احمدی نژاد با به قدرت رسيدن به همراه خود عده‌ای دوستان عمدتا نظامی سالهای گذشته خود، به علاوه جوانانی که در شهرداری و ستاد انتخاباتی او فعاليت می‌کردند را به دولت آورد که چون همه نمی‌توانستند از مجلس رأی اعتماد بگيرند، به عنوان مشاوران و معاونان او منصوب شدند. اينان خواسته‌های او را به وزرا اطلاع داده و مانند مبصر کلاس بر جزء جزء فعاليتها اشراف دارند. من نام اين ساختار گسترده را دولت مخفی می گذارم.
اينان که حتی از داشتن تحصيلات عالی بالاتر از ليسانس، حتی به صورت فرمايشی آن- مانند دکترای خود احمدی نژاد- بی بهره‌اند، در مناصبی که نياز به رای مجلس ندارد به راحتی منصوب می شوند؛ مانند امير منصور برقعی که کارشناسی مکانيک دارد و به جای دکتر فرهاد رهبر به رياست سازمان مديريت و برنامه ريزی منصوب شد.
ابداعات و ابتکارات دولت جديد از انحلال سازمان مديريت و برنامه‌ريزی تا انحلال شورای پول و اعتبار ادامه دارد و در آينده شاهد ادغام صنايع خودروسازی نيز خواهيم بود. متأسفانه چيزی که مانع رسوايی تصميم‌های خام و جاهلانه‌ی احمدی نژاد می‌شود، قيمت های افسانه‌ای نفت است که هر ناکارآمدی و ضعفی را می پوشاند. روند مديريتی پس از جنگ هرچه بود لااقل صورت موجهی داشت ولی دستورهای خلق الساعه‌ی دولت جديد جايی برای دفاع نمی گذارد و کار دولت بعدی را برای اصلاح آنچه در اين چهار سال تخريب شده، مشکل و مشکل تر می کند.(خلاصه شده)

اين روزها، مسئولان حکومت با کمک صدا و سيما برای توجيه بحران های موجود، ترجيح داده اند مردم را زير بمباران دروغ ها، آمارهای غلط و مغلطه ها ببرند. به نحوی که ديگر کسی فرصت فکر کردن و پاسخ دادن نداشته باشد. مثلا امروز صدا و سيما آماری را راجع به بنزين می داد. در اين آمار گفته شد که مصرف بنزين در مالزی 5/1(عدد کسری) درهند 4/1و در چين 2/1 مصرف بنزين در ايران است . طبق اين آمار مصرف بنزين در چين با آن جمعيت و وسعت نصف مصرف بنزين در ايران است . اين در حالی است که طبق گفته تحليلگر بانک سرمايه گذاری فرانسه"ناتيکسيس "مصرف بنزين در چين در هر ماه 9 درصد افزايش دارد. حالا صدا و سيما توضيح نمی دهد که اين آمار مربوط به کدام ماه از سال است؟ در آن ماه کشور چين چند روز تعطيلی داشته است؟ چقدر پيکان مدل 57 در چين هنوز کار می کند؟ روزانه چند ليتر بنزين و آب بصورت قاطی به مردم می دهند؟ و بسياری از مسائل ديگر. اين موارد در مورد ساير کشورهايی که صدا و سيما از آنها نام برده است صدق می کند . البته اگر آمار درست باشد.
دربرنامه گفتگوی ويژه مهمانش وزير ارشاد بود. آقای صفار هرندی برای توجيه مجوز ندادن ها به خوانندگان موسيقی چنين می گويند:
در ايران به علت وجود مراجع تقليد مختلف و مقلدان متفاوت ما بايد از نظر فقيه و مرجع تقليدی که حکومت می کند پيروی کنيم . البته هم امام و هم رهبری مصاديق را در موسيقی روشن کرده اند .مثلا امام در ان زمان وقتی از تلويزيون يا راديو يک آهنگی پخش می شد که جزو آنهايی بود که نبايد پخش شود به حاج احمد اقا می فرمودند که به سازمان تماس بگيريد و به آقای فلانی بگوئيد که اين از آن مصاديق است که نبايد پخش شود.......ما آهنگ هايی را که مطربی است يا به گونه ايست که انسان را از حالت طبيعی خارج می کند را مجوز نمی دهيم و اينها محکوم به رد شدن هستند . شما هم (مجری) حتما شنيده ايد که يک جوانی قرص خورده بوده است و آهنگهای آنچنانی هم گوش می داده است و از حالت خودش خارج می شود و در سرعت بالا در ماشين را باز می کند و خودش را به بيرون پرتاب می کند.
اينجا بايد گفت که اقای وزير يا معنی قرص را نمی فهمند يا از موسيقی چيزی نمی دانند و يا هر دوی اينها. اين ماجرايی را که جناب وزير تعريف کرده اند را همه شنيده اند ولی عمل اين جوان ربطی به موسيقی نداشته است و همه اش مربوط به قرص معروف به اکس بوده است که يکی از دلايل رفتن برخی به طرف اين قرص ها اينست که دهانشان بوی الکل نگيرد و شلاق نخورند. پس ربطی بين موسيقی و پرتاب کردن خود به بيرون در اين وسط نيست. بايد اين را هم گفت که تقريبا تمام موسيقی هايی که شما مجوز ميدهيد نه تنها حسی به آدم نمی دهند بلکه جوانها را از موسيقی ايرانی دور کرده است چون ديگر محتوايی ندارند. اينها نمونه هايی از خروار بود . در ضمن دولت برای اينکه مردم در تعطيلات نيمه شعبان خوش باشند 5 شنبه را تعطيل اعلام کرد. چگونه خوش باشند؟

