برپايی سفره‌های مذهبی در ايران كه محفلی زنانه است و سابقه‌ای طولانی در كشورمان دارد و همواره مذين به نام‌های ائمه و معصومين " مثل سفره حضرت ابوالفضل (ع)، حضرت رقيه (س) " بوده است اين روزها بساطی برای خوشگذرانی، خريد و فروش، بنگاه ازدواج، فالگيری، سحر و جادو و محفلی برای شوی لباس زنان در بستر جلسه دعاخوانی است.
در مراسم سفره‌های مذهبی در گذشته سوره‌هايی از قرآن و دعاهايی از مفاتيح‌الجنان قرائت می‌شد و زنان همسايه و اقوام برای دعاكردن برای نيت بانی كه همان صاحبخانه بود دور هم جمع می‌شدند. سفره ای از نان و پنير و سبزی، عدس پلو، آش و كاچی پهن می‌كردند و هر زنی نيز به نيت تبرك، نان و پنيری از اين سفره را برای خانواده‌اش می‌برد اما امروز...
امروز...
سفره ها پر ملاط تر و رنگين شده است، زنان برای شركت در اين مراسم ها مثل مجالس عروسی ساعت‌ها در آرايشگاه به سر می برند و بهترين لباس‌های خود را با آخرين مدهای روز می‌پوشند. صاحبخانه هم سفره‌ای را پهن می‌كند كه هر چه بلند بالاتر و پر رونق‌تر باشد، پرستيژ و كلاس صاحبخانه را بيشتر می‌رساند.
مجلس گردانی به نام "خانم جلسه ای" نيز به اين مجالس دعوت می‌شود كه هم قرآن و دعا می‌خواند، هم مداحی و مولودی خوانی می‌كند و هم احكام دين را تفسير می كند. (البته در دهه ۵۰ اين مجلس گردان‌ها مرد بوده‌اند.) اين روزها خانم‌های جلسه‌ای حق‌الزحمه‌هايی بابت يك تا ۲ ساعت حضور در مجالس می‌گيرند كه رقمی بين ۲۰ تا ۲۰۰ هزار تومان است و خانم جلسه‌ای هر محله‌ای نيز با كمك‌های مالی زنانی كه در اين جلسات حاضر می‌شوند سيستم‌های صوتی می‌خرند تا حنجره شان خيلی آسيب نبيند.
در اين مجالس زنان برای مسائل خصوصی هر خانواده‌ای هم دعا می‌كنند. مثلاً خانم جلسه‌ای در ميكروفون اعلام می‌كند " برای سبز شدن دامان فلان خانم همه يك صلوات بفرستيد" (كنايه از بچه دارشدن)
خرافه‌ها نيز به اين مجالس راه پيدا كرده‌اند بطوری كه دختران دم بخت حاضر در مجلس را دور هم می‌نشانند و هر آنچه كه ته مانده سفره است روی سر آنها می‌تكانند تا "سفيدبخت" شوند. يا اينکه "کاچی" سفره حضرت رقيه را اگر زنها به خانه می برند هيچ مردی نبايد آن را بخورد. برای مردها حرام است... يا اينکه اگر مجلس سفره در يک مناسبت شادی مثل ولادت يکی از ائمه و امامان برپا باشد می گويند هر کسی که برقصد حاجت می گيرد و ....
جالب‌تر اينكه تفاسير مدرنی از احكام دين را از زبان خانم جلسه ای‌ها در اين مجالس می‌توان شنيد. بطور مثال اينكه " نماز خانم‌ها با لاك ناخن مشكلی ندارد، مهم اينست كه دختران ما نماز بخوانند و بعداً خودشان به اين نتيجه می‌رسند كه بايد بدون لاك، نماز بخوانند..."
در حاشيه اين مراسم، زنان، انواع لباس، لوازم خانه، لوازم آرايش و... را برای فروش می‌آورند و با استقبال خوبی هم مواجه می‌شوند.
البته در همه چيز استثنا وجود دارد، اما عموم اين مجالس به سمت و سويی غير از هدف اصلی شان می روند. اينها همه را گفتم تا بگويم اين مجالس مذهبی كه به اسم حضرت ابوالفضل و... شكل می‌گيرد روزگاری فقط مجلس دعا بود، اما امروز تنها بهانه‌ای برای جمع شدن زنان محله و خويشاوند دور همديگر است تا داشته های هم را به رخ يكديگر بكشند، به چشم و هم چشمی‌هايشان دامن بزنند، با سحر و جادوهايی كه می‌خوانند زندگی‌ها را از هم بپاشانند و در پايان مراسم هم بزن و برقصی به راه بيندازند.
همه چيز يک جور ديگر شده...

