گفتگو با علی ربیعی- معاون اسبق وزارت اطلاعات و مشاور امنیتی خاتمی
دیر هنگامی تغییرات سیاسی آواری بر سر ملت و حکومت

لبنان فقط عرصه نمایش توپ و تانک و موشک نیست. بزرگترین شبکه های اطلاعاتی و امنیتی جهان در آن سرگرم فعالیت اند. حتی شبکه های اطلاعاتی و جاسوسی جمهوری اسلامی.
در چنین فضائی، بر خلاف آن خوش بینی ساده لوحانه ای که علاءالدین بروجردی بعنوان رئیس کمیسیون امنیتی و سیاست خارجی مجلس هفتم دیروز طرح کرد، آنچه در روزهای اخیر در لبنان اتفاق افتاد بیش از آنکه موفقیت حزب الله باشد، فریب حزب الله لبنان بود. نکته ای که در نخستین گزارشی که برای انتشار دراختیار پیک نت قرار گفت مندرج بود و کسانی که اخبار پیک نت را با دقت دنبال می کنند، این موضع گیری را قطعا بخاطر دارند. بویژه آنکه بر خلاف اکنون، در چند روز نخست، چنین نظری با واکنش های تعجب آمیز همراه بود، اما واقعیت مانند ستاره ایست که زیر ابر نمی ماند.
حزب الله را دستگاه جاسوسی اسرائیل و دولت لبنان فریب داد. به این دلیل ساده:
مردم لبنان، حزب الله این کشور را نیروئی ملی میدانند و مقاومت آن در برابر اسرائیل را می ستایند. یا بهتر است بنویسیم می ستودند. اسرائیل و دولت لبنان در پی پایان بخشیدن به پیوند مردم لبنان با حزب الله بودند و هستند، تا جاده محاصره و سرکوب آن هموار شود. امری که سیدحسن نصرالله نیز بخوبی از آن آگاه است و به همین دلیل پیوسته بر مسائل ملی و حرکت جبهه ای و همکاری با همه نیروهای مقاومت اعمم از چب و ملی تاکید کرده است.
طرح برکناری فرمانده فرودگاه بیروت یک طرح حساب شده و یا بهتر است بگوئیم یک توطئه طراحی شده بود. آنها که فرمان این برکناری را دادند یقین داشتند حزب الله به تله افتاده و برای مخالفت با این برکناری تفنگ بدست به میدان خواهد آمد، که چنین نیز شد. آن ها میدانستند که دراینصورت مردم لبنان که از جنگ خانگی وحشت دارند در برابر حزب الله قرار خواهند گرفت، که به این هدف نیز رسیدند. آنها میدانستند که نمایش نظامی حزب الله در بیروت و تصرف نظامی مناطقی از شهر، مردم لبنان را بیش از پیش متقاعد خواهد کرد که این جریان مستقیما وابسته به جمهوری اسلامی است كه می خواهد لبنان را سپر بلای خود کند و مردم لبنان گوشت دم توپ خواهند شد. طراحان برکناری فرمانده فرودگاه بیروت به این هدف نیز رسیدند. مردم حزب الله را حمایت می کردند برای جنگیدن با اسرائیل، نه برای تفنگ کشیدن به روی مردم لبنان. بویژه کشوری که درآن انواع اقلیت های قومی و مذهبی زندگی می کنند و نگران حاکمیت شیعیان وابسته به جمهوری اسلامی درکشورشان هستند.
یک سر دیگر این توطئه طراحی شده، ایجاد شوک به سران عرب خاورمیانه بود که به این هدف نیز رسیدند و وزرای خارجه 12 کشور عرب در قاهره جمع شدند تا هم ایران و سوریه را محکوم کنند و هم از دولت سینیوره حمایت. دولت منزوی لبنان با این توطئه هم پایگاه داخلی خود را تقویت کرد و هم پایگاه منطقه ای خود درمیان اعراب را. حال پای این برگ حمایت را جورج بوش رئیس جمهوری امریکا که سفر خود به خاورمیانه عربی را از امروز شروع می کند، پیش از حرکت بطرف خاورمیانه مُهر کرد. او حمایت قاطع امریکا از دولت کنونی لبنان، ضرورت سرکوب حزب الله این کشور را با تاکید بر ضرورت روشن کردن تکلیف ایران بعنوان معضل خاورمیانه اعلام داشت که در همین شماره پیک نت خبر آن را می خوانید.
طرح با موفقیت اجرا شد و دولت همراه و طراح این توطئه با بازگشت فرمانده برکنار شده فرودگاه به سر کارش موافقت کرد، چرا که برکناری یا بازگشت او به خدمت هدف نبود، بلکه هدف همان هائی بود که در بالا آمد. سکوت و موضع گیری بسیار محتاطانه سیدحسن نصرالله پیرامون اشغال بخش هائی از بیروت توسط حزب الله – که باحتمال زیاد ضمن همآهنگی با تهران انجام شد- یکبار دیگر نشان داد که او نیز برای دنبال کردن روش و سیاست خود در لبنان در تنگنای کمک ها و طرح های ابلاغی از تهران است. و در داخل حزب الله نیز تحت فشار فرماندهان نظامی حزب الله است که هنوز سرمست جنگ 33 روزه لبنان و اسرائیل و کاربرد موشک های ساخت ایران اند.