دو ماه از سهميه بندی بنزين ميگذرد. بحث ها به همان اندازه روز اول داغ است. مردم می گويند همه اين کلک ها برای گران کردن بنزين است. چه اين سناريو واقعيت داشته و اجرا شود و چه شايعه باشد و اجرا نشود مهم اينست که اعتماد مردم نسبت به حکومت ازهر زمانی کمتر شده است. مردم می گويند با شروع سال تحصيلی اين طرح هم مثل طرح تثبيت ساعت و خيلی طرح های ديگر شکست می خورد و با اين سهميه بندی سرويس مدارس هم لنگ می ماند. الان بنزين آزاد برای رسيدن مردم به کارشان يک امر عادی شده است. طوری که در پارک ها يا مترو يا اتوبوس و يا ميهمانی ها مردم قيمت های بنزين را با هم ردو بدل می کنند تا جايی بهتر، با قيمتی مناسب تر پيدا کنند. اينروزها محيطی نيست که در آن راجع به مسائل مملکت صحبت نشود. همه مشتاقانه به هم اطلاعات می دهند و بی پروا صحبت می کنند.
امروز نامه خانواده زندانيان دانشجو به ايت الله شاهرودی را خواندم. تمام اين بلاهايی را که بر سر اين جوانان می آورند را در اگاهی بر سر دزدان و قاتلان و قاچاقچيان می آورند. واين نشان ميدهد که ديگر از چشم حکومت يک منتقد يا فعال سياسی با يک اوباش هيچ فرقی نمی کند و با هر دوی اينها به يک صورت رفتار می شود.

عرب ها در همسايگی ايران منافع مشترک با يکديگر دارند. ناسيوناليست عرب به شدت قوی است. همه مسلمانند و به صورت تاريخی - بخصوص کشورهای خليج فارس- از ايران همواره به دليل بزرگ بودن و قدرتمند بودن نگرانند. رهبران عرب همواره سعی در تحکيم روابط خود با آمريکا کرده اند و نيز هميشه، بعد از انقلاب تلاش در عدم موفقيت روابط ايران و آمريکا داشته اند. از خصوصيات حکومت های عرب اين بوده است که همواره اسرائيل را مهم ترين خطر برای خودشان می دانسته اند و به خاطر نظرات مردمشان نيز در مخالفت تبليغاتی و علنی با اسرائيل کم نمی گذاشتند. اين عاملی بود که می توانست کشورهای عربی را با ايرن نزديک کند. اتفاق مهم و خطرناکی که اخيراً در حال انجام است اين که با کمک آمريکا و به خصوص بعد از سفر تسليحاتی اخير وزرای خارجه و دفاع آمريکا به منطقه و فروش اسلحه به آن ها، در نظر رهبران عرب ايران جايگزين اسرائيل، به عنوان خطر اول و مهم تر می شود.....