آقای مهدی خزعلی، در یاداشت روزانه ای که در وبلاگ خود می نویسد، با عنوان "پیامی از یک دوست"امیرمحبیان"، پاسخی به اعتراض آقای امیرمحبیان که احتمالا هنوز باید نظریه پرداز- به سبک مجریان پیشگوی برنامه آب و هوا در تلویزیون ها- روزنامه "رسالت" باشد نگاشته است. توضیحی نیز، ما به بر توضیح آقای خزعلی افزوده ایم. هر دو را در ادامه می خوانید:
خزعلی: امروز از یک دوست پیامی دریافت کردم، آقای امیر محبیان پیام داده بود که سایت «پیک نت» مطلب شما را در صفحه اول درج کرده است و شایسته نیست سایتی که مخالف نظام است مطالب شما را درج کند. ضمن تشکر از دوست عزیز آقای محبیان، موارد زیر لازم به ذکر است:
اولاً: پیک نت و سایر سایت های خبری و تحلیلی خودشان مطلب را از سایت حقیر برداشته و منتشر میکنند و برای این کار نیز اجازه نمی گیرند، البته شایسته است اگر سایتها مطلبی را از سایت دیگر نقل میکنند منبع را اضافه کنند.
ثانیاً: تیتر انتخابی «پیک نت» ارتباطی به متن مقاله حقیر نداشته و کار حضرات آقایان پیک نتی است!
ثالثاً: از نظر این جانب مهم "ما قال" است نه "من قال" این که چه میگویند نه این که چه میگوید، در حالی که شما به "ما قال" و "من قال" اعتراض نفرموده و معترضید کدام رسانه آن را پخش کرده است؛ به اعتقاد حقیر فرقی نمیکند از کدام بلندگو سخن حق منتشر شود، ما باید تلاش کنیم از تمامی رسانه های دنیا سخن حق خود را منتشر نماییم.
رابعاً: مگر مطالب مسئولین ارشد نظام و ریاست جمهوری توسط تمامی رسانه های خارجی و بیگانه و حتی دشمن منتشر و نقد نمی شود، آیا شایسته است که سخنان آقای احمدی نژاد در روزنامه های اسرائیلی منتشرشود؟
خامساً: اگر نقد مسئولین ناگوار است، چرا رئیس جمهور تمامی گذشته انقلاب را نقد کرد تا رای آورد؟ و هر بار برای جبران نواقص و کاستی ها مافیای موهومی را مطرح و فضای کشور را ملتهب میکند؟ هرچند مطلب حقیر اشاره به فرد خاصی ندارد و فقط به سوژه و موضوع تئوریک اشاره دارد و قطعاً مسئولین ما از این گونه خطاها مصون و مبرا می باشند.

پیامی از یک همکار
نه دشمن و نه دوست

پیک نت: برای اطلاع آقای خزعلی نویسنده و همچنین آقای محبیان معترض تکرار می کنیم:
ا- مطالبی که ما از وبلاگ ها جهت انتشار در پیک نت انتخاب می کنیم با توجه به جای کمی که ستون دیدگاه ها از نظر عرضی دارد، "وبلاگ" را بصورت مخفف "و" می نویسیم و سپس اسم نویسنده را در ادامه آن. مثلا: و. مهدی خزعلی.
اگر هم یکبار و چند بار این "و" از قلم افتاده باشد و بیفتد، نه عمدی که سهوی است.
2- بارها در پیک نت اعلام کرده و به بهانه اعتراض آقای محبیان یکبار دیگر نیز اعلام می کنیم، که عناوین مطالب برگرفته شده از سایت ها و وبلاگ ها و خبرگزاری ها و روزنامه ها را ما خود انتخاب می کنیم. به چند دلیل. نخست آنکه اکثر این عناوین حرفه ای نیست، در حالیکه ارباب حرفه ای مطبوعات و درس خوانده های این مکتب خوب می دانند که "تیترزنی" خود یک حرفه در دل حرفه روزنامه نگاری است. چنان که در مطبوعات قدیم - و شاید اکنون هم- ، معمولا یکی دو نفر به این حرفه مشهور می شدند و نام آور. اگر آقای محبیان تمایل داشته باشد بداند اصول این کار چیست، بفرمایند تا در همین ستون شرحی دراین بار بنویسیم.
دوم آن که ملاحظاتی که نویسندگان مطالب و انتخاب کنندگان عناوین در ایران دارند، ما درخارج از ایران نداریم. به زبانی ساده تر: ما غم سانسور و روانه دادگاه شدن را نداریم!
به روزگاری که آقای محبیان هنوز تمرین انشاء نویسی هم سرکلاس مدرسه نمی کردند، ما در روزنامه های وقت این شمشیر داموکلس را بر فراز سر خود نه تنها دیده بودیم، بلکه بارها گردنمان با تیغ آن آشنا نیز شده بود. آن موقع سرهنگ فردوس و تدین و محرمعلی خان بودند و حالا مرتضوی قاضی و صفارهرندی وزیر و زبانم لال؛ نکند آقای محبیان روزنامه نگار! هم اینکاره شده است؟

