1. تصور حضور زنان، آنهم در ورزش هايی با تحرک بدنی بالا، انصافاً تا چند سال پيش بسيار مشکل بود. ابتدا شطرنج راهگشا شد، سپس پای ورزش هائی مانند تيراندازی به عرصه‌های بين المللی بازشد، ولی ورزشهای رزمی و دووميدانی؟ اصلا و ابدا.
فرهنگ کار خودش را می کند و زمانه راه خود را می رود. اگر فردا شناگر زن ايرانی را هم با لباسی شبيه لباس غواصی که اتفاقاً حتی مردان هم- به خاطر اصطکاک کمتر با آب- از آن استفاده می‌کردند، در استخرها ديديد تعجب نکنيد.
2. می دانيم و می دانيد که مذاکره با آمريکا تابو بود و اکنون شکسته شده است. هر چند صداوسيما به هر دری زد که آنرا بسيار طبيعی نشان دهد و اينکه فقط برای تذکر وظايف اشغالگران به آنهاست. يعنی آمريکايی‌ها آمده‌اند و التماس می کنند که وظايف ما را به عنوان اشغالگر به ما يادآوری کنيد!
يکی از نزديکان رفسنجانی به يکی از مقامات کانادايی در زمان خاتمی گفته بود که ما می توانيم همين الآن هم با آمريکا روابط را برقرار کنيم ولی امتيازش به جيب خاتمی می رود و ما اين را نمی‌خواهيم. مسأله همين جاست! الآن مانعی به نام خاتمی نيست و احمدی نژاد فراتر از مذاکره، تا نامه نوشتن به شيطان بزرگ هم پيش رفت که افاقه نکرد. فرض کنيد اگر چنين نامه‌ای را خاتمی می‌نوشت چه بلوايی به پا می‌شد؟
3. همانطور که نوشتم فرهنگ و زمانه کار خود می کنند و اين تابوها به هرحال شکسته می‌شدند. ولی پيامی در دو نکته‌ی فوق هست. برخی می خواهند بگويند که ببينيد اگر ما در قدرت باشيم و بمانيم چه کارها بلديم بکنيم. اين درست همان چيزی است که نبايد پذيرفت چون اصالت ندارد و ظاهری است.
4- هنگام انتخابات از اظهار نظر سروش درباره‌ی کروبی و اينکه او از ميان گزينه‌ها بهتر از همه است تعجب کردم و آنرا به حساب دوری اهل کتاب و مطالعه از فضای سياسی کشور گذاشتم. ولی بعد که دليل انتخاب خود را بيان کرد و اين که از ديد وی اگر مثلاً معين و اطرافيانش به قدرت می‌رسيدند همان آش بود و همان کاسه؛ همان بحران‌ها و بگير و ببندها و در اين ميان فقط سر مردم کلاه می‌رود ولی کروبی دور از هياهو و سياست بازی عده‌ای می تواند با ريش سفيدی و پادرميانی- يا بخوانيد اعتدال و احتياط- بسياری از مشکلات کشور را حل کند، به او آفرين گفتم.

اوضاع در شهرهای بزرگ بلبشو تر و آشفته تر از شهرهای كوچك تر شده است. جان گداز است، اما باور کنيد که بارها در همين سفر کوتاه از دهان های مختلف شنيدم که "ياعلی غرقش کن، ما هم روش". حتی به قيمت حمله و جنگ هم مردم دنبال يک دگرگونی اند. حکومت پنبه درگوشش کرده است. اينترنت آنقدر بی استفاده شده كه هر سايتی را می زنی فيلتر شده است. اصلا معلوم نيست دليل فيلتر شدن ها چيست و هيچ كسی هم جوابگو نيست. متاسفانه كنترل اينترنت افتاده دست همون 3- 4 شركتی كه نرم افزار فيلترينگ را اجباری به موسسات و شركت ها می فروشند. اكثرا با فيلتر شكن كار می كنند كه اون هم سرعت خيلی خوبی ندارد. خودشان جان مردم را از قشر و گروه و طبقه ای رسانده اند به لب. انگار تعمدی در کار است.

سيمين دانشور رُمان نويس برجسته معاصر بدنبال بهبودی نسبی، از بيمارستان به خانه انتقال يافت. از آن دوران که "سياوش کشان" در شيراز را نوشت و برای "يوسف" گريست، تا لحظه ای که در کليه دريائی جلال آل احمد و خودش در "اسالم"، مرگ جلال را به چشم ديد فاصله زياد نبود. چه کسی فکر می کرد اين همه يوسف و سياوش در فاصله مرگ جلال تا لحظه ای که در آن هستيم به خاک ايران درافتند؟ برای اين سياوش کشُون يک دريا اشک کم است، يک اقيانوس خشم حتما زياد!

