قتل صياد جوان بندرترکمنی "حسام الدين خديور" روز جمعه هفتم دی و خروش مردم خشمگين ترکمن و تهاجم به نيروی انتظامی و فرمانداری بندرترکمن و دستگيری معترضين و حوادثی که در پی آن پيش آمده بازتاب گوناگونی در رسانه ها داشته است. در واقع اين اولين باری نيست که صيادی جوان و مستمند به خاطر چند ماهی در ترکمن صحرا به قتل می رسند، مردم ترکمن صحرا هر سال شاهد چنين حوادثی هستند که هر بار از سوی مسئولين تصادفی و غير عمدی تلقی می شود و حتی يک بار نشده که عامل قتل به مجازات برسد تا مردم باور کنند که براستی نگاه عدالتمندانه ای در اين ميان هست. با تکرار اين قتل ها هميشه پيش بينی می شد که بالاخره کاسه صبر اين مردم مظلوم به سر می رسد و بالاخره رسيد و روز يکشنبه 9 دی صدها تن از مردم خشمگين ترکمن به پاسگاه نيروی انتظامی و فرمانداری بندرترکمن هجوم بردند و شيشه ها را شکستند و ماشينها را به آتش کشيدند تا جايی که پای نيروهای ضد شورش انتظامی به بندرترکمن کشيده شد و سرکوب و ضرب و شتم و دستگيريها آغاز شد. چنان که در حال حاضر حدود سيصد نفر از مردم بندرترکمن در بازداشت بسر می برند؟
براستی اين مردم جگر سوخته ای که در بندرترکمن عصيان کردند، نه آشوب طلب هستند، نه تجزيه طلب، نه عامل بيگانه، اينها مردم زجر کشيده ای هستند که هر سال با کشته شدن عزيزان خود به خاطر چند ماهی به ستوه آمده و به خروش افتاده اند. اينها مردمی هستند که سالهای سال ديدند که پيگيری قانونی آنها ره به جايی نبرده، اعتراض نماينده شان گوش شنوانی نداشته و کسی نيست که خاطيان را به مجازات برساند. بالعکس مدتی نگذشته باز هم شاهد قتل يکی ديگر از عزيزان خود شده اند. اين مردم تقاضايی ندارند جز اجرای قانون و عدالت و محاکمه قاتلان و برخورد قانونی با آنان. اينها طالب زندگی آرام و بدون آشوب در منطقه و کشور خود هستند، اما آرامشی که نان و زندگی و امنيت جانی نيز به همراه داشته باشد، نه آرامشی که از سکوت وحشتبار ببار آيد. اينها طالب برخورد قانونی و انسانی حراست دريا و نيروی انتظامی با صيادان غير مجاز هستند، نه برخوردهای وحشيانه فردی و فراقانونی که فرياد آنان را بر آورد. فريادی که امروز نه تنها در ترکمن صحرا نه تنها در ايران بلکه در کل جهان انعکاس يافته است که هرگز به نفع کشور نيست. اما براستی مسببان اصلی پيدايش چنيين بحرانی چه کسانی هستند؟ مردم گرسنه يا ماموران خاطی که خودسرانه و بی مسئولانه آن انسانهای مظلوم را به خون می کشاند و حق زندگی را از آنان سلب می کنند؟ و انسانها را چنان به تنگ می آورند که چاره ای جز عکس العمل فيزيکی نمی بينند؟ آيا مردم زجر کشيده و صيادان گرسنه که به عنوان شورشی دستگير می شوند ضد نظام هستند؟

