جنگ تبليغاتی بين رسانه های خارج کشور چه از نوع اينترنتی و چه از نوع تصويری با سيمای جمهوری اسلامی همچنان ادامه دارد و در اين ميان ساعت 20:30 سيما سعی کرده با ايجاد فضای جذاب و دادن کمی هزينه(پخش برخی اخبار) و گرفتن ده برابر آن سود(پيروز شدن بر سر موضوعات اصلی و منحرف کردن افکار عمومی از اتهامات اصلی وارده) در اين مبارزه رسانه ای پيروز شود.
امروز 20:30 گزارشی از بسيج داشت و بقول خودشان دنبال شير فلکه نفتی گشت که می گويند به بسيج وصل شده است و برای ثابت کردن اينکه شير فلکه - چه نفتی و چه غير نفتی- به بسيج وصل نيست به يک حوزه بسيج در پائين شهر و يک پايگاه بسيج در بالای شهر رفت. اعضای اين حوزه ها نيز با گفتن اين مطلب که ما برای خدا و اسلام کار می کنيم و هيچ پولی نمی گيريم به خيال خودشان به مردم ثابت کردند که هيچ شير فلکه ای به بسيج وصل نيست و همه در راه خدا موش می گيرند.
البته آنچه که مردم در جامعه می بينند چيز ديگری است و فاصله اش با اين گزارش همانند فاصله زير زمين تا آسمان است.
شير فلکه نفت اتصالی به بسيج، قطعا در مقابل دوربينی که چند لحظه در دو پايگاه بسيج فيلم می گيرد پديدار نمی شود و کسی هم جلوی دوربين شير فلکه را باز نمی کند تا اصراف شود!
سيما تصور کرده در يک مصاحبه چند دقيقه ای و با حرف های چند جوجه بسيجی مردم به اين نتيجه خواهند رسيد که هيچ شير فلکه ای به بسيج وصل نيست و همه سرداران و فرماندهان و روحانيون و نمايندگان ولی فقيه و ايدئولوگ ها و مداحان بسيج و دانشجويان و دانشجونمايان از محرومينی اند که پا به رکاب اند. آن هم در ايران امروز که هيچکس سرفه بی مزد نمی کند. دراين ايران، عضويت در بسيج يعنی آب و نان و امکانات و رانت.
آنهايی که با 2000 تومان دانشجويان را به 3 شهر ايران می برند و بر می گردانند، آنها که مجانی چند صد نفر را به پارک ها و تفريحگاه های تهران می برند و از تمام امکانات آن استفاده می کنند، آنهايی که به کارمندان بسيجی علنا 3 % بيشتر حقوق می دهند، آنها که از دفتر فرهنگ دانشگاه برای انتخاب احمدی نژاد هزينه می کنند، آنها که مجانی به مشهد می روند، آنها که در دانشگاه برايشان اتاق در نظر گرفته می شود و تابلوهای تبليغاتی دانشگاه را در دست دارند، آنهايی که برای فرار از سربازی و کم شدن مدت سربازی پسرانشان را می فرستند عضو بسيج شوند، آنهايی که به جرم فساد اقتصادی در ادارات محکوم می شوند و بعد می روند عضو بسيج می شوند، آنهايی که در جمکران چند روز اردو می زنند، آنها که شربت و شيرينی در روزهای نيمه شعبان تعارف می کنند، آنها که... فی سبيل الله بسيجی نشده اند.
