کسینجر در اتاق کار "مک کین"

اینجا اتاق کار "مک کین است" و عکس های دوران جنگ ویتنام که زینت بخش دیوارهاست، یادآور دوران جنگ ویتنام. هنری کسینجر در نقش پدرخوانده، کنار مک کین قرار گرفته است تا او را وارد کاخ سفید کند. این سیاستمدار 83 ساله که از یهودی تباران آلمانی کوچ کرده به امریکا در جریان جنگ دوم جهانی و کشتار یهودیان در دوران هیتلر است، فعلا نقش مشاور مک کین 71 ساله را بازی می کند. این همکاری می خواهد به مردم امریکا چنین تلقی کند که تفکر و دیپلماسی- تجربه جهانی در کنار دو تجربه جنگ سرد و جنگ ویتنام درکنار هم قرار گرفته اند تا امریکا را هدایت کنند. کسینجر که میداند "مک کین" با کدام هدف و سیاست می خواهد جانشین بوش شود، فعلا یکی به نعل و یکی به میغ می زند. هم از ضرورت گفتگو و دیپلماسی با ایران و یافتن راه حلی برای خروج از عراق سخن می گوید و هم دندان نظامی نشان میدهد. آن دو گربه سفید و بور و نیمه سیاه و دراز همچنان به صورت هم چنگ می اندازند و خود را آماده باخت دمکرات ها درانتخابات ریاست جمهوری می کنند. آنکه با اطمینان جلو می رود و حتی از هم اکنون کار ریاست جمهوری را شروع کرده "مک کین" است. سرهنگ ارتش امریکا و از زندانیان و اسرای جنگی امریکا در طول جنگ ویتنام.

کسینجر که عصای دست "مک کین" شده، می تواند کبوتر صلح شود؟

در دوران اولیه ریاست‌جمهوری ریچارد نیکسون در سال 1969 رئیس شورای امنیت ملی بود و در دوره دوم ریاست جمهوری وی وزیر خارج کاخ سفید شد. جایش چنان مستحکم بود که پس از جنجال واترگیت و سقوط نیکسون نیز وزیر خارجه جرالدفورد جانشین نیکسون باقی ماند!

در سال 1973 جایزه صلح نوبل را به خاطر تلا‌ش برای آتش‌بس و عقب‌نشینی سربازان آمریکایی از ویتنام دریافت کرد. کیسینجر از هواداران سرسخت واقع‌گرایی در سیاست خارجی است و البته منتقدانش او را جنایتکاری توصیف می‌کنند که

کودتای نظامی علیه دولت ملی و دمکراتیک دکتر آلنده رئیس‌جمهوری شیلی را سازماندهی کرد، تجزیه قبرس را ترتیب داد، مشوق کودتای خونین و کشتارهای صدها هزار نفره (که تا یک میلیون تخمین زده شده) در اندونزی شد، کودتا علیه دولت مجیب الرحمان نخستین رئیس جمهور دولت ملی بنگالدش را ترتیب داد و به پاس همه این خدماتی که کرده و بویژه هدایت چند دهه جنگ سرد علیه اتحاد شوروی، در سال 1973 به او جایزه صلح نوبل تعلق گرفت! بهانه این جایزه نیز عقب نشینی نظامی امریکا از ویتنام اعلام شد، که درحقیقت با این جایزه کوشش شد شکست ارتش امریکا در ویتنام، عقب نشینی تبلیغ شود و مبتکر آن هم کسینجر!

در این شرایط حساس به جای اینکه بکوشند با برگزاری انتخابات آزاد وعادلانه پایگاه مشروعیت نظام را ارتقا دهند ومشارکت همه نخبگان را جلب و ایرانیان را به آینده امیدوار کنند وارائه دهنده الگویی مناسب از دموکراسی در منطقه باشند، صرفا برای در اختیار گرفتن اکثریت کرسی های مجلس ارزشها، روابط و مناسبات شاهنشاهی را احیاء کردند. دراین انتخابات مشارکت مردم در آن به شدت کاهش یافت و جمهوری اسلامی در برابر جهانیان سر افکنده شد و هم بهانه های زیادی به بیگانگان دادند که با استناد به غیر رقابتی وغیر عادلانه بودن انتخابات بیانیه هایی علیه جمهوری اسلامی صادر کنند. آنان همچنین جنگ طلبان آمریکایی را در زمینه القای ضعف پایگاه مردمی نظام سیاسی در ایران یاری دادند. شورای نگهبان و دولت احمدی نژاد که با رد صلاحیت رقبای شناخته شده خود و نیز برگزاری پرحرف وحدیث انتخابات واستفاده از نهاد های لشکری و کشور به سود یک فهرست خاص هزینه گزافی را به جمهوری اسلامی تحمیل کردند باید در برابر ملت پاسخگو باشند که چرا با دولت بوش همسویی کردند وموجب کاهش مشارکت مردم شدند؟

لوموند دیپلماتیک فارسی ماه مارس

لوموند دیپلماتیک فارسی ماه مارس، در شلوغی و آشفتگی عید و انتخابات و سفرهای نوروزی ایران منتشر شد. البته با تفسیری که هیات مترجمین بر آن افزوده بودند. از انتشار این شماره چند هفته ای می گذرد و شماره جدید نیز باید بزودی منتشر شود، اما برای احترام به زحمتی که تهیه کنندگان آن می کشند، علیرغم تاخیری که دلیل آن در بالا نوشته شد، مطالب این شماره را نیز مانند شماره های گذشته بصورت "لینک" و با یک مقاله انتخابی منتشر می کنیم. مقدمه تفسیری هیات مترجمین را نیز بصورت مستقل و هر دو در همین شماره پیک نت.

درشماره ماه مارس لوموند دیپلماتیک فارسی می خوانید:

1- دمکراس ساده شده 2- بحران هاي مالي اي که هيچ درسي از آنها گرفته نمي شود 3- آيا آمريکا در جنگ عراق برنده خواهد شد؟ 4- مردم شناسي، سلاحي براي نظاميان * 5- در خدمت استعمارگر* 6- لهستان: افزايش دستمزدها، فوران آتش فشان مطالبات 7- روسيه اي که کليشه ها ماهيت حقيقي آنرا نهان ساخته اند 8- برج بعدي باز هم بلند تر خواهد بود 9- دمکراسی بین ورشکستگی و باز سازی 10- گورکا*هائي که تاج و تخت بريتانيا فراموششان کرده است 11- توقيف يک مجله فمينيسيتي در ايران 12- آيا تلويزيون دولتي از زنجيرهايش آ زاد مي شود؟