شهرگان- می گويند در اين باره چيزی ننويسيد! خبرنگاران روزنامه‌های تهران هم وقتی به اين مورد می رسند سکوت می‌کنند و درپاسخ به انتقادات و پرسش‌های مخاطبانشان درباره اين سکوت تنها مصوبات ابلاغ شده از سوی شورای امنيت ملی را تکرار می کنند!
سايت‌ها و خبرگزاری ها هم فقط و در چند مورد محدود به اين موضوع می پردازند و صدا و سيما هم که تکليفش روشن است!
چرا؟ به راستی چرا نبايد درباره منصور اسانلو، محمود صالحی و ساير فعالان کارگری اين وطن خبری يا يادداشتی نوشت؟ ما روزنامه‌نگاريم. واقعيت اين است که نخستين وظيفه روزنامه‌نگاران و رسانه‌هايشان خبر رسانی و آگاهی‌بخشی است. در چند هفته‌ گذشته هيچ کدام از روزنامه‌های تهران خبری يا مطلبی درباره اسانلو که پس از گذشت 50 روز بازداشت موقت، هنوز در زندان به سر می برد و تا کنون با خانواده اش ملاقات نکرده منتشر نکرده اند.
مطبوعات کشور تا امروز خبری از محمود صالحی نماينده کارگران کرد شهرستان سقز درج نکرده‌اند. حتی نمی دانند که او اين روزها و پس از محکوميت يکساله اش بدليل فعاليت سنديکائی در بستر بيماری است و بيم آن می رود به علت تشديد بيماری کليوی و عدم صدور مجوز انتقال به مراکز درمانی جانش را از دست بدهد.
بايد نوشت، بايد گفت و بايد روايت کرد. روايتی تلخ از آن چه که بر کارگران اين سرزمين می گذرد.  فعاليت های صنفی و تاسيس سنديکا برای کارگرانی که دوران استبداد پهلوی را سپری کرده‌اند و اکنون دوران جمهوری و روزگار فعاليت های مدنی را تجربه می کنند. نقطه آغازی در راه تساوی طلبی و عدالت جويی. جنبش کارگری و فعالان تشکل‌های مستقل کارگری اين روزها دريافته‌اند که تنها راه محدود سازی ترک‌تازی‌های کمپانی‌های خصوصی و يک جانبه گرايی کارفرمايان اقتصادی و صاحبان صنايع نهاد‌های مدنی و تشکل‌های صنفی است. سنديکا کارگران شرکت واحد اتوبوس‌رانی تهران و تشکيلات صنفی خبازان سقز تنها تشکل‌های مستقل وغيردولتی اند که در ايران روش تلاش‌های مدنی و اعتراضات مسالمت آميز را دنبال می‌کنند و می‌کوشند تا با بازخوانی قوانين موجود و بهره گيری از ظرفيت‌های مغفول قانون اساسی و قانون کار، راهی به سوی احقاق حقوق خود بيابند.
روايت کارگران اما زمانی تلخ تر می‌شود که هر روز شاهد احضار و حبس ايشان هستيم و از سوی ديگر سکوت رسانه‌ها و بی‌خبری افکار عمومی از وضعيت ايشان ماجرا را درد آلودتر می‌کند.
ما می مانيم وروايت می کنيم. اگرچه ممکن است مجالی برای خبر باقی نمانده باشد و فضايی برای روايت ماجرا وجود نداشته باشد. روايت من اما روايت زندگی غم آلود کارگران است.

در روزهای اخير پيرامون کنگره سازمان "کومله" گزارش ها مختلفی را دريافت داشتيم که برای پرهيز از هر نوع موضع گيری هيچيک از آنها را منتشر نکرديم. نه اين شاخه و نه آن شاخه. از ميان همه نوشته ها و بيانيه های رسيده بخش هائی از مقاله "احمدی زاهدی" را که جنبه های عام داشت، پس از حذف آن بخش هائی که می توانست به نوعی موضع گيری در برابر اين و يا آن شاخته سازمان کومله ارزيابی شود انتخاب کرديم که می خوانيد:

خبرگزاری رسمی جمهوری اسلامی ايران (ايرنا) در لابه‌لای اخبار و گزارش‌های كميسيون اصل 90 مجلس درباره‌ی مفاسد اقتصادی، خبری ت را منتشر كرده بود كه بعد از آن خبرگزاری بازتاب با مسرت اقدام به بازنشر آن خبر نمود و مدت چند روز است كه در تمام سايت‌های خبری فارسی انعكاس يافته است. عنوان خبر آخرين روز مردادماه 1386 به نقل از خبرگزاری ايرنا چنين است:

دو جناح يك گروهك تروريستی اقدام به سنگر بندی در برابر هم كردند

در حقيقت، بحث بر سر تقويت مواضع جناحی و رقابت‌های درون حزبی است. اما آيا اين همه‌ی حقيقت است؟ يك حزب يا سازمان سياسی هرچند كه هدفی ‌جز كسب قدرت سياسی از طرق قهرآميز يا دموكراتيك نداشته باشد، باز هم نهادی مدنی خواهد بود، هرچند كه خود نخواهد. نهادهای مدنی نمی‌توانند در جهت تخريب جامعه‌ی مدنی گام بردارند، كه در اين صورت مانند شكل كنونی جمهوری اسلامی محكوم به زوال‌اند. يا مانند حزب نازی يا هر توتاليتری ديگری.
متاسفانه مانند در همه سازمان‌های و احزاب سياسی در بيش از يك قرن گذشته در ايران - حتا مانند هم‌الان جمهوری اسلامی- فضای بحث‌های سياسی درون اغلب متشنج و غير منطقی است.
زمانی كه اسلحه بر گفتگو حاكم باشد،(خواه در حکومت و خواه در اپوزيسيون حکومت) ناگزير زمانی می‌رسد كه برای گفتگوهای مخالف بين رفيقان نيز از فشنگ و باروت استفاده خواهد شد. عدم وجود فضای دموكراتيك موجب عدم رشد كادرهای سياسی می‌شود و كيش شخصيت سردمداران را بوجود می‌آورد. وقتی سران سازمان با مشی دموكراتيك انتخاب نمی‌شوند و همه چيز به «خودی" و «غير خودی" به شيوه‌ی حكومت اسلامی مبدل می‌شود، می‌توان نشانه‌های كژ راهه‌های پيموده شده و تجربه‌های باز آزموده و خطا را دريافت.
به هر روی با وجود اين‌ كه يك سازمان، هرچند هم مترقی، نمی‌تواند فارغ از بسترها و بی تاثير از جامعه‌ی خود عمل كند، اما می‌تواند از گذشته‌ی خود و سازمان‌های مشابه درس و پند گرفته تا اشتباهات آن‌ها را تكرار نكرد. هنوز هم فرصت‌هايی يافت می‌شود كه خردمندان و مبارزان راستين بنشينند به مذاكره و با بازآموزی از اشتباهات گذشته، گفتگو را به جای گلوله بنشانند و با در پيش گرفتن رفتاری دموكراتيك، برای يك بار هم كه شده دست از اعمال دشمن شاد كن برداشته و به نسل آينده نشان دهند كه مبارزان آزادی هم تلاش خود را برای آزادی با آزاده‌گی انجام داده‌اند.
تكرار مضحك تاريخ اينك در اردوگاه‌هايی كوچك و بين جوان‌هايی نا آزموده و خام در جريان است. تكراری مضحك كه در درون، تراژدی يك نسل كشی و برادر كشی را تداعی می‌كند! آزادی نه از لوله‌ی تفنگ‌ها خارج می‌شود و نه از ميان غبار قدرت‌طلبی. بنا بر اين چنين درگيری‌ها و صف‌بندی‌های خشونت‌آميزی كه كنون در اردوگاه‌های كومه له در جريان است، به هيچ نقطه‌ی مشخصی نمی‌رسد جز اين‌كه نيرو و اعتبار جريان‌های سياسی را روز به روز ضعيف‌تر خواهد كرد.

احمدی نژاد با به قدرت رسيدن به همراه خود عده‌ای دوستان عمدتا نظامی سالهای گذشته خود، به علاوه جوانانی که در شهرداری و ستاد انتخاباتی او فعاليت می‌کردند را به دولت آورد که چون همه نمی‌توانستند از مجلس رأی اعتماد بگيرند، به عنوان مشاوران و معاونان او منصوب شدند. اينان خواسته‌های او را به وزرا اطلاع داده و مانند مبصر کلاس بر جزء جزء فعاليتها اشراف دارند. من نام اين ساختار گسترده را دولت مخفی می گذارم.
اينان که حتی از داشتن تحصيلات عالی بالاتر از ليسانس، حتی به صورت فرمايشی آن- مانند دکترای خود احمدی نژاد- بی بهره‌اند، در مناصبی که نياز به رای مجلس ندارد به راحتی منصوب می شوند؛ مانند امير منصور برقعی که کارشناسی مکانيک دارد و به جای دکتر فرهاد رهبر به رياست سازمان مديريت و برنامه ريزی منصوب شد.
ابداعات و ابتکارات دولت جديد از انحلال سازمان مديريت و برنامه‌ريزی تا انحلال شورای پول و اعتبار ادامه دارد و در آينده شاهد ادغام صنايع خودروسازی نيز خواهيم بود. متأسفانه چيزی که مانع رسوايی تصميم‌های خام و جاهلانه‌ی احمدی نژاد می‌شود، قيمت های افسانه‌ای نفت است که هر ناکارآمدی و ضعفی را می پوشاند. روند مديريتی پس از جنگ هرچه بود لااقل صورت موجهی داشت ولی دستورهای خلق الساعه‌ی دولت جديد جايی برای دفاع نمی گذارد و کار دولت بعدی را برای اصلاح آنچه در اين چهار سال تخريب شده، مشکل و مشکل تر می کند.(خلاصه شده)