پیک نت یک روزنامه اینترنتی و در عین حال تحلیلی- خبری است. هیچ سایت خبری و یا تحلیلی و یا خبری- تحلیلی در جهان نیست که نسبت به رویدادهائی که منتشر می کند بی طرف باشد. اگر هم چنین ادعائی را هر سایت، نشریه یا رسانه صوتی و تصویری کرد، شما باور نکنید. به همین دلیل، پیک نت نیز در 8 سالی که منتشر می شود، جهت گیری سیاسی ویژه خود را پیوسته داشته و حفظ کرده، که خوانندگان پیگیر آن، با این ویژگی آشنا هستند.
هیچ روزنامه خبری – اعمم از چاپی و یا اینترنتی- نمی تواند نسبت به اخبار روزانه بی اعتناء باشد و نام خود را نیز روزنامه بگذارد، بویژه در ارتباط با آن کشوری که به زبان آن و برای مردم آن منتشر می شود. به همین دلیل و با توجه به اینکه از جمله اخبار مهم دو سال گذشته ایران، خطر حمله امریکا به تاسیسات اتمی و نظامی کشور بوده است، پیک نت اخبار مربوط به این مسئله را- که امیدواریم هرگز تحقق نیابد- با سمت گیری نظری و سیاسی خود پوشش داده است. در ابتدا بندرت نشریه ای اخبار این خطر را- ناباورانه- پوشش می داد و تنها بتدریج که شمار اخبار مربوط به آن در مطبوعات جهان بیشتر شد و در داخل کشور نیز مقامات عالی نظامی و غیر نظامی کشور در باره این خطر سخن گفتند و اخبار مانورهای نظامی برای مقابله با حمله و طرح های دفاع ملی (غیرعامل) منتشر شد، حساسیت ها جلب شده و دیگران نیز اخبار مرتبط را منتشر کردند. بنابراین، ما در ارتباط با خطر حمله به ایران کار خبری کرده ایم، نه اعلام نظر خودمان را. ضمن آنکه با توجه به دیدگاهی که داشته و داریم، اخبار مرتبط را با جهت گیری هشدار به همگان منتشر کرده ایم و این از ویژگی های پیک نت است. همیشه مفسران بعد از حادثه زیاد خواهند بود، مهم آنست که قبل از حادثه نسبت به وقوع آن هشدار بدهید و یا اخبار آن حادثه در حال وقوع و یا شرف وقوع را پوشش بدهید و نظرات را به آن جلب کنید.
درباره خطر حمله به ایران، ما اینگونه عمل کردیم و این سیاست را در آینده نیز ادامه خواهیم داد. نه تنها درباره خطر حمله به ایران، بلکه درباره هر رویداد دیگری. هستند کسانی که تصور می کنند اخبار احتمال حمله امریکا به ایران را پیک نت زیاد برجسته کرده است. نمونه این اظهار نظر را در اینجا بخوانید.
برای روشن ساختن موضع خود، بار دیگر این را تاکید می کنیم که از نظر ما خطر حمله به ایران و یا برخاستن جنگ در کشور همچنان مطرح است و ما نمی توانیم نسبت به آن بی‌تفاوت بمانیم. حتی نسبت به اخباری، نظیر خبری که روز گذشته از قول اوباما رئیس جمهور جدید امریکا در آن کشور منتشر شد و ما با عنوان "پیشنهاد اوباما به روسیه..." آن را منتشر ساختیم. البته برخی خبرگزاری های داخلی کشور نیز بعد از ظهر دیروز با انگیزه ها و سیاست های خود به آن خبر پوششی وسیع دادند. یعنی این جمله را از آن خبر برجسته کردند:"اقدام نظامی همچنان روی میز امریکاست. دیروز از نظر آن خبرگزاری ها این بخش خبر مهم بود و از نظر ما آن بخش که خود انتخاب کرده و عنوان اول پیک نت ساختیم. زیرا بنظر ما در مقطع کنونی (یعنی هفته ها و چند ماه آینده) آن بخشی که ما منتشر کردیم پراهمیت تر از آن بخشی است که امثال خبرگزاری "فارس" آن را با امید به حفظ حالت نظامی در کشور و در چنین حالتی رفتن به سوی انتخابات ریاست جمهوری آن را برجسته کردند.. و این یعنی سمت گیری سیاسی با توجه به ارزیابی اوضاع سیاسی کشور!
