارگر يا کارمند زير دست دوچندان هم می شود. هرچه فعاليت عظيم تر و مهم تر باشد پيمانکاران سپاهی تر و هرچه به پايين می آئيم پيمانکاران مردمی تر هستند. برای دانستن نظر کارگران و کامندان در اين باره در حد خودم به ميان اين قشر رفتم و نظر آنها را پرسيدم. يک کارگر رفتگر شهرداری می گفت: "من از ساعت 12 شب تا 6 صبح در محل کار می کنم و پيمانکار پول 6 ساعت کار را به من می دهد. مگر کار کردن در اين 6 ساعت با 8 ساعت کار در روز برابر نيست؟ پيمانکار بيمه مرا کم کرده است. 10 سال است که کار می کنم و 200 هزار تومان می گيرم. پيمانکار حق اولاد ما را از دولت می گيرد ولی برخی اوقات ميدهد، برخی اوقات هم برای خودش بر می دارد" وقتی از او پرسيدم پس چرا اين وقت صبح اينجايی گفت: به ميل خود و مردم محل می آيم.(بخوانيد برای گرفتن کمک مالی از مردمی که شب آنها را نمی بينم و صبح شايد عنايتی هم به من بکنند.)
در آن سرمای چند وقت پيش کشور که مملکت تعطيل شده بود با يک رفتگر شريف ديگر صحبت کردم که با چکمه ای نازک (نبودنش بهتر از بودنش بود) و لباسی نازک تر از چکمه در کار می کرد و فکر طلب کردن لباس فرمی گرم و مخصوص زمستان از پيمانکارش به سرش نمی زند. می گفت از 6 صبح تا 2 ظهر کار می کنم و 187 هزار تومان دريافت می کنم.
با راننده اتوبوسی صحبت کردم . می گفت از بعد از اعتصاب اتوبوس ها را مثلا دادند به خودمان و هر ماه از ما مبلغی کم می کنند. اين مثلا مالکيت اصلا برای ما صرف ندارد. از اعتصاب پرسيدم که گفت به جايی نرسيد. برخی از سران اعتصاب را زندانی کردند و چند نفری را هم خريدند. راننده ديگری شديدا به چمران رئيس شورای شهر انتقاد داشت و می گفت: مسئول اين طرح واگذاری اتوبوس ها اوست.
با مهندس جوانی صحبت کردم که در يکی از پروژه های سپاه مشغول کار است. می گفت: " مسئول مالی پروژه شخصی است که فساد مالی داشته و يک بار اخراج شده ولی حالا آمده و مسئول اين پروژه به اين عظيمی شده است. پيمانکارمان يک سپاهی است که پيشانی اش جای مهر داغ مانده و حتی به مهندسين هم توهين می کند و لحظه ای استراحت در زمان ناهار را هم به ما حرام کرده. فکر می کند که اينجا پادگان است."
اين مشتی از خروار است و اگر کسی وارد اين قانون قراردادی شود بوی تعفن اين ظلم او را خفه خواهد کرد. احمدی نژاد در آن زمان که شهردار تهران بود و می خواست رئيس جمهور شود، يکی از قول هايش لغو همين قانون قراردادی ها بود. حال از کارمندان و کارگرانی که حق زندگی را از آنها گرفته اند چگونه انتظار دارند در انتخابات مجلس به طراحان و مجريان اين طرح رای بدهند؟ مگر آن که به زور حکومت به مجلس بروند، والا مردم که به آنها رای نمی دهند.
حتی با آنکه هنوز مردم از خطر حمله خارجی بيم دارند، چنان از اوضاع وخيم اقتصادی می نالند که دمکراسی در درجه سوم اولويتشان قرارگرفته است.
اين کاش اصلاح طلبان اين را سرلوحه شعارهايشان می کردند و مثلا دفاع از سنديکاها، کانون های دفاع ازحقوق معلمان و کارگران و ديگر مردم را شعار خودشان می کردند.