تازه اينها آن نشانه های علنی است که با يک نگاه مردم متوجه می شوند. معلوم نيست در پشت دوربين ها و به دوراز چشم مردم چه شيرفلکه هايی به بسيج وصل است. شير فلکه توليت استان قدس رضوی، شير فلکه حرم حضرت معصومه، شير فلکه شاهچراغ، شيرفلکه حضرت عبدالعظيم، شير فلکه شبکه سراسری امام زاده ها و...... به کجا وصل است و چند خط انشعابی به بسيج دارد؟

پنج شنبه شب هنگامی که از خيابان ايران زمين واقع در شهرک غرب عبور می کردم شاهد حادثه، يا بهتر بگويم فاجعه ای بودم که دردآور بود. از بالا به پايين که می آمدم تا بروم بدنبال خواهرم در پاساژ ايران زمين ديدم در آن سمت بلوار عده ای جمع شده اند. تصميم گرفتم بروم و ببينم چه اتفاقی افتاده است، ولی برای دور زدن بايد تا اواسط خيابان می رفتم و جايی که بلوار قطع شده بود دور می زدم. همينطور که رفتم و به محل دور برگردان رسيدم ديدم بساط بی سيم بدستان و لات و لوت های بسيج پهن است و يک تابلو ايست بازرسی هم گذاشته بودند و جالب اينکه جديدا هم ياد گرفته اند، همانند مردم عادی صورت را سه تيغه می کنند و کت و شلوارهای شيکی هم می پوشند ولی تسبيح و ادبيات مورد استفاده شان هنوز تابلو است.
خلاصه نگذاشتند که دور بزنم. به هر ترتيب بود به محل حادثه رفتم. ديدم يک ماشين رفته روی جدول و يک جوانی هم بيرون ماشين کنار جدول افتاده و انگار که جان داده است . از کسانی که آنجا بودند و حادثه را ديده بودند پرس و جو کردم تا بدانم چه بلايی بر سر اين جوان آمده است .گفتند راننده جوان به ايست بازرسی توجه نکرده و از ترس شلاق و بازداشتگاه و دادگاه و کتک و تحقير فرار را بر ايستادن ترجيح داده و بعد هم تصادف. کنار دستی راننده از ماشين پرت شده و سرش با جدول برخورد کرده و نقش زمين بود. می گفتند حالش خيلی بد است و عده ای هم می گفتند مرده است.
هدف بسيج از اين ايست ها چيست؟ اين ادعاهای دوران انقلاب و جنگ با عراق، با چه هدفی ترتيب داده شده است.

چه کسی، سرانجام دهان خواهد گشود و خواهد گفت بر سر دکتر زهرا بنی يعقوب در بازداشتگاه پايگاه بسيج همدان چه آوردند؟ مجلس کنونی مهر سکوت بر لب زده و رئيس آن از اتم پائين تر نمی گويد و بقيه هم ماست در دهان دارند! نمايندگان ادوار مجلس که جمعيتی است متشکل از نمايندگان دوره های گذشته مجلس نامه نوشته و از قوه قضائيه خواهان پاسخ شده اند. اما پاسخ سکوت است! خانم عبادی وکالت خانواده را برعهده گرفته است و مستند به گزارش پزشکی قانونی که دو نقطه کبودی را در کشاله ران و ساق پای دکتر زهرا بنی يعقوب تائيد کرده، خواهان رسيدگی به حوادثی شده که در ساعات کوتاه بازداشت بنی يعقوب بر سر او آورده اند. هيچکس پاسخگو نيست. فعلا شرايط جنگی و اتمی است. قبلا هم که جنگی و اتمی نبود، خطر اصلاحات بود، قبل از آن هم که چند هزار زندانی سياسی را اعدام کردند خطر روی دست ماندن اين زندانی ها پس از درگذشته قريب الوقوع آيت الله خمينی بود. در فاصله 1367 تا 1376 هم که انتخابات دوم خرداد پيش آمد، سالهای سازندگی و سکوت بود. هنوز در جمهوری اسلامی زمان بازگوئی جنايات و بازگشائی پرونده جنايات نرسيده است. نه آنگونه که در افشاگری ها گفته و بازگشوده شده، بلکه بازگوئی و بازگشائی رسمی و دادگاهی. يعنی روز برقرار قانون و عدالت. دو مقوله ای که بی ظهور امام زمان هم اتفاق می افتد. چنان که در گذشته ها اتفاق افتاد!