ما امروز خطر جبهه اعراب علیه ایران، حوادث بسیار مهم پاکستان و احتمال شکل گیری دولت مستقل بلوچستان، بازگشت طالبان در قدرت و یا سهیم شدن در دولت افغانستان، جدا شدن بخشی از ایران و پیوستن به جمهوری نو استقلال بلوچستان، تمرکز غیر عادی قوای نظامی امریکا در مرزهای افغانستان و دو برابر شدن نیروهای امریکائی مستقر در افغانستان، مستحکم تر شدن روزافزون پیوند عراق با کشورهای عرب خاورمیانه و عرب خلیج فارس و نتایج فاجعه بار سیاست سرکوب برای رسیدن به حکومت وحشت ملی در داخل را برجسته می بینیم. به همان اندازه که خطر حمله به تاسیسات اتمی و نظامی ایران و غرق شدن ایران در یک یا دو جنگ منطقه ای در دو سوی شرق و غرب کشور را جدی می بینیم. بنابراین، طبیعی است که درانتظار پوشش دادن ما به اخباری در این ارتباط باشید. ما از این سادگی که با رفتن بوش و آمدن اوباما ورق برگشته و آب ها از آسیاب افتاده است فاصله داریم. همچنان که از این خوش بینی که جمهوری اسلامی میتواند به این آسانی سیاست نظامی و منطقه ای خود را عوض کند فاصله داریم. میان این دو تیغ تیز حوادثی روی خواهد داد، که برای انتشار آنها زمان را از دست نخواهیم داد.

اینجا خیابان نظام الملک است. محلی که اکثر ساكنان آن کارگران و زحمتکشان هستند. نام کوچه های این خیابان بیشتر به نام شهدای جنگ شده. قبلا این کوچه ها تنگ و گاهی به یک متر نمیرسید. محله فوق العاده غم انگیز است. نه باشگاهی برای جوانان؛ نه زمینی برای بازی. خلاصه از هر کس سئوال کنید که جوان ها چه می کنند، پاسخی جز این نمی شنوید که سرشان به اعتیاد گرم است. از پیرمرد 70- 80 ساله ای که صاحب مغازه ایست که در آن لوازم حلبی و پلاستیک می فروشد پرسیدم: چرا این محله اینجور شده؟ پاسخ داد که از اولش اینجور بود. فقر و بدبختی د راین محله همینطور بوده که امروز می بینی. فرقش این است که در زمان شاه مواد مخدر بین این جوان ها اینقدر نبود که امروز هست. "آقا" با این جوان ها می خواهد به جنگ امریکا برود!
3عکس در بالای مغازه اش نصب شده. می پرسم این عکسهای چه کسانی است. نگاهی به آنها می اندازد و می گوید این 2 تن که پیرتراند برادرم هستند و آن یکی که جوان تر است پسرم. هر سه در جنگ شهید شدند. آنها رفتند جنگیدند که مردم بلکه حداقل از بدبختی در بیایند ولی خوب اینجور شد که می بینی. چند وقت پیش مامورها آمدند و تمام وسائلی را که روی سکوی خیابان گذاشته بودم به وسط خیابان ریختند. در این کشور آنها که شهید دادند اینجور زندگی می کنند. من امروز باید بازنشسته باشم ولی هنوز کار می کنم. در زمان امام اینجور نبود که الان شده. ای کاش امام یک روز زنده می شد و می دید که این ناجوانمردها چه کردند.