حجت الاسلام شجونی از جمله روحانيونی بود که اندک مدتی در زمان شاه زندانی بود و در سال انقلاب- پيش از اوج گيری آن- از زندان بيرون آمد. اولين منبرش در يکی از مجالس ختم خيابان مولوی بود. رفت بالا منبر و در ميانه سخنرانی آيه ها يادش رفت و چند تنی از ملی مذهبی ها که پائين منبر نشسته بودند – از جمله مرحوم "علی بابائی"- از قديمی های نهضت آزادی ايران. مجلس مربوط به درگذشت يکی از بازاری ها بود و علی بابائی که ميان بازاری ها وزن و اعتباری ويژه داشت همان پائين منبر به داد شجونی که بالای منبر توی تله افتاده بود رسيد و با صدای بلند گفت، «عيبی ندارد، آدم توی زندان دچار فراموشی می شود. آقای شجونی هم تازه از زندان بيرون آمده»
آن بيسوادی آخوندی در بالای منبر با اين تعريف و توجيه مرحوم علی بابائی، تبديل به اعتبار برای شيخ شجونی تقريبا جوان شد.
انقلاب اوج گرفت و هرکس دستش به تخته پاره ای بند شد. از جمله شيخ شجونی جوان، که از قضا دستش برای معاش در جيب ملی مذهبی هم بود. هم بعد از بيرون آمدن از زندان و هم قبل از آن. رابطه ای مانند رابطه حجت الاسلام معاديخواه، مثل امیدنجف آبادی و مثل خيلی های ديگر، که هر کدام سرنوشتی متفاوت در جمهوری اسلامی یافتند. معادیخواه وزیر ارشاد شد و چوب روشنفکری اش را خورد و برکنار شد، امید نجف آبادی چوب تقلید از آیت الله منتظری و صدور حکم اعدام برای سید مهدی میراشرافی از یاران آیت الله کاشانی و از عوامل کودتای 28 مرداد را خورد و بعدها به حکم ریشهری و به بهانه ارتباط با سید مهدی هاشمی اعدام شد و شجونی هم که خودش را رسانده بود به حزب جمهوری اسلامی، شد نماينده مجلس از كرج. اما نه در مجلس گل کرد و نه پس از بيرون آمدن از مجلس. نه سواد درست و حسابی آخوندی داشت و نه مانند امثال حجت الاسلام کديور تحصيلات دانشگاهی کرده بود. ناطق خوبی هم نبود، از بد روزگار صدای خوبی هم برای ذکر مصیبت نداشت. يگانه سرمايه اش سيم انداختن روی سيم قدرت بود و کم نيآوردن در "پرروئی".
با انحلال حزب جمهوری اسلامی، همراه موتلفه چی ها که ستاره اقبالشان برای دوران پس از آيت الله خمينی می درخشيد همراه شد و رفت در مرکزيت موتلفه اسلامی. زير بغلش را بازای ها گرفتند و به ثروت و مکنت رسيد. مثل خيلی های ديگر. تا اينجای کار عيب و ايرادی در جمهوری دوم اسلامی – دوران رهبری علی خامنه ای- بر امثال وی وارد نبود، اما ناپرهيزی های مکرری در قزوين کرد که سر و صدايش را در نيآوردند به اين شرط که زياد جلو نيآيد و هوس های سياسی نکند.
تا قبل از دولت احمدی نژاد به اين تعهد پايبند ماند و به همين دليل هم نامش بر سر زبان ها نبود و کسی هم پرونده دوران زندان شاهنشاهی اش را نگشود و به وقايع و سوابق قزوين هم اعتنائی نکرد. با رئيس جمهور شدن احمدی نژاد و بالا رفتن آب ها، شيخ شجونی آن تعهدش را فراموش کرد و برای مجلس هشتم خيز برداشت. وقتی جوان ترگل ورگلی مثل "بذرپاش" برای "سايپا" و وزارت صنايع خيز بر ميدارد، چرا شيخ شجونی برای مجلس خیز برندارد؟
در ادامه همين خيز جديد، شيخ شجونی اخيرا در مسجد محمدرسول الله قزوين بالای منبر رفته و گفته است:
«رهبر انقلاب چند سال پيش سخنرانی کردند و از دست خواص ناليدند. چون وقتی پالون خواص کج شود، فاتحه عوام خوانده است. رايس وزير خارجه امريکا گفته بايد به کمک اسرائيل، اردن و مصر از اصلاح طلبان حمايت کنيم. چرا اين اصلاح طلبان بی غيرت ما يک کلمه در روزنامه ها نمی نويسند گور پدر هرچه آمريکايی و هرچه رايس است؟
دشمنان جمهوری اسلامی با مواد مخدر و سی دی های مستهجن قصد فاسد کردن دختران و پسران را دارند . الان موقعش است که اين روزنامه های مزدور و اين دوم خردادی های مرتد و بی دين، که رويشان سنگ پای قزوين را از رو برده! يک حزبی درست کنند و اسلام را زير سئوال ببرند.»

باد از کدام سو می وزد؟

تلويزيون الجزيره هرشب برنامه پر بيننده ای دارد با عنوان: آن سوی خبر.
يکشنبه شب9 دی ماه، از ايران فردی با نام سيد امير موسوی دراين برنامه صحبت می کرد. از لندن هم يک نويسنده عراقی به نام عبدالامير علوان دراين برنامه حاضر شده بود. آقای موسوی با عنوان کارشناس مسايل راهبردی معرفی می شد؛ علوان هم با عنوان نويسنده عراقی. موضوع بحث قرارداد 1975 بود و شيوه تقسيم مرزی بر اساس آن.
آقای موسوی می فرمودند که خط ميانه رود کارون به عنوان خط مرزی بر اساس قرارداد مورد توافق طرفين قرار گرفته است. طرف عراقی هم بی دقتی کارشناس ايرانی را گل گرفت و گفت: رود کارون ، رودخانه ای کاملا در درون اراضی ايران است, اگر ايرانيان می خواهند رودخانه مرزی باشد؛ ملت عراق خوشامد! می گويد. گمان می کردم کارشناس بی دقت ايرانی که اين متلک آبدار را شنيده؛ عذر خواهی می کند و می گويد, اشتباه کرده و منظورش "اروند رود" بوده است. متاسفانه نه تنها اشتباهش را جبران نکرد, بلکه در توجيه به معاهده ارض روم اشاره کرد؛ که در آنجا از کارون صحبت شده است...
که البته اين هم اشتباه دوم بود. اين پافشاری بر جهالت هم نوبر است. جهالت آن هم در يک مساله مهم استراتژيک.