من صلاحيت ندارم ، تو صلاحيت داری. من سياهپوستم و تو سفيد پوست . من اگر كاری انجام دهم بنا به خواسته دلم بوده و تو هر تصميمی كه بگيری بنا بر مصلحت و تدبير است. من اگر به عرصة سياست بيايم قصدم قدرت طلبی است و تو اگر بيايی نيتی جز خدمت به خلق خدا نداری . من اگر برای 50 نفر در يك محفل كوچك سخن بگويم جنجال تبليغاتی به راه انداخته ام و تو اگر از رسانة ميليونی با صراحت مرا متهم كنی روشنگری كرده ای . من اگر جامعه را نسبت به خطرات پيش رويش هشدار دهم ذهن ها را مشوش كرده ام و تو اگر صدها و هزاران ايرانی را به بيگانه منسوب كنی مردم را بيدار كرده ای .
من ناحقم چون قدرتی غير از كلام ندارم و تو بر حقی چون از هر قدرتی برای اعمال نظراتت بهره مندی . من قابل اعتماد نيستم چون در حلقه قدرت جايی ندارم و تو با ورود در حلقه قدرت از هر پرسشی مصون هستی . من بايد تا فيها خالدون زندگی شخصی ام را برای توبازگو كنم و تو به صرف آنكه در حلقه ياران مورد اعتمادهستی زندگی ات در پرده است . من از فردايم نمی توانم ايمن باشم و تو برای جايگاه نواده هايت هم برنامه داری .
به تو گفته اند حق داری صلاحيت مرا بررسی كنی . به تو گفته اند اعتقاد مرا به اسلام اندازه گيری كنی . به تو اين حق را داده اند كه ميزان التزام عملی مرا به اسلام و نظام مقدس جمهوری اسلامی تعيين كنی . می گويند صلاحيت مرا بايد تو احراز كنی . يعنی تو اين حق را داری كه تشخيص دهی من به اسلام اعتقاد و التزام عملی دارم يا نه . يعنی تو اين اختيار را داری كه در ميزان وفاداری من به كشور تصميم بگيری . به تو اين اجازه را داده اند كه درجه پايبندی مرا به قانون تشخيص دهی . اين نظام به تو حقی داده است كه خداوند به پيغمبرش نداد .
اكنون تو در موضعی نشسته ای كه ايمان يا بی ايمانی مرا محك بزنی . به ياد ندارم خداوند در هيچ فرازی به هيچ فرستنده ای اين حق را داده باشد كه در اين دنيا انسانها را به مؤمن و غير مؤمن ، معتقد و غير معتقد ، ملتزم به اسلام و غير ملتزم به اسلام و... تقسيم كند .
اما چه كسی صلاحيت خودت را تأييد می كند؟ تو خودت از كدام صافی عبور كرده ای كه معلوم شده است به اسلام اعتقاد والتزام عملی داری ؟ چه كسی به تو تضمينی داده است كه نمازت مقبول است و نماز من نامقبول؟ چه سندی به دست توست كه جايگاه تو را نزد خداونداز من بالاتر تعيين كرده است؟ خودت بهتر می دانی كه با عبور از دالان قدرت و با ارتباط بااصحاب قدرت بر آن صندلی قضاوت تكيه كرده ای . خوب می دانی كه اگر حتی در چند محفل خصوصی زبان به انتقاد بگشايی آرام آرام ازليست معتمدين حذف می شوی و ديگر بر آن مسند نخواهی بود. تو خودت خوب واقفی كه در اين كشور با چه سرعتی هر سال عده ای را از قطار سياست پياده می كنند. بنابر اين خوب می دانی كه شرط سوار ماندن چيست. می دانی كه در هر زمان بايد از چه كسانی تبری بجويی وتلاش كنی با خشن ترين تدابير از آنها ياد كنی تا كسی در وفاداری تو شك نكند .
30 سال پيش همه با هم بر قطار انقلاب سوار شديم تا از تاريكی يك نظام ديكتاتور غير پاسخگو به روشنايی يك نظام مردمسالار و شفاف سفر كنيم . نمی دانم در آن زمان تو كجا بودی ، كناری ايستاده و تماشا می كردی، ‌يا مثل امروز معتقد بودی كه هر چه حكومت انجام می دهد خدشه ناپذير است؟ شايد اصلاً به اين دنيا نيامده بودی و شايد مثل من به فرداهای روشنی در پرتو يك نظام سياسی مردمسالار و اخلاقی فكر می كردی. ما همه با هم از كوچه ها و خيابانهای شهر گذر كرديم و در دالان تاريخی نه چندان طولانی سه دهه از عمرمان را گذرانديم. اكنون تو راهت را چنان تنظيم كردی كه در پشت ميزی بنشينی و در مورد ايمان و اعتقاد من تصميم بگيری و من به راهی رفته ام كه برای ملاقات با تو بايد بيرون بايستم تا حاجب از تو كسب تكليف كند .
درست است كه برادر، راه ما از هم فاصله دارد. تو معتمدی دراين كشور كسانی برات پاكی و تقوای خودرا از خود خدا گرفته اند و من معتقدم انسانها با هر پيشينه ای در هر موقعيتی بری از خطا نيستند. تو بر اين تصوری كه هر چه از ناحيه حاكمان رسد عين حق است و من معتقدم حاكمان عميقاً به نصيحت و هشدار ما نيازمندند. تو بر اين گمانی كه همين كه نام اسلام بر يك نظام نهاده شد رفتارها و اخلاق ها اسلامی است و من فكر می كنم ورای ظواهر اسلامی اين رعايت انصاف و عدالت است كه ضامن حركت صحيح يك نظام خواهد بود .
آری من و تو با هم فرق داريم، زياد هم فرق داريم . من پس از انقلاب به اينصورت بودم كه بايد گام به گام يك نظام سالم و صالح را پی ريزی كرد و تو فكر می كردی كه هر چيز كه بر آن نام انقلاب حك شده بود مصون از هر نوع فساد است .
من بر اين گمان بودم و هستم كه كشور همواره نياز به اصلاح و ساماندهی دارد و تو بر اين تصوری كه ما در ايده آل ترين نظام سياسی چه نيازی به تغييرات داريم. من از آن آغاز نتوانستم به راحتی چشمم را به روی ناراستی ها ببندم و تو چشم ات را به بالا دست دوختی كه از كدام مسير بروی تا كسی از تو رنجيده نشود. من نگرانم كه قطار مملكت از خط خارج نشود و تو دلواپسی كه تو را از قطار پياده نكنند. من وقتی ببينم مركب كشور مسير را به خطا می رود فرياد می زنم و تو با تمام قوا مراقبی كه از مركب به زمين نيفتی .
آری برادر، تو چاره ای نداری كه مرا رد صلاحيت كنی وگرنه خودت پس از چندی رد صلاحيت می شوی. من و تو قرائت های متفاوت و متضادی از وفاداری به نظام داريم. من گفتن انتقادها، نصيحت ها و هشدارها را با تمام تلخی شان مصداق وفاداری به كشور و نظام می دانم و تو نگرانی كه كسی بر تو اخم كند. من متقابلاً صلاحيت تو را برای اداره كشور رد می كنم. ايران ما در آستانه فرازی خطير از تاريخ خويش به مردان و زنان شجاع و از خود گذشته نياز دارد تا با تدبيری مضاعف دهه ها و قرن ها عقب ماندگی و توسعه نيافتگی را جبران كنند. بی انصافان و عدالت شكنانی كه در مسند قدرت تنها به دنبال راهی برای حذف ديگران و ابدی كردن قدرت خود هستند هرگز صلاحيت نشستن بر جايگاههای مديريت اين جامعه راندارند. البته اگر كسانی رأی خود را بر ملت مقدم نمی پنداشتند آنگاه مردم به بهترين وجه معين می كردند كه چه كسی صلاحيت دارد و چه كسی بی صلاحيت است؟