نهم شهریور ماه 1320 ( 31 اوت 1941 ) ارتش های انگلستان و شوروی از دو سو وارد ایران شدند تا پیمان نیمه کار رضاشاه با هیتلر را به بایگانی تاریخ بسپارند.
رضا شاه که هنوز در خواب و خیال حمایت آلمان هیتلر بود، اعضای شورای ستاد عالی جنگ را به کاخ سعد آباد فراخواند و در محوطه کاخ در برابر مقامات نظامی و غیر نظامی، سرلشکر احمد نخجوان کفیل وزارت جنگ و سرتیپ علی ریاضی کفیل رکن دوم ستاد ارتش( اطلاعات ارتش ) را با عصای خود به باد کتک گرفت ودرجه های نظامی آنها را که خود داده بود از روی شانه هایشان کند.
سپس به جان سایر افسران ارشدی که در آنجا بودند افتاد و همه را کتک زد. همه را تهدید به محاکمه کرد و گفت خودش رئیس محکمه خواهد شد.
جنون قدرت رو به افول و خشونت هنوز باقی به نمایش درآمده بود.
همانجا، سرلشکر بوذرجمهری را فرمانده نیروی هوائی کرد. همان زمان فروغی به مجلس اطلاع داد که با نمایندگان دولتین انگلستان و شوروی درحال مذاکره است و کار ایشان (رضا شاه) تمام است و باید برود. آن سیرکی که در سعدآباد و با شرکت رضاشاه و ژنرال هایش برپا شده بود و قدرقدرتی که او با عصا به نمایش گذاشته بود، چند ساعت بیشتر دوام نیآورد، چرا که خود نیز به ناچار لباس رزم را از تن کنده و با کت و شلوار و گیوه راه خروج از ایران را پیش گرفت و سر از افریقای جنوبی در آورد.

پیشاپیش از اینکه ناگزیرم با ادبیات عبید زاکانی بنگارم پوزش می طلبم، چاره ای نیست.
حکایت کنند، عبید را به زندان افکندند، هم ولایتی او پرسید: "فلان بچه مردم گذارده ای که به زندان افتاده ای؟" گفت: "نه" پرسید: "پس فلان بزرگسال گذاشته ای؟" پاسخ داد: "نه جان من، جرم من سیاسی است!"
هم بند او گفت: "خوب از اول می گفتی که فلان مسئولین گذاشته ای!"

ظریفی می گفت: زید در زمان طاغوت زندانی سیاسی بوده است، نابخردان خرده گرفتند و کاغذ پاره ای را پیراهن عثمان کردند که اتهام زید "ازاله بکارت" بوده است. پس رندان شور کردند و هیات تحقیق و تفحص تشکیل دادند تا ارتباط جرم سیاسی و ازاله بکارت را بیابند، بزرگ رندان گفت: زید الحق که از پیشتازان مبارزه با طاغوت و سردمداران رژیم بوده است، شاید دختر و یا خواهر یکی از مسئولین طاغوتی را قبول زحمت فرموده اند و این حرکتی نمادین است که "خوار طاغوت را ... بعله"
با خود گفتم، ما که نوجوان بودیم و از عمق مبارزه سیاسی چیزی نمی فهمیدیم و فقط درسطح خیابان ها شعار می دادیم، غافل از اینکه کسانی مرد عملند و مبارزه آنان عمقی است.

- 8000 دکتر بیکار
-7میلیون جوان بیکار
- از هر 10 ازدواج 6 طلاق
- 6 میلیون معتاد
- 68% مبتلا به افسردگی
- مصرف سالانه 500 میلیارد تومان دخانیات
- رسیدن سن فحشا به 14 سالگی
- فروش سالانه 13 هزار کلیه
- 42% زیر خط فقر