صبح دیروز سه شنبه 20- فروردین 1387- ماموران پلیس امنیت خدیجه مقدم فعال جنبش زنان را در خانه اش بازداشت کرده و به پلیس امنیت عشرت آباد منتقل کرد. پس از بازجویی در آنجا، او به دادیاری امنیت دادگاه انقلاب برده شد و پس از بازجویی مجدد به دستور قاضی سبحانی، برای وی قرار بازداشت موقت و وثیقه صادر شد. خدیجه مقدم را برای انجام مراحل اداری، دوباره به پلیس امنیت برده و سپس به بازداشتگاه وزرا منتقل شد.
دلیل این بازداشت برگزاری برخی از مهمانی ها و نشست ها با اعضای جنبش زنان در منزل وی اعلام شده است.
تبلیغ علیه نظام، تشویش اذهان عمومی و اقدام علیه امنیت ملی نیز بعنوان دیگر اتهامات وی اعلام است. برای وی وثیقه 100 میلیون تومانی صادر شد.

سانسور و چاپلوسی قدرت در حاکمیت، بتدریج زبان ویژه خود را یافته است. بحث نه بر سر سانسور اخبار و چاپلوسی نه مطالب روزنامه ها و رسانه های صوتی و تصویری، بلکه بر سر سخن گفتن مقامات است. از فرماندهان نظامی، تا مقامات فارغ از لباس نظامی و یا روحانی.
مثل وقتی می خواهند بگویند جلوی تورم را باید گرفت می گویند:"تلخی تورم نباید از گلوی مردم پائین برود!"
دهها نمونه از این دست جملات را هر روز می توان در سخنرانی ها و خطبه های نماز و مصاحبه های مقامات پیدا کرد. از جمله در جمله پردازی ها و لفاظی های رهبر. سخن بگونه ای گفته می شود که هم مردم از آن سر در نیآورند، هم چیزی گفته شده باشد و هم قدرت پله به پله تا رسیدن به برج قدرت، واکنش نشان ندهند. یک لیست بلند بالا از این ترفند میتوان تهیه کرد، اما فعلا این جمله بدیع و ابتکاری وزیر کشور را بخوانید که دیروز گفته است. هیچ زبان شناس و فارسی دانی نمی تواند بگوید منظور پورمحمدی چیست، درعین حال که اگر ساعت به ساعت حوادث ایران را دنبال کرده باشی می توانی حدس بزنی او چه می خواهد بگوید! پورمحمدی در باره اعلام سال 87 بنام سال نوآوری از جانب رهبر، به پیروی از همه چاپلوسی هائی که در این مورد طی چند هفته اخیر شده؛ در جمع کارکنان وزارت کشور گفت:
« کشور در جایگاه مناسبی برای حرکت‌های جدی‌تر قرار گرفته است. نگاه رهبری و دست اندرکاران از آن جهت ارزشمند است که حاوی پیام پیشرفت و نوآوری و موفقیت کشور در پشت سر گذاشتن ضعف‌ها و کاستی‌هاست. اگر با مقام معظم رهبری هم افق شویم، با برآورده ساختن مطالبات ایشان که مطالبات عموم جامعه نیز هست می‌توانیم کشور را در موقعیت ممتازتری قراردهیم. »
پیدا کنید
- حرکت های جدی تر
- جایگاه مناسب
- مطالبات رهبر
- مطالبات مردم
- افق رهبر
- ضعف و کاستی ها
- موقعیت ممتاز تر
- ......
از قدیم در باره این نوع حرف زدن می گفتند: باد شکمش را خالی می کند!
ظاهرا شکم دولتی ها و حکومتی ها، خیلی باد جمع کرده!

در سال 1980 اسرائیل در یک حمله هوایی راکتورهای اتمی عراق را نابود کرد. صدام حسین جار و جنجال زیادی در مورد این حمله به راه انداخت و آن را دلیل دیگری بر موضع "ضدامپریالیستی" خود وانمود کرد. حتی مدعی شد که با اين حمله حمایت اسرائیل از حکومت ایران در جنگ عراق با ایران ثابت شد. از نوع همان استدلال ها و ژست های به ظاهر ضد امریکائی و ضد امپریالیستی که امثال حسین شریعتمداری در آن استادند و شرق و غرب را به هم می بافند و هر کس را که در هر کجا سخنی برخلاف میل حکام جمهوری اسلامی بر زبان آورد آن را به همسویی با امریکا و اسرائیل می چسبانند.
در آن زمان در مورد دلایل این حمله نظرات مختلفی داده شد، اما دقیق ترین ارزیابی ها این بود که این اقدام اسرائیل ناشی از نگرانی غرب از لرزان شدن پایه های حکومت صدام حسین است. براساس این ارزیابی امریکا و اسرائیل هیچ ترسی از صدام حسین ندارند، زیرا او نه در داخل عراق مشروعیتی دارد نه در سطح جهان و نه حتی در منطقه عربی خاورمیانه و میان کشورهای منطقه. آنان نگران پس از صدام هستند و این که نیروگاه های هسته ای و ظرفیت ساخت بمب اتمی در دست یک حکومت ملی و دمکراتیک در عراق قرار گیرد. به همین دلیل پیشدستی کرده و این امکان را نابود کردند.
آیا وضعیت کنونی ایران و درگیری آن با امریکا مشابه وضعیت آن زمان عراق نیست؟ هر موشک و تکنولوژی هسته ای که ایران بدان دست یابد، در شرایط حکومت کنونی با نفرت داخلی و انزوای بین‌المللی آن، در قیاس با قدرت نظامی کنونی امریکا کمترین خطری را نمی تواند بوجود آورد و می توان آن را در چند دقیقه نابود کرد. نگرانی امریکایی ها و اسرائیلی ها بیشتر از آن است که این ظرفیت تکنولوژیک و هسته ای، با یک چرخش مثبت در ایران – حتی در حاکمیت- در دست یک حکومت دمکراتیک قرار گیرد. حکومتی که حمله به آن دیگر به این سادگی ممکن نباشد و افکار عمومی جهان نپذیرد.
این شمشیری که بر فراز سر ایران بلند نگاه داشته نه از ترس احمدی نژاد، بلکه از بیم آن نیروی ملی و دمکراتیکی است که اگر قدرت را بدست گیرد، آنگاه مقابله با آن به آسانی مقابله با حاکمیت کنونی نیست.
این همه اصرار مطبوعات غرب در تکرار این ادعا و فرو کردن این فکر در معز همگان که حکومت ایران باثبات تر از همیشه است بیشتر ترس فزاینده آنها را از خطر تغییر نشان می دهد. تبلیغات مکرر غرب در این که حکومت ایران از همیشه مستحکم تر است، برخلاف خوش خیالی رهبران ایران، برای تلقین این فکر و این ترس به مردم خود و جهان است که این حکومت از داخل رفتنی و دمکراتیک شدنی نیست و باید از خارج آن را از کار انداخت. انتخابات اخیر نیز نشان داد که شیرازه حکومت به کلی از هم وارفته، چنان که اگر یک روز سیاست جنگی کنار گذاشته شود حاکمیت کنونی در سراشیب سقوط قرار خواهد گرفت. امریکا و اسرائیل پیام انتخابات اخیر ایران را بخوبی درک کردند و نگران تحولی مثبت و مترقی در ایران اند. اگر چنین باشد، میهن ما بیش از هر زمانی در خطر یک تجاوز نظامی قرار گرفته است.