دقيق نمی دانم ، اما بعيد نيست كه دولت نهم ركورد ديگری را جابه‌جا كرده باشد ، سكان مديريت يك شركت خودروسازی به جوانی 28 ساله رسيده‌است كه بيشترين تجربه او در اين صنعت عضويتی دوساله در هيات مديره سايپا است كه البته آن‌هم به رسم قدرشناسی از زحمات وی در دوران عضويتش در بسيج دانشگاه شريف ، عضويت در ستاد انتخاباتی محمود احمدی نژاد و مشاوره وی به او اعطا شده‌ بود.
دولتی كه قرار بود كابينه‌ای 70 ميليونی تشكيل دهد ، از فرط رفيق‌بازی رئيسش محدود به رفقا و بچه‌محل‌های آقای رئيس شده تا به هر ترتيبی شده آنها بی كار نمانند . دولت 70 ميليونی به جايی رسيده كه مديريت موسسه ايران را به كاوه اشتهاردی دانشجوی دانشكده خبر می سپارد، رياست بر مهم‌ترين سازمان كشور به منصور برقعی مهندس مكانيك می رسد كه ترجيح داده‌است چيزی نگويد، او حداقل عاقل‌‌تر از ديگر رفقای رئيس دولت است و می داند تا مرد سخن نگفته‌باشد، عيب و هنرش نهفته باشد.
البته از اين دست انتصاب‌ها در دولت 70 ميليونی بسيار است .
می‌گويند يكی از افتخارات بذرپاش در دوره عضويت در بسيج دانشگاه شريف ، برهم زدن تجمع دانشجويانی بوده‌است كه در اعتراض به حكم اعدام هاشم آغاجری تجمع كرده ‌بودند. او از مديرت صنعت خودروسازی آنقدر می‌داند كه منصوربرقعی از اقتصاد.(خلاصه شده)

امروز، يعنی 20 فروردين با اعلام قبلی از طرف سيمای جمهوری اسلامی روز ملی هسته ای برگزار شد. ساعت 3 احمدی نژاد شمع ها را فوت کرد و با همين فوت ايرانيان همه از فقر و گرسنگی و استبداد و اختلاف شديد طبقاتی و اعتياد و فقر و فحشا رهايی پيدا کردند. پديده ای که امروز توجه همگان را جلب کرده بود اين بود امروز خبری از اسلام در سيمای جمهوری اسلامی پيدا نمی شد. شعرها همه وطنی ملی و ميهنی بود و مجری اين دفعه ما را فرزندان بوعلی سينا و فردوسی، خيام و سعدی و طباطبايی و بهبهانی و .... ناميد. خلاصه در سيمای جمهوری اسلامی بسيار جشن و سرور پايکوپی بود و امروز ديگر حرفی از پرچم اسلام و غيره نبود. اصلا، انگاری تا حالا اين اسلام و پرچم آن مانع پيشرفت های ملی بوده است.
البته طبق معمول تفاوت بين حرف های سيمای جمهوری اسلامی و حرف هايی که در جامعه شنيده می شود از زمين تا آنجايی است که هنوز بشريت به آنجا دست پيدا نکرده است.
در جامعه بر سر مسائل هسته ای پراکندگی افکار بسيار زياد است، که باز اين هم نشان می دهد بر خلاف گفته آقای خامنه ای همه يک حرف نمی زنند بر سر اين موضوع؛ گرچه فصل مشترک همه حرف های مردم اينست که قضيه هسته ای اينقدر هم که اينها بزرگش می کنند بزرگ نيست و باعث رهايی ايرانيان از مسائلی که در بالا عرض کردم نمی شود، اما اگر داشته باشيم خوب است.
در اين روزها شما نه تنها خوشحالی و جشن در ميان مردم نمی بينيد، بلکه همه بسيار نگران اوضاع داخلی و خارجی اند و هر روز با هم اخبار رد و بدل می کنند. بحث بين جوانها (سياسی و غير سياسی) زياد است، حتی بچه های بسيج هم در يک جمع جرات دفاع از کارهای احمدی نژاد را ندارند. مردم خود را در حالتی می بينند که انگار با سرعت 200 کيلومتر در ساعت دارند با ديوار برخورد می کنند و اميدشان اينست که کسی شهامت کند و ترمزی که در زير پای اقای راننده است را فشار دهد، گرچه می گويند ديگر کاری از دست کسی بر نمی آيد.
اين روزها وقتی با بچه دبستانی های فاميل هم صحبت می کنيد از حرف هايشان متوجه می شويد که در دبستان ها هم بعضی حرف های گُنده گُنده زده می شود. مثلا وقتی می شنويد که شاگرد کلاس 5 دبستان به خانم معلم می گويد که نوه آيت الله کاشانی هم با اينها مخالف است. يا می شنويد که پسر ديگری از خانم معلمش می پرسد: مگر بعد از انقلاب زندانيان سياسی را آزاد کردند؟
در چنين وضع و حالی، تعجب نکنيد اگر جشن اتمی هم به مسخره گرفته شده بود.