وقتی خبر توقيف روزنامه شرق را شنيدم نا خود آگاه اين شعر به زبانم آمد كه
هر دم از اين باغ بری می رسد
تازه تر از تازه تری می رسد.
اگر چه پس از توقيف " هم ميهن " و آن افاضات عجيب و غريب جناب وزير ارشاد در باره نقش مطبوعات كه متعاقب آن موج احضار و بازداشت روزنامه نگاران شروع شد، توقيف روزنامه "شرق "به دور از ذهن نبود، اما در اين حيرتم كه چرا هر ساله وقتی روز شمار عمر در تقويم ايام با خط قرمز، مناسبت هايی را كه ياد آور "آزادی " و" آزادگی " انسان ها است تا شكر گذار اين نعمت الهی باشيم در اين كهنه ديار آن روز، روز ذبح آزادی است. آنچنانكه بازداشت های اخير روزنامه نگاران و يا توقيف روزنامه "شرق" مصادف با روز جهانی خبرنگار و سالروز انقلاب مشروطه می گردد .
چند سالی است كه در چنين ايامی دلمان مالش می رود از اين همه غضبی كه بر اهل قبيله مطبوعات اين كهنه ديار روا می دارند كه نيشتر بر زخم كهنه را می ماند. می گويند در يكصد سال تاريخ مطبوعات اين آب و خاك هر بار كه قلم بدستان را به غضبی ناروا در بند كردند، پيامی در آن نهفته بود كه رمز كشف آن " سكوت" بوده است. پيامی که می بايست قبيله مطبوعات آويزه گوش خود می ساختند تا ازگزند اين حرفه بی پير در امان باشند .
هر گز گمانمان نبود که نسل قلم بدست مطبوعات امروز نيز هم همچون نسل پيشين خود اسير توهم گردد كه با هر تغيير درگردش قدرت، خود را رها از بند می دانستند و به اميد های واهی بر آمده از وعده های پوچ دولتمردان وقت دل می باختند. آنچنان که به شهادت تاريخ بعد از سقوط دولت سيدضياء خوش باوران قبيله مطبوعات بر اين باور نادرست رسيده بودند که پس از اين:
درب جرايد را دگر نا حق نمی بندد کسي
بر ضعف و بدبختی ما ديگر نمی خندد کسي
اما پس از سيد ضياء، باز هم پيام آوران ديگری آمدند که رسالتشان در رساندن اين پيام (سکوت) تاريخی به گوش اهل قلم خلاصه ميشد، اما به گاه تاريخ ساز۵۷ که سرود "ديو چو بيرون رود فرشته در آيد"، در جای جای اين سر زمين اهورايی لبريزگشت، چه كسی باور داشت که باز هم "سكوت" را پيام آوری باشد ؟
دنيای غريبی است. باز هم دور تسلسل تاريخ در حال تكرار است و باز هم بر قبيله قلم غصب روا ميدارند، با اين تفاوت كه امروز ديگر نه يك "دهخدا " كه صد ها " دهخدا " خانه نشينند و در بيم و اميد ها ی خود همان سروشی را می شنوند، كه آن مونس و همراه ميرزا جهانگير خان صور اسرافيل وقتی از ناروا شنيدن ها به بستر افتاد و آتش تب زد بجانش، مشفقانه شنيده بود : "دم درکش و قلم غلاف ساز که در اين ملک، کسی را گوش شنوا نيست."

با سلام و احترام
همانگونه كه می دانيد دهم تا هفدهم مرداد ماه بعنوان " هفته ترويج تغذيه با شير مادر " نامگذاری شده است. هنوز اندك زمانی از هفته فوق الذكر كه تمام رسانه ها از جمله صدا و سيما به تهيه برنامه هايی در اين خصوص پرداخته اند نگذشته كه شركت ايران خودرو كه در زمينه سرويس دهی به مادران شيرده از زمان های قديم بر سر زبان ها بود اقدام به فروش مهدكودك خود می كند! و از پذيرفتن فرزندان مادرانی كه در شركت های اقماری ايران خودرو نظير ايساكو - ساپكو و ..... خودداری می كند. اين در حاليست كه بر اساس قانون كار دستگاه های دولتی و غير دولتی موظفند تسهيلات لازم و مناسب را برای تغذيه شيرخوارگان با شير مادر در جوار محل كار كاركنان زن به صورتی كه مساله تغذيه شيرخوارگان به سهولت انجام پذيرد را ايجاد نمايند .
در صورت نياز مدارك و مستندات نيز قابل ارايه است!

در ميان اين همه رويداد تلخ كه هر روز در خانه به سمت ما هجوم می‌آورند و چشم‌انداز فردا بسی تيره‌ تر از امروز می‌نمايد، من بيش از خانه، غم همسايه دارم. همسايه‌ای كه برای جشن و پايكوبی در پيروزی تيم ملی فوتبال خود هم احساس امنيت نمی‌كند.
كافی است گزارش خبرگزاری فرانسه را كه ايسنا ترجمه و منتشر كرده، بخوانيد تا عمق فاجعه را درك كنيد. خبر، خود با تو حرف می‌زند؛ آنجا كه گزارشگر به زيبايی روايت می‌كند: « هزاران تن از ساکنان بغداد در يکی از لحظات نادر "اتحاد ملی" در خيابان‌ها جمع شده بودند تا با رقص و پايكوبی صعود تيم ملی خود به فينال را جشن بگيرند»، اما...
واقعا غم همسايه دارم؛ اما اين واقعيت سانسوركردنی نيست كه از فردای سياه‌تر از امروز كشور خود هم می‌ترسم. تصوير فردای خويش را در آينه همسايه می‌بينم

انتخاب آقای محمود احمدی نژاد اگر در هنگام خواب و غفلت آقای کروبی اتفاق افتاده باشد چنان که گفته آمده، يا اگر با "بداخلاقی‌های انتخاباتی" همراه بوده باشد چنان که آقای خاتمی گفته، اگر چنان بوده باشد که آقای هاشمی را گله‌مند کرد، يا چنان که سردار ذوالقدر گفت حاصل عملياتی «پيچيده»، يا اگر مطابق نظر آيت الله مصباح يزدی دعاها و ندبه‌های مردم کار خود را کرده باشد، به هر حال به نظرم موهبتی نامنتظر بود. آيتی بود. فرض کنيم که الان آن کس که من به او رای دادم ـ دکتر معين ـ انتخاب شده بود، تصور کنيد چه جامعه شلوغ و گرفتاری داشتيم. از همه می‌گذرم، مگر آقای جواد لاريجانی جرات داشت اين حرف‌ها را بزند و روزنامه‌ها همه چاپ کنند؟ وزيران می‌توانستند به صفت‌های تفضيلی برای شرح کارهای خود نزديک شوند؟ چه رسد به صفت‌های عالی، آن هم هر روز.
گرچه دانشجويان امروزه روز هم به بندند، اما اين کجا و هجده تير کجا. گيرم چند روشنفکر- با رئيس جمهوری نشدن دکتر معين ـ يا حتی روشنفکرنما ـ و عده‌ای از نسوان احساس بهتری از زندگی پيدا می‌کردند؛ اما کجا چنين نشاطی برپا بود که امروز هست؟ از خود می‌توان پرسيد دکتر معين به اين شوخی و شيرينی سخن می‌گويد که آقای احمدی نژاد؟
ممکن بود به دانشجويان که شکايت از ستاره‌هايشان می‌کنند، به اين شيرينی بگويد سروان شده‌ای چه عيبی دارد؟ ـ نقل به مضمون. آيا ممکن بود که کسی مانند آقای هاشمی که روزهای انتخابات هم برای گرفتن رای به استان‌ها سفر نکرد، هيات دولت را بردارد به سفرهای استانی برود، هر روز در يک گوشه کشور باشد و يا طرف ديگر دنيا؟
آقای لاريجانی مگر نبود که در جريان انتخابات رياست جمهوری يک بار، به اصرار مشاوران و همفکران به ميان بختياری‌ها رفت و کلاهی هم بر سر گذاشت اما راضی نبود عکسش چاپ شود و بعد هم حرف برادر شنيد که می‌گفت مدير بهتر است چند ساعت فکر کند.
کدام يک از نامزدها جرات داشتند سالی يک بار به آمريکا بروند؟ کدامشان ـ مگر آقای کروبی که گاه گاه از اين کارها می کند ـ جرات داشت صاف نامه بنويسد برای خود شيطان بزرگ؟ آن هم شيطان بزرگی مانند جورج بوش که پدرش و پدرجدش هم شيطان بوده‌اند نه کسی مانند کارتر و کلينتون که از دست آمريکايی‌ها در رفت و به کاخ سفيدشان راه دادند. کدام يک از نامزدهای انتخابات رياست جمهوری می‌توانستند و اصلاً در مخيله‌شان جا می‌گرفت که ملوانان انگليسی را که همگان به آنها متجاوز می‌گفتند و بعضی‌ها جاسوس و مستحق اعدام، بياورد در رياست جمهوری و با همگی دست بدهد و بعد هم بدرقه‌شان کند با برخورد حسنه و اصلاً هم متهم نشود؟ اصلاً محتمل نبود که ملوانان اسير جنگی را دستگير کنندگان به خواست رئيس جمهور به چنين جايی بفرستند.
خلاصه می‌کنم و می‌پرسم، تجسم کنيد که اگر دکتر معين انتخاب شده بود مشاورش می‌شد کسی مانