اما ترس من از اينکه ماجرای ما با آمريکا به يک جنگ منتهی شود، چندان شديد و فراگير و فلج کننده است که قدرت تامل و نوشتن و تمرکز بر امور را از دست داده‌ام. شدت ترس من تنها به اين جهت است که به هيچ روی مساله را فهم نمی‌کنم. نمی‌دانم به کدام سو می‌رويم. در مقابل چه چيز، برای تحصيل چه چيز مقاومت می‌کنيم. و اصلاً اين کارهايی که می‌کنيم مصداق مقاومت است يا نه.
احساس می‌کنم سوار اتوبوسی شده‌ايم و راننده به سمت دره‌ای مخوف در حرکت است. مجاز نيستيم مسافران را از نگرانی خود نسبت به احتمال سقوط در دره مطلع کنيم.
قطع نامه تصويب می‌کنند، رئيس جمهور لبخند می‌زند و غربی‌ها را به واسطه تصويب اين ورق پاره‌های احمقانه تمسخر می‌کند. تحريم می‌کنند، قهقهه سر می‌دهند و اعلام می‌کنند هيچ توفيقی حاصل نشده است، بلکه وضع و اوضاع ما در نتيجه تحريم‌ها روز به روز بهتر می‌شود.
ما ظاهراً بايد نتيجه بگيريم که غربی‌ها صغيرند و هر روز ناخواسته به خود آسيب می‌زنند، و زمينه را برای بهتر شدن وضعيت ما فراهم می‌کنند. به تبليغات رسمی کشور دل ببندی، تعجب نمی‌کنی اگر امروز و فردا، کشورهای غربی از مسئولان ما بخواهند کمک‌های کارشناسی برای مديريت مطلوب جهان به آنها بفروشند.
مطمئن هستم اگر فردا بمب‌های آمريکايی، مراکز نظامی و اقتصادی کشور را هدف بگيرد، اخبار 30ر8 مسئولان کشور را نشان خواهد داد در حاليکه از خنده روده بر شده‌اند و از اين همه بلاهت آمريکايی‌ها قادر به کنترل خنده خود نيستند. شايد هم با چهره‌های اندوهناک، به ديدار اجساد کشته شدگان بروند و در مصاحبه تلويزيونی ازآنها به منزله سند جنايت آمريکا، سخن بگويند.
من يک شهروند ايرانی‌ام. علوم سياسی هم خوانده‌ام. نزديک به يک دهه است در اين زمينه تدريس هم می‌کنم. کم و بيش طی سه دهه پس ازانقلاب، تجربه سياسی دارم. اما به هيچ وجه قادر به فهم و تفسير رفتار مسئولان کشور نيستم. احساس ترس شديد از افق آينده کشور می‌کنم. اما از هيچ‌کس توضيح قانع کننده‌ای نمی‌شنوم.
از اين که در مقابل خطری که نزديک شدن آن را به جد احساس می‌کنم، بايد سکوت کنم، عميقاً احساس خيانت می‌کنم. گاه آرزو می‌کنم کاش دستمان به جايی بند بود و به جای اعتراض التماس می‌کرديم و فرياد می‌زديم که دوستان ما غلط کرديم که دمکراسی خواستيم. غلط می‌کنيم که از حقوق بشر دفاع کنيم. شما لطف کنيد اتوبوس را به دره پرتاب نکنيد ما هم قول می‌دهيم اعتراضی به سمت و سوی حرکت اتوبوس نکنيم.(خلاصه شده، از ادوار نيوز)