آقای علیرضا علوی تبار، از نظریه پردازان اصلاحات، مقاله تازه ای نوشته که در سایت نزدیک به جبهه مشارکت "امروز" منتشر شده است. این مقاله نیز مانند دیگر مقالات علوی تبار دارای زبان و کلامی است غیر عامه فهم و برای خواص. مقاله ای که در آن یک مضمون، که می توان در خلاصه ترین جملات آن را بیان کرد، مثل کریستال در چندین صفحه کاغذ پیچیده شده و چندین نظریه پرداز جهانی هم مامور حمل آن شده اند!
درحقیقت، یک قاشق عسل در یک سطل آب. به سبک مقالاتی که در دهه 1350 علی اصغر صدر حاج سیدجوادی با اسم مستعار "آگاه" در روزنامه کیهان می نوشت تا ساواک شاخش نزند! و البته، تنها خودش، دوستانش و صد البته بهتر از هر دوی آنها "ساواک" می دانستند منظور از آن همه پیچیده گوئی و پرنویسی تبلیغ سوسیال دمکراسی اروپای غربی است! و بالاخره هم ممنوع القلم شد. اردشیر محصص کاریکاتوریست معروف ایرانی هم طرح هائی پیچیده، ویژه این مقالات سید جوادی می کشید. با ممنوع القلم شدن سیدجوادی، این سبک طرح های اردشیر محصص هم دیگر یا کشیده نشد و یا اگر کشیده شد مقاله ای چند لایه و پیچیده و بیگانه با زبان مردم و حتی طبقه باصطلاح متوسط در جائی منتشر نمی شد که این طرح ها زینت بخش آن شود!
علوی تبار پس ازکلی مقدمه و موخره، در یک جمله می خواهد وسط مطلبش بدرستی و البته با احتیاط و پس از چندبار دراز و کوتاه کردن "ماکس وبر" بگوید: «نظام شاهنشاهی در ایران بار دیگر احیاء شده است!»
حتی همین جان کلام در آن مقاله بالا بلند هم اینگونه ناچسب طرح شده است:
«یکی از مفاهیم برگرفته از چارچوب نظری «وبر» و شارحان و توسعه دهندگان دیدگاههای او که در سالهای اخیر برای تحلیل تحولات سیاسی ایران به کار گرفته شده است، مفهوم نظام سلطانی (Sultanistic regime) است. صاحبنظران مفهوم نظام سلطانی را برای تحلیل نظام پهلوی در ایران به گونه ای موافق بکار گرفته اند. طی سالهای اخیر این تمایل دیده شده است که این مفهوم را برای درک تحولات پنج ساله اخیر نیز به کار می گیرند. ضمن تایید مفید بودن این چارچوب مفهومی میکوشم تا با افزودن برخی توضیحات مفهوم نظری دیگری را طرح کرده و آن را برای درک بهتر آرایش نیروهای سیاسی کشور به کار گیرم.»

جان خواننده به لبش می رسد تا بفهمد که ایشان هم بالاخره با چند سال تاخیر، متوجه شده (بصورت تمایل!!) که نظام جمهوری اسلامی، شده "نظام سلطانی" یا همان "پادشاهی" خودمان که معرف حضور همگان است!
حتی همین نمونه بیان هم نشان میدهد که اصلاح طلبان – حتی اگر نظریه پرداز هم باشند- ابتدا باید فکری برای یافتن زبانی کنند که مردم آن را بفهمند! والا باز کاسه همان کاسه 8 ساله دوره خاتمی می شود و آش هم همان آش شوری که امثال ایشان و گنجی و بقیه پختند و احمدی نژاد و حسین شریعتمداری ملاقه ملاقه خوردند.