محمد علی ابطحی- از مهم ترين خبر های جهان در اين روزها، يکی هم سفر آقای احمدی نژاد به نيويورک است. در سياست خارجی وقتی کشوری در انزوا قرار می گيرد، باز کردن فضای سياسی با سفر های جنجالی می تواند مفيد باشد. اين سفرها تبليغاتی نبايد باشند. بايد از فرصت اجلاس سالانه سازمان ملل بهره برد و روابط تخريب شده با دنيا را در مذاکره با رهبران و نمايندگان دولتها ترميم کرد. سفر به سامان ملل به جای آنکه برای تبليغات باشد، بايد برای گفتگوی ديپلماتيک به نفع مردم ايران باشد و در پايان سفر خبر خوش رفع خطر حمله و تحريم را به ملت بگويد. والا وقتی آقای احمدی نژاد در روستاهای زاهدان مسئله ی هولوکاست را مطرح کرد، بی آنکه سفری بکند در همه ی رسانه های جهان اين موضعگيری مطرح شد چون کار تبليغاتی بود
متاسفانه آقای احمدی نژاد به جای پيگيری مسائل حاد کشورمان و تصحيح روابط ايران با رهبران دنيا، سفرش را تبليغاتی کرد و در مقابل حجم قدرت رسانه ای مخالفانش مورد اهانت بی ادبانه و بيرحمانه قرار گرفت. اين اهانت ها، اهانت به مردم ايران بود. در اين سفر به دليل تقاضای بازديد از محل برج های دوقلوی منفجر شده، شهردار نيويورک بد ترين فحاشی ها را به صورت علنی نثار رئيس جمهور کشورمان کرد. در يک کار خارج از عرف ديگر، رئيس دانشگاه کلمبيا نيز در سخنرانی قبل از شروع و در حضور آقای احمدی نژاد نيز بدترين تعبيرات اهانت آميز را به رئيس جمهور انجام داد. اينها افراد مسئولند. تظاهرات اپوزوسيون نبود.
انتظاری که ملت از آقای رئيس جمهور دارد اين است که خودش را در معرض اين اهانت ها قرار ندهد تا اين اهانت ها به ملت ايران صورت نگيرد. ما در کشور خودمان ميگوئيم و خودمان هم لذت می بريم اما در دنيا مواضع سياسی با نگاه ديگری ارزيابی می شود. کاش مشاوران آقای احمدی نژاد، ايشان را در برنامه ريزی اجرائی سفر و سخنانی که در پاسخ سئوالات بايد می گفتند کمک می کردند. جنجالی بودن يک سفر مشکلی را از ملت حل نمی کند. مردم از رئيس حمهور توقع دارند در اين سفر ها مشکلات سياسی و اقتصادی شان را حل کند.

با سلام و درود به دست اندرکاران سايت پيک نت. خسته نباشيد. پيرو خبر"مجتبی ثمره يا معيری- کدام يک، قائم مقام "متکی" خواهند شد؟"نکاتی را به اطلاع ميرسانم.

از کسانی هستم که سالها ميدانم در وزارت خارجه فلک زده اين مملکت چه خبر است و بدون ترديد اعلام می کنم که اکثر مشکلاتی که ما امروزه داريم مانند پرونده اتمي, رابطه ها با کشورهای خارجی و غيره . . همه به علت نبود دلسوزي, و از همه مهمتر نبودن فن و تخصص ديپلماسی در ميان 90 درصد کارمندان و بزرگان وزارت امور خارجه می باشد. افراد متخصص و کاردان نيز يا حذف می شوند و يا در حاشيه هستند و اصلا اجازه نمی دهند که کار کنند. درست مثل اينکه اختيار يک بيمارستان دست نانوا و بقال و قصاب باشد؛ ببينيد چه فاجعه ای می شود. نه اينکه قصد توهين به مشاغل بالا را داشته باشم, اما منظورم اين است که کسی جای خودش نيست و با تبعيض و ظلم و فشار, منافع مملکت به باد می رود. يعنی در وزارت خارجه ايران همه چيز هست, غير از دلسوزي, وطن پرستي, ديپلماسی و عاقبت انديشی و شعور.
در مورد آقای ثمره که نيازی به توضيح نيست و بر همگان مشخص است که ايشان که هستند و چه خصوصيتی دارند و چه آفتی برای مملکت شده اند. باور کنيد که ايشان حتی از بديهی ترين و ابتدايی ترين اصول ديپلماتيک و فهم سياسی بی بهره است. مخيلات ايشان در حد دست دادن و ندادن با خانم ها و حجاب همسران کارمندان و ساير مسائل مسخره و پوچ فراتر نمی رود.
اما در مورد آقای معيری. ايشان هم مانند بقيه, هيچ تخصصی ندارد و 27 سال است که فقط مدير کل است و سفير بدون طی هيچگونه مراحلي, در حالی که در همه کشورهای درست حسابی می دانيد که برای سفير شدن چه مراحلی بايد طی شود. ايشان فوق ديپلم مکانيک است.
در دوران سفارت ايشان در فرانسه, هرج و مرجی که در سفارت ايران بر پا بود مثال زدنی است. فرزند 20 ساله ايشان (محمد) مودی همه بود و در همه امور سفارت دخالت ميکرد, به پرونده های مردم دسترسی داشت و کارمندان بيچاره را تهديد و از انجا که بسيار هم بد دهن بود بارها تا مرز درگيری پيش رفت. از طرفی خود را جزء انصار حزب الله ميدانست و با افتخار از کتک زدن مردم در خيابان صحبت ميکرد و از طرفی در پاريس ريش دو تيغه ميزد و به فاحشه خانه ها می رفت و فاحشه خانه ايی نبود که ايشان نرفته باشد و حتی جاهايی که افرادی که 30 سال هم انجا بودند اسمش را نشنيده بودند. پدر ايشان هميشه می گفت پسر من دو آيت الله در موردش نظر داده اند. با پول و رانت و امکانات هر سال آقا پسر را به مکه ميفرستاد و اصلا سفارت ايران شده بود دربار خانوادگی ايشان. بعد هم که در تهران برای پسرش پست درست کرد و بدون امتحان و گزينش اقا را آورد توی کار. در حالی که يک جوان تحصيل کرده و واقعا مستحق اگر بخواهد وارد شود ميدانيم که چها بايد بکشد.
.. خلاصه داستان زياد است و قضايا مفصل, خواستم بنويسم تا چهره واقعی اينها بيشتر دستتان بيايد. موفق باشيد .

مجتبی ثمره يا معيری
کدام يک، قائم مقام "متکی" خواهند شد؟

دفتر سايت «بازتاب» روز چهارشنبه از طرف دادستانی تهران پلمپ شد و اين خبرگزاری اينترنتی نيز عليرغم همه وابستگی هائی که به جناح هائی از سپاه پاسداران داشت، به سرنوشت خبرگزاری کار"ايلنا" دچار شد. ايلنا نيز از حمايت بخشی از حاکميت و کارگزاران دوره های مختلف حکومتی و شخصيت هائی نظير ابوالقاسم سرحدی زاده وزير کار اسبق، علی ربيعی مشاور امنيتی محمد خاتمی و خانه کارگر برخوردار بود.

روز پنجم مرداد سال 85 پس از تحمل 120 روز حبس انفرادی به اتهام اقدام عليه امنيت، افشاء اسرار دولتی، حضور غير قانونی در واقعه هفدهم تير ماه و کمک به دانشجويان کوی دانشگاه از بازداشگاه مخفی 209 وزارت اطلاعات به سالن سياسی اندرزگاه 350 اوين منتقل شدم تا محکوميت سه ساله ام را بگذرانم. يکی از زندانيان قديمی سياسی که حکم اعدام داشت به عنوان وکيل بنده وقتی دانست مازندارانی هستم و از اهالی آمل، مستقيم مرا به اطاق شماره 3 که مرحوم اکبر محمدی در آنجا بود برد و گفت: اکبر همشهری! اکبر چهارمين روز اعتصاب غذايش را سپری می کرد. من هم که از دوران حضور در وزارت کشور دولت اصلاحات و حضور شبانه روزی ام در کوی دانشگاه تهران دغدغه ديرين محکومين همراه کوی را داشتم و بويژه بنا بر دوستی و ديدار قبلی با برادر مرحوم اکبر، يعنی منوچهر محمدی پيوسته پيگير شرائط مشقت بارشان بودم حالی از منوچهر پرسيدم و اکبر با لبانی خشکيده و ترک خورده گفت منوچهر از دست بحران سازی های مافيای نابکار اين زندان، مجبور شد اندرزگاه خود را تغيير دهد. دقايقی گذشت و من در مخوف ترين اطاق آن سالن يعنی اطاق شماره 5 که يکی از محکومين جنايی خطرناک در آن بود مستقر شدم. پنج تا ده دقيقه بعد مرحوم اکبر با تنی تکيده و رنجور از درد شديد کمر و دهانی تفديده از اعتصاب همزمان خشک و تر، به ديدارم آمد. از هر دری سخن رانديم و به ويژه از واقعه هجدهم تير ماه و شب های 7 گانه اعترافات ملی و چگونگی مساعدتم به دانشجويان آسيب ديده تا استفاده از جايگاه اداری و محکوميت پس از هشت سال توسط دولت موسوم به مهرورز گفتيم و ايشان هم از ضرورت آزادی تمامی زندانيان و دست بر نداشتن از اعتصاب تا رهايی تمامی محکومين عرصه عقيده و انديشه. خلاصه، روزها و شبها طی می شد و حال اکبر وخيم تر از پيش! همه دوستان از او خواهش و تمنا می کردند که حداقل تنها يک شکل اعتصاب را برگزيند و از آشاميدنی ها بنوشد ولی نپذيرفت. آقايان ابراهيم مومنی و حميد محمدی از بهترين يارانش بودند و اينجانب با همزبانی، بالاترين ميزان رايزنی ها را با او داشتم. در هشتمين روز اعتصاب حالش به وخامت نهاد. از صبح دو بار به بهداری منتقل شد. از پذيرفتن هر گونه داروهای تزريقی و مايعات و سرم خودداری کرد. بعد از ظهر حس غريبی تمام وجودم را گرفت. تحت عنوان بيماری و سرما خوردگی مزمن به بهداری رفتم. ساعت حدودا چهار بعد از ظهر بود. ديدم يکسره ناله و فرياد و البته بعضا با ناسزاگويی های اکبر عليه مسئولين زندان و مسئولين رژيم و بويژه شخصی به نام "شجاعی" سرپرست حفاظت زندان به گوش می رسد. در يک چشم به هم زدن درب اطاقش را که در اطاقی ايزوله و جدا از ساير بيماران نگهداری ميشد باز کردم و فقط به او گفتم: اکبر جان "محفل و تيم قتل های زنجيره ای، دوباره احياء شد، اينها تو را می کشند. بيا و اعتصابت را بشکن." و او گفت: "عباس زاده اين شجاعی نامرد و حرامزاده همراه با مسئول امور مالی بهداری مير عطاء رسما مانع امداد پزشکان و مداوای من می شوند" در همين حين ميرعطاء از اطاقش که انتهای سالن بود بيرون آمد و فرياد کشيد؛ آهای کی به تو گفته خودسر به هر اطاقی سر بزنی؟ می خواهی گزارشت را به حفاظت رد کنم تا دخلت را بياورند... " ما به بند برگشتيم. ساعت حدودا 5 عصر بود که ديديم تنی چند از نمايندگان مجلس از جمله آقايان تابش و شجاع پوريان از نمايندگان اصلاح طلب به بازديد از زندانيان سياسی آمدند. آقای تابش را از نزديک می شناختم و ارادت حضوری هم داشتم. شخصی به نام منصور حسينی از خبرنگاران دو روزنامه تعطيل شده سلام و برخی از روزنامه های دوم خردادی که از دوستان قديمی ام بود در معيت تيم بازديد کننده بود. وقتی مرا ديد مات و مبهوت شد. روی دستانش زد که عباس زاده تو چرا؟! و سريعا به سمت تابش رفت. در تمامی اين مراحل رياست بازداشگاه 209 و ماموران مخوف امنيتی اين دو را محاصره کردند. من هم متحير از بازداشت بی دليلم فقط به آنها نگاه کردم و گفتم می گويند: اقدام عليه امنيت کردم. شرح ماجرای اين ديدار را به مقالی دگر وا می نهم. اما در همين حين که نمايندگان به بازديد خود از مجموعه اوين (برخی اماکن ممنوعه از جمله 209 ) ادامه می دادند، به بهداری هم سرک کشيدند. در اين زمان دهان اکبر را با چسب های بزرگ چسب زده بودند و دست و پايش را کامل بسته و در اتاق را قفل کرده بودند و به نمايندگان هم گفته بودند اينجا انباری لوازم پزشکی است. پس از آنکه نمايندگان رفتند اکبر را آوردند. همه دوستان دوره اش کردند. البته با برانکارد جا بجايش می کردند. گفت: نمايندگان چيزی از من نپرسيدند؟ گفتيم چرا ولی پيگير ماجرا شدند. گفتيم برو دوش بگيرو اعتصاب را بشکن. گفت: اين پدرسوخته ها دهانم را با چسب بستند و دست و پاهايم را غل و زنجير کردند و صراحتا به من گفتند: الان می فرستيمت بند تا مثل سگ بميری!!! آقای شجاعی رئيس حفاظت زنان و کريمی رئيس 209 چند بار اين جمله را گفتند. اکبر را در سالن شستشوخانه سالن سياسی وقتی با حوله تر تميز می کردند مواد نامرئی که در بهداری آغشته کرده بودند بويی بسيار مشام آزاری پيچيد و گفت: عباس زاده! تو گفتی محفل قتل های زنجيره ای احياء شده. به من گفتند الان می فرستيمت بند تا مثل سگ بميری. ناگهان ناله ای سر داد و فريادی کشيد و خاموش شد. البته دوستان او را با برانکارد تا هفتمين پله از پله های آن سياهچال بالا بردند که ديدند کاملا اکبر خاموش شد. گواه جمله مذکور سه تا پنج تن از زندانيان حاضر بودند.