با سلام و درود به دست اندرکاران سايت پيک نت. خسته نباشيد. پيرو خبر"مجتبی ثمره يا معيری- کدام يک، قائم مقام "متکی" خواهند شد؟"نکاتی را به اطلاع ميرسانم.

از کسانی هستم که سالها ميدانم در وزارت خارجه فلک زده اين مملکت چه خبر است و بدون ترديد اعلام می کنم که اکثر مشکلاتی که ما امروزه داريم مانند پرونده اتمي, رابطه ها با کشورهای خارجی و غيره . . همه به علت نبود دلسوزي, و از همه مهمتر نبودن فن و تخصص ديپلماسی در ميان 90 درصد کارمندان و بزرگان وزارت امور خارجه می باشد. افراد متخصص و کاردان نيز يا حذف می شوند و يا در حاشيه هستند و اصلا اجازه نمی دهند که کار کنند. درست مثل اينکه اختيار يک بيمارستان دست نانوا و بقال و قصاب باشد؛ ببينيد چه فاجعه ای می شود. نه اينکه قصد توهين به مشاغل بالا را داشته باشم, اما منظورم اين است که کسی جای خودش نيست و با تبعيض و ظلم و فشار, منافع مملکت به باد می رود. يعنی در وزارت خارجه ايران همه چيز هست, غير از دلسوزي, وطن پرستي, ديپلماسی و عاقبت انديشی و شعور.
در مورد آقای ثمره که نيازی به توضيح نيست و بر همگان مشخص است که ايشان که هستند و چه خصوصيتی دارند و چه آفتی برای مملکت شده اند. باور کنيد که ايشان حتی از بديهی ترين و ابتدايی ترين اصول ديپلماتيک و فهم سياسی بی بهره است. مخيلات ايشان در حد دست دادن و ندادن با خانم ها و حجاب همسران کارمندان و ساير مسائل مسخره و پوچ فراتر نمی رود.
اما در مورد آقای معيری. ايشان هم مانند بقيه, هيچ تخصصی ندارد و 27 سال است که فقط مدير کل است و سفير بدون طی هيچگونه مراحلي, در حالی که در همه کشورهای درست حسابی می دانيد که برای سفير شدن چه مراحلی بايد طی شود. ايشان فوق ديپلم مکانيک است.
در دوران سفارت ايشان در فرانسه, هرج و مرجی که در سفارت ايران بر پا بود مثال زدنی است. فرزند 20 ساله ايشان (محمد) مودی همه بود و در همه امور سفارت دخالت ميکرد, به پرونده های مردم دسترسی داشت و کارمندان بيچاره را تهديد و از انجا که بسيار هم بد دهن بود بارها تا مرز درگيری پيش رفت. از طرفی خود را جزء انصار حزب الله ميدانست و با افتخار از کتک زدن مردم در خيابان صحبت ميکرد و از طرفی در پاريس ريش دو تيغه ميزد و به فاحشه خانه ها می رفت و فاحشه خانه ايی نبود که ايشان نرفته باشد و حتی جاهايی که افرادی که 30 سال هم انجا بودند اسمش را نشنيده بودند. پدر ايشان هميشه می گفت پسر من دو آيت الله در موردش نظر داده اند. با پول و رانت و امکانات هر سال آقا پسر را به مکه ميفرستاد و اصلا سفارت ايران شده بود دربار خانوادگی ايشان. بعد هم که در تهران برای پسرش پست درست کرد و بدون امتحان و گزينش اقا را آورد توی کار. در حالی که يک جوان تحصيل کرده و واقعا مستحق اگر بخواهد وارد شود ميدانيم که چها بايد بکشد.
.. خلاصه داستان زياد است و قضايا مفصل, خواستم بنويسم تا چهره واقعی اينها بيشتر دستتان بيايد. موفق باشيد .

دفتر سايت «بازتاب» روز چهارشنبه از طرف دادستانی تهران پلمپ شد و اين خبرگزاری اينترنتی نيز عليرغم همه وابستگی هائی که به جناح هائی از سپاه پاسداران داشت، به سرنوشت خبرگزاری کار"ايلنا" دچار شد. ايلنا نيز از حمايت بخشی از حاکميت و کارگزاران دوره های مختلف حکومتی و شخصيت هائی نظير ابوالقاسم سرحدی زاده وزير کار اسبق، علی ربيعی مشاور امنيتی محمد خاتمی و خانه کارگر برخوردار بود.

روز پنجم مرداد سال 85 پس از تحمل 120 روز حبس انفرادی به اتهام اقدام عليه امنيت، افشاء اسرار دولتی، حضور غير قانونی در واقعه هفدهم تير ماه و کمک به دانشجويان کوی دانشگاه از بازداشگاه مخفی 209 وزارت اطلاعات به سالن سياسی اندرزگاه 350 اوين منتقل شدم تا محکوميت سه ساله ام را بگذرانم. يکی از زندانيان قديمی سياسی که حکم اعدام داشت به عنوان وکيل بنده وقتی دانست مازندارانی هستم و از اهالی آمل، مستقيم مرا به اطاق شماره 3 که مرحوم اکبر محمدی در آنجا بود برد و گفت: اکبر همشهری! اکبر چهارمين روز اعتصاب غذايش را سپری می کرد. من هم که از دوران حضور در وزارت کشور دولت اصلاحات و حضور شبانه روزی ام در کوی دانشگاه تهران دغدغه ديرين محکومين همراه کوی را داشتم و بويژه بنا بر دوستی و ديدار قبلی با برادر مرحوم اکبر، يعنی منوچهر محمدی پيوسته پيگير شرائط مشقت بارشان بودم حالی از منوچهر پرسيدم و اکبر با لبانی خشکيده و ترک خورده گفت منوچهر از دست بحران سازی های مافيای نابکار اين زندان، مجبور شد اندرزگاه خود را تغيير دهد. دقايقی گذشت و من در مخوف ترين اطاق آن سالن يعنی اطاق شماره 5 که يکی از محکومين جنايی خطرناک در آن بود مستقر شدم. پنج تا ده دقيقه بعد مرحوم اکبر با تنی تکيده و رنجور از درد شديد کمر و دهانی تفديده از اعتصاب همزمان خشک و تر، به ديدارم آمد. از هر دری سخن رانديم و به ويژه از واقعه هجدهم تير ماه و شب های 7 گانه اعترافات ملی و چگونگی مساعدتم به دانشجويان آسيب ديده تا استفاده از جايگاه اداری و محکوميت پس از هشت سال توسط دولت موسوم به مهرورز گفتيم و ايشان هم از ضرورت آزادی تمامی زندانيان و دست بر نداشتن از اعتصاب تا رهايی تمامی محکومين عرصه عقيده و انديشه. خلاصه، روزها و شبها طی می شد و حال اکبر وخيم تر از پيش! همه دوستان از او خواهش و تمنا می کردند که حداقل تنها يک شکل اعتصاب را برگزيند و از آشاميدنی ها بنوشد ولی نپذيرفت. آقايان ابراهيم مومنی و حميد محمدی از بهترين يارانش بودند و اينجانب با همزبانی، بالاترين ميزان رايزنی ها را با او داشتم. در هشتمين روز اعتصاب حالش به وخامت نهاد. از صبح دو بار به بهداری منتقل شد. از پذيرفتن هر گونه داروهای تزريقی و مايعات و سرم خودداری کرد. بعد از ظهر حس غريبی تمام وجودم را گرفت. تحت عنوان بيماری و سرما خوردگی مزمن به بهداری رفتم. ساعت حدودا چهار بعد از ظهر بود. ديدم يکسره ناله و فرياد و البته بعضا با ناسزاگويی های اکبر عليه مسئولين زندان و مسئولين رژيم و بويژه شخصی به نام "شجاعی" سرپرست حفاظت زندان به گوش می رسد. در يک چشم به هم زدن درب اطاقش را که در اطاقی ايزوله و جدا از ساير بيماران نگهداری ميشد باز کردم و فقط به او گفتم: اکبر جان "محفل و تيم قتل های زنجيره ای، دوباره احياء شد، اينها تو را می کشند. بيا و اعتصابت را بشکن." و او گفت: "عباس زاده اين شجاعی نامرد و حرامزاده همراه با مسئول امور مالی بهداری مير عطاء رسما مانع امداد پزشکان و مداوای من می شوند" در همين حين ميرعطاء از اطاقش که انتهای سالن بود بيرون آمد و فرياد کشيد؛ آهای کی به تو گفته خودسر به هر اطاقی سر بزنی؟ می خواهی گزارشت را به حفاظت رد کنم تا دخلت را بياورند... " ما به بند برگشتيم. ساعت حدودا 5 عصر بود که ديديم تنی چند از نمايندگان مجلس از جمله آقايان تابش و شجاع پوريان از نمايندگان اصلاح طلب به بازديد از زندانيان سياسی آمدند. آقای تابش را از نزديک می شناختم و ارادت حضوری هم داشتم. شخصی به نام منصور حسينی از خبرنگاران دو روزنامه تعطيل شده سلام و برخی از روزنامه های دوم خردادی که از دوستان قديمی ام بود در معيت تيم بازديد کننده بود. وقتی مرا ديد مات و مبهوت شد. روی دستانش زد که عباس زاده تو چرا؟! و سريعا به سمت تابش رفت. در تمامی اين مراحل رياست بازداشگاه 209 و ماموران مخوف امنيتی اين دو را محاصره کردند. من هم متحير از بازداشت بی دليلم فقط به آنها نگاه کردم و گفتم می گويند: اقدام عليه امنيت کردم. شرح ماجرای اين ديدار را به مقالی دگر وا می نهم. اما در همين حين که نمايندگان به بازديد خود از مجموعه اوين (برخی اماکن ممنوعه از جمله 209 ) ادامه می دادند، به بهداری هم سرک کشيدند. در اين زمان دهان اکبر را با چسب های بزرگ چسب زده بودند و دست و پايش را کامل بسته و در اتاق را قفل کرده بودند و به نمايندگان هم گفته بودند اينجا انباری لوازم پزشکی است. پس از آنکه نمايندگان رفتند اکبر را آوردند. همه دوستان دوره اش کردند. البته با برانکارد جا بجايش می کردند. گفت: نمايندگان چيزی از من نپرسيدند؟ گفتيم چرا ولی پيگير ماجرا شدند. گفتيم برو دوش بگيرو اعتصاب را بشکن. گفت: اين پدرسوخته ها دهانم را با چسب بستند و دست و پاهايم را غل و زنجير کردند و صراحتا به من گفتند: الان می فرستيمت بند تا مثل سگ بميری!!! آقای شجاعی رئيس حفاظت زنان و کريمی رئيس 209 چند بار اين جمله را گفتند. اکبر را در سالن شستشوخانه سالن سياسی وقتی با حوله تر تميز می کردند مواد نامرئی که در بهداری آغشته کرده بودند بويی بسيار مشام آزاری پيچيد و گفت: عباس زاده! تو گفتی محفل قتل های زنجيره ای احياء شده. به من گفتند الان می فرستيمت بند تا مثل سگ بميری. ناگهان ناله ای سر داد و فريادی کشيد و خاموش شد. البته دوستان او را با برانکارد تا هفتمين پله از پله های آن سياهچال بالا بردند که ديدند کاملا اکبر خاموش شد. گواه جمله مذکور سه تا پنج تن از زندانيان حاضر بودند.

دل من

باندازه یک

تنهائی است

و. مسیح علی نژاد

کسي مرا به بازي با وطن دعوت نكرد...شايد كسي ما را به وطن هم دعوت نكند، اما اين خانه سالهاست كه درش به روي خيلي ها بسته شده، دلم نمي خواهد من يك لا قبا هم يكي از آنها شوم...خردتر از آنم ...مي دانم، اما ظاهرا براي كليدداران وطن ، خرد و كلان برابرند در ميزباني بر درگاه خانه اي كه نام خود را به عنوان صاحبان خیالی این  خانه بر سر درش حك كرده اند.

خرده نگيريد دوستان  بر  من خاموش كه بي مقدمه دويدم وسط بازي، آخر اينجا هر روز با تمام آدم هاي ممنوعه وطن حرف مي زنم. آدم هاي معمولي با دست ها و پاها و سر و شكلي عين خود كليد داران خانه اصلي شان كه حالا پشت در جا مانده اند. يكي بيست و هفت سال به وطن نرفته ديگري هفده سال و آن يكي هفت سال و همينطور الي آخر تا مي رسد به روزنامه نگاران و وبلاگ نويساني كه همين يكي دو ساله اينجا و آنجا  جا مانده اند و هر روز مي گويند كه بر مي گردند اما حوصله ديدن اخم  و تخم  صاحب خانه ندارند.

من هم نمی دانم این واژه "لندن مه آلود " از آن کیست اما مال هر کسی هست عجیب می لرزاند این دل لعنتی را و عجیب می ترساند این تنهای وامانده در یک حیاط وحشی پر از سبزه و علف هرز را.... حیاط خانه اجاره اي ام  در اينجا را می گویم...چه کار دارم به عربده شبانه مست های کوچه که از کنار پنجره می گذرند و صداي آروغ شان تمام وجودم را دگرگون می کند... آخر به شنیدن صدای آروغ گندتر  و گنده ترش عادت دارم...

اينجا كسي كه آروغ دارد يا قرار است نگذارد آسوده از خيابان بگذري ، راحت از سر و شكل و شمايلش مي شناسي اش اما آنجا چه؟  باورت نمي شود كه ديپلمات ترين و شيك پوش ترين و تحصيل كرده ترين آدم ها هم ممكن است يكهو با يك آروغ بلند توي صورتت تف كنند و ناگزير تو بايد  تا مدت ها، جاي چندش آور آن خلط به جا مانده بر صورتت را مثل يك تيكه گوشت اضافه با خودت يدك بكشي....مي گويي نه ... برو داخل همين كوچه پشتي خانه ات، فقط چند ساعت به ديوار تكيه بده ، كمي هم به سر و شكلت برس، زياد ن ،  بزك لازم نيست، فقط يك لباس مرتب بپوش، ببين چند نفر جلوي پايت ترمز مي زنند، چه فرقي مي كند، يكي براي چشيدن ديگري براي كشيدن...مهم آن است كه نه قيافه كسي كه پي لقمه چرب مي گردد، مثل مزاحم هاست نه قيافه كسي كه مي خواهد به زور تو را به سمت بهشت بكشاند شبيه مزاحم هاست....

حتی همین دیشب، صدای آروغ برادران مومنم در فضاي مجازي، تا این جا آمد...همه دوستانم در پایتخت و شهرستان هاي "وطن" ، خواب بودند تا شاید فردای آرامی را پیش رو بینند.... بیدار که شدند ديدند اثرات استفراغ و بوي تهوع آور بادگلوي برادران مومن و مبارزشان تمام فضاي مجازي را به گند كشيده و سايت گوگل  و زير مجموعه هايش  فيلتر شدند.  چه فرقی دارد به اشتباه یا به عمد، مهم بوي تند آروغ است كه تمام فضا را آلوده است.

حالا من حق دارم، هر روز جا بزنم از داور شدن براي  مسابقه  برترین وبلاگ هایی كه مزد نوشتن در سرزمين شان، باتوم و لگد و فيلترينگ است؟

خرم آبادی ها را كه به خاطر بزرگترين جرمشان كه همانا نشستن در يك خانه و حرف زدن در مورد حقوق اوليه و ابتدايي يك انسان در سرزميني به نام "وطن" است، به صف كرده اند و تند و تند سراغ پول هاي آمريكايي و اسرائيلي را از آنها مي گيرند تا بدانند این کمپین لعنتی یک میلیون امضا چرا ریشه کن نمی شود....

حالا من حق دارم روزي سه بار، انصرافم را از داور مسابقه  برترين وبلاگها كه دويچه وله  ي احيانا كمي مظنون از سوي برادرانم، نقشي در برگزاري آن دارد، اعلام كنم يا نه؟

خب مي ترسم برادر...مي ترسم ..به همين سادگي...پسرم در وطن منتظر من است....پسرم كه به همت قانون مقدس"وطن" در اختيار پدر است و  سهم من هر روز زاري و بي قراري و گاه سر به ديوار كوبيدن است كه مگر مي شود اين پسرك عادت كرده به مهر پدر را روزي در خانه خود بينم؟ معلوم است كه قانون وطن و پدرهاي وطن، برنده اين بازي نابرابرند، خاصه آنكه پدر مهربان هم باشد.  حالا من بيايم داوري كنم كه چه شود؟ كه همان سهم اندك آن ديدار كوتاه هم با باد گلوي برادران مومنم در فرودگاه به گند كشيده شود؟

نمي خواهم بزدلي ام را جار و هوار بزنم، اما دلم هم نمي خواهد مثل همه كساني كه اينجا مانده اند، دلم براي ميدان انقلاب و خيابان آزادي و پيچ هاي عبوس شمیران و راه دراز خيابان وليعصر و روستاهايي كه هر كدام ولايت يكي از  ماهاست لك بزند و وقتي هم كه دري به تخته اي مي خورد و بعد از عمري سركي به ديارشان مي زنند دلشان از جا كنده شود كه: اي واي مگر من اشتباه آمده ام؟؟ پس اينها كي هستند كه بر سردر خانه ام  با كاغذ و بي سيم و كمي هم ته ريش هي مرا سين جيم مي كنند...

هر كسي دلش مي خواهد بخندد به ترسي كه از سر و روي كلماتم مي چكد،  بخندد، رو در بايستي نكنید... بخنديد. فقط بگوئيد جاي من بوديد چه مي كرديد؟؟ داوري مي كرديد و موقع برگشتن به "وطن" كساني را مي سپرديد كه به پسرك همه رويا هايتان بگويد :‌ "خيلي از صداي آروغ صاحبخانه جا نخورد" يا كماكان به روي خودت نمي آوري كه مي ترسي و چشم بر همه تذكرات "دلسوزانه" آنان كه نگران اند اما به گاه حادثه شايد پاي پس گذارند، مي بستي ؟ 

اینجا سرزمین رانده شدگان از خانه است و من هربار کسی را می بینم و هر بار پاي صحبت هر کدامشان که می نشینم، يكي از مرگ عزيزانش در وطن مي گويد. اينكه او را بعد از ماهها از مرگ مادر، خواهر، پدر يا دلبندان ديگرش خبر دار كرده اند تا مبادا سوگ و عزا در غربت، گلويش بدرد و ديوانه اش كند... اينجا پر است از دختران جوان ديروز كه بر گور نداشته مادران خويش آنقدر زار زده اند  تا امروز  خود مادر  كودكي شده اند كه كلمات محبت آميز فارسي را خوب نمي داند تا از دلتنگي مادر كم كند.

اينجا پر است از مرداني كه تمام غرور مردانه شان  لابلاي سبد هاي ميوه، ميوه فروشي هاي سر گذر گم شده است تا شايد از لابلاي ميوه پوسيده هاي شب، يك ميوه سالم براي كودك شان پيدا كنند .

اينجا پر است از توالت فرنگي  هاي براقي كه رد انگشتان برادران رانده شده ام از وطن،  بر انحناي سنگي آن، پوزخنده ها را به وضوح منعكس مي كند. 

نگوييد آنجا در وطن هم خبري نيست، نگوئيد آنجا هم قصه مكرر حقارت است و هر روز بگير و ببند و تهمت و تحقير و تهديد و تحديد . آخر اينجا  حتي مردان پرتجربه مهاجر هم بي هيچ حس تحقير و تهديدي ، شام سفره هر شب شان را جز با ياد چاي و ديزي دربند وطن  و به ياد دويدن هايشان براي تغيير و بهتر زيستن در همان خانه از گلو فرو نمي دهند.

پسركم ...خانه خوب است، نترس ... از صداي آروغ صاحب خانه هاي خيالي هم نترس كه من خيال داوري براي نويسندگان خانه مجازي را  ندارم....