اين روزها جنگ رسانه ای ميان صدا و سيمای جمهوری اسلامی و رسانه های فارسی زبان خارج کشور اعم از سايت ها و تلويزيون ها به وضوح شديدتر شده است. صدا و سيمای از تمام ظرفيت های خودش استفاده می کند تا رفتار و اعمال مسئولين را برای مردم داخل که بيشتر به رسانه های خارج کشور گوش و چشم سپرده اند توجيه کند . مخصوصا پس از شکستی که در جمع آوری ماهواره ها متحمل شدند. در مسئله جمع آوری ماهواره ها که البته هنوز هم ادامه دارد، يک موضوعی که خود نيروی انتظامی هم اعتراف کرد اين بود که با گذشت 48 ساعت از جمع آوری ماهواره يک خانه يا يک مجتمع، ماهواره های جديد بالای بام ها می رود که اين موضوع ضربه بزرگی به نيروی انتظامی و پروژه ای که دنبال می شد، يعنی ايجاد خلاء خبری وارد آورد. برای همين صدا و سيما پس از شکست اين طرح به سمت توجيه اعمال تند و خشن دولت رفت. اگر شما از صبح بيننده صدا و سيما باشيد می بينيد و می شنويد که اين رسانه در حال توجيه مبارزه با دموکراسی، حقوق بشر، نوع رفتار نيروی انتظامی با زنان، نفی حقوقی که زنان خواهان آن هستند، ماست مالی اقتصاد خراب، و حتی ترافيک فلج و ... است. در اين ميان اخبار 20:30 و مجريان چاپلوس آن هم که از تاکتيک نصف راست و نصف دروغ استفاده می کند، نقش اول را دارد. جالب است که وقتی می خواهند خودشان را توجيه کنند از غرب کد می آورند!
شکست ديگر در بحث نوع پوشش دختران و زنان خودش را نشان ميدهد. اگر کار تمام شده بود چه نيازی به اين همه بحث درباره نوع پوشش بود؟ راستش را بخواهيد، دوباره مانتوهای تنگ قديمی را دختران و زنان از صندوق ها و کمدهای لباس درآورده اند. اگر هم کمی بلند و گشادش کرده باشند، بهرحال آنجور نمی پوشند که آقايان دلشان می خواهد .
خيلی ترسيده اند. مردم و زنان را نمی گويم، خود آقايان را می گويم.
آنقدر احساس ترس دارند که حتی کوچکترين تفريح جوانان در خيابان ها، يعنی دور زدن در خيابان با ماشين را هم تحمل نمی کنند و ايست های بازرسی را از هر زمان ديگری بيشتر کرده اند تا جوانان را بترساند و به خانه ها برگردانند.
اين روزها وقتی شما اخبار ايران را می خوانيد و می شنويد همه اش خبر از ربودن و دستگيری و اعدام و زندان است. بنظر مردم تمام اين طرح های جمع آوری ماهواره ها و مبارزه با بدحجابی و ارتقای امنيت اجتماعی و سهميه بندی بنزين و انقلاب های مخملی و دستگيری فعالين سياسی همه و همه با هم مرتبط هستند و آقايان نتوانستند آنطور که می خواستند پيروز ميدان شوند. امروز اگر به پارک برويد و با جوانی که در پارک بلال فروشی می کند هم صحبت کنيد حتی او هم از خبرها بی خبر نيست و همينهائی را می گويد که من نوشتم! راستی، شايد همين روزها من هم مجبور شدم يک بساط بلال کباب کنی در يکی از پارک ها پهن کنم. بالاخره خرج زندگی از يکجائی بايد در بيآد.

شيرين عبادی برنده جايزه صلح نوبل و از بنيانگذاران کانون مدافعان حقوق بشر در ايران، طی نامه ای به شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، خواهان نظارت وتحقيق مستقل اين نهاد بين المللی در ارتباط با نقض حقوق بازداشت شدگان- از جمله موکلان خود- شد.
وی تاکيد کرد که به خواسته های قانونی وی در داخل ايران توجه نمی شود و به همين دليل چاره ای جز استفاده از تمامی امکانات قانونی در زمينه ملی و بين المللی نيست. نامه نگاری با مقام های قضايی ايران بی نتيجه است و بازداشت شدگان از همه حقوقی که قانون جمهوری اسلامی برای يک زندانی در نظر گرفته محروم اند.
سازمان ملل قادر نيست به کشوری دستور دهد که فردی را از زندان آزاد کند اما «گروه بازداشت های خودسرانه» در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد می تواند در اين مورد دخالت کند. من با نوشتن اين نامه، از سازمان ملل متحد می خواهم تا بازرسی برای رسيدگی به صحت و سقم ادعای من به ايران بفرستد. نتيجه گزارش اين بازرس در پرونده حقوق بشر ايران درج خواهد شد.

وقتی خبر توقيف روزنامه شرق را شنيدم نا خود آگاه اين شعر به زبانم آمد كه
هر دم از اين باغ بری می رسد
تازه تر از تازه تری می رسد.
اگر چه پس از توقيف " هم ميهن " و آن افاضات عجيب و غريب جناب وزير ارشاد در باره نقش مطبوعات كه متعاقب آن موج احضار و بازداشت روزنامه نگاران شروع شد، توقيف روزنامه "شرق "به دور از ذهن نبود، اما در اين حيرتم كه چرا هر ساله وقتی روز شمار عمر در تقويم ايام با خط قرمز، مناسبت هايی را كه ياد آور "آزادی " و" آزادگی " انسان ها است تا شكر گذار اين نعمت الهی باشيم در اين كهنه ديار آن روز، روز ذبح آزادی است. آنچنانكه بازداشت های اخير روزنامه نگاران و يا توقيف روزنامه "شرق" مصادف با روز جهانی خبرنگار و سالروز انقلاب مشروطه می گردد .
چند سالی است كه در چنين ايامی دلمان مالش می رود از اين همه غضبی كه بر اهل قبيله مطبوعات اين كهنه ديار روا می دارند كه نيشتر بر زخم كهنه را می ماند. می گويند در يكصد سال تاريخ مطبوعات اين آب و خاك هر بار كه قلم بدستان را به غضبی ناروا در بند كردند، پيامی در آن نهفته بود كه رمز كشف آن " سكوت" بوده است. پيامی که می بايست قبيله مطبوعات آويزه گوش خود می ساختند تا ازگزند اين حرفه بی پير در امان باشند .
هر گز گمانمان نبود که نسل قلم بدست مطبوعات امروز نيز هم همچون نسل پيشين خود اسير توهم گردد كه با هر تغيير درگردش قدرت، خود را رها از بند می دانستند و به اميد های واهی بر آمده از وعده های پوچ دولتمردان وقت دل می باختند. آنچنان که به شهادت تاريخ بعد از سقوط دولت سيدضياء خوش باوران قبيله مطبوعات بر اين باور نادرست رسيده بودند که پس از اين:
درب جرايد را دگر نا حق نمی بندد کسي
بر ضعف و بدبختی ما ديگر نمی خندد کسي
اما پس از سيد ضياء، باز هم پيام آوران ديگری آمدند که رسالتشان در رساندن اين پيام (سکوت) تاريخی به گوش اهل قلم خلاصه ميشد، اما به گاه تاريخ ساز۵۷ که سرود "ديو چو بيرون رود فرشته در آيد"، در جای جای اين سر زمين اهورايی لبريزگشت، چه كسی باور داشت که باز هم "سكوت" را پيام آوری باشد ؟
دنيای غريبی است. باز هم دور تسلسل تاريخ در حال تكرار است و باز هم بر قبيله قلم غصب روا ميدارند، با اين تفاوت كه امروز ديگر نه يك "دهخدا " كه صد ها " دهخدا " خانه نشينند و در بيم و اميد ها ی خود همان سروشی را می شنوند، كه آن مونس و همراه ميرزا جهانگير خان صور اسرافيل وقتی از ناروا شنيدن ها به بستر افتاد و آتش تب زد بجانش، مشفقانه شنيده بود : "دم درکش و قلم غلاف ساز که در اين ملک، کسی را گوش شنوا نيست."

با سلام و احترام
همانگونه كه می دانيد دهم تا هفدهم مرداد ماه بعنوان " هفته ترويج تغذيه با شير مادر " نامگذاری شده است. هنوز اندك زمانی از هفته فوق الذكر كه تمام رسانه ها از جمله صدا و سيما به تهيه برنامه هايی در اين خصوص پرداخته اند نگذشته كه شركت ايران خودرو كه در زمينه سرويس دهی به مادران شيرده از زمان های قديم بر سر زبان ها بود اقدام به فروش مهدكودك خود می كند! و از پذيرفتن فرزندان مادرانی كه در شركت های اقماری ايران خودرو نظير ايساكو - ساپكو و ..... خودداری می كند. اين در حاليست كه بر اساس قانون كار دستگاه های دولتی و غير دولتی موظفند تسهيلات لازم و مناسب را برای تغذيه شيرخوارگان با شير مادر در جوار محل كار كاركنان زن به صورتی كه مساله تغذيه شيرخوارگان به سهولت انجام پذيرد را ايجاد نمايند .
در صورت نياز مدارك و مستندات نيز قابل ارايه است!