آفتاب- تاج زاده: فشار زيادی از سوی قشرهای مختلف به آقای خاتمی وارد می‌شود برای اينکه ايشان نامزدی انتخابات مجلس هشتم را بپذيرد.
دانشگاهيان، صنعتگران، هنرمندان، فرهنگيان، زنان،‌احزاب، سياسيون و قشرهای مختلفی که به آقای خاتمی دسترسی پيدا می‌کنند به صورت مکتوب يا حضوری خواهان اين هستند که خاتمی در انتخابات مجلس هشتم نامزد شود.
استدلال تمامی اين گروه‌ها اين است که کشور در شرايط ويژه قرار دارد و مخاطرات بسياری ايران را تهديد می‌کند و مجلس هم شأن خود را متاسفانه از دست داده است. بنابراين اگر خاتمی در انتخابات نامزد شود، مجلس در راس امور قرار می‌گيرد، مشارکت مردم گسترده‌تر می‌شود، و ساير چهره های ملی نيز برای نامزدی مجلس ترغيب می‌شوند و به اين ترتيب مجلسی مقتدر تشکيل می‌شود، کشور نجات پيدا می‌کند و زمينه برای اصلاح‌ سياست‌ها فراهم می‌شود.
بر اين اساس اين فشارها روزمره است و بسياری از گروه‌ها و احزاب چنين درخواستی را دارند منتهی آقای خاتمی حاضر نشده در انتخابات مجلس هشتم نامزد شود اما به دليل همين شرايط ويژه و مخاطره‌آميز پذيرفته‌ است در انتخابات حضور فعال داشته باشد.
آقای خاتمی پذيرفته‌ است که از همه نيروهای معتقد به ايرانی آباد، آزاد و سربلند در انتخابات حمايت کند به ويژه اصلاح‌طلبان که شايد به اين ترتيب مجلس مقتدری تشکيل شود و راه نجات برای کشور فراهم شود.

 سر ناسازگاری حکومت با حقوق بشر و جامعه مدنی و دمکراسی، پايه های" تئوريکی" دارد، که در اتاق ها و ستادهای راهبری تدوين شده است.
انبوهی از آقازاده های سياسی و امنيتی پشت درهای بسته می نشينند و برای پايمال ساختن حقوق اوليه مردم تئوری و دکترين تدوين می کنند و بدست ارگان ها و مقامات امنيتی می دهند تا اجرا کنند. حاصل آن، فاجعه کنونی است که ساختار فرهنگی و اجتماعی و سياسی و امنيتی کشور را فرا گرفته است.

اين تئوری سازان معيار های جهانی حقوق بشر و جامعه مدنی و دمکراتيک را قبول ندارند و استخراج هائی از "قرآن" و حديث و تاريخ اسلام بيرون کشيده و روی ميز می گذارند تا مطابق آن با مردم برخورد شود. توهم می پرورانند و تصميم می سازند. ديکتاتوری را می ستايند و باده قدرت را تا حد سرمستی به گلوی مراکز و نهادهای قدرت می ريزند.
برخورد با دانشجويان؛ اصناف؛ حقوق زنان، کارگران، زنان، جوانان، معلمان، پرستاران و... از بين بردن آثار و ثروت فرهنگی و باستانی کشور، بازنشسته و اخراج اساتيد دانشگاهها و ....؛ از طريق بازوهای اجرايی شورای امنيت ملی و شورای فرهنگ عمومی و شورای امنيت عمومی راهبردی می شود. اين قلع و قمع حتی گريبان نظاميان، سپاهيان و بسيجيان و خانواده شهدا و جانبازان هم می شود، البته اگر بر خاک نيفتند و بوسه بر جای پای قدرت نزنند.

می گويند کاروانی از تجار و بازرگانان که قريب به هزار( 1000) نفر بودند همراه با شترهای خود که کالاهای قيمتی آنها را حمل ميکرد با شبيخون ده نفر(10) راهزن روبرو شدند ؛ کاروان غارت و هر هزار نفر آنها سخت کتک خوردند و دست از پا درازتر به شهر رسيدند. گشنه و تشنه!
مردم شهر با نگاهی متعجب از آنها پرسيدند چه بر سرتان آمد؟ گفتند ده 10 سارق به ما حمله کردند و اين بلا را برسر ما آورده اند. شخصی از ميان مردم به صدا در آمد و گفت: شما که هزار تن بوديد. رندی از کاروانيان پاسخ داد ما هزارنفر بوديم تنها؛ آنها ده 10 نفر بودند همراه!
وقت آن نرسيده که ما هزار نفر نيز همراه شويم؟ و عنان خويش از کف آن 10 تن راهبری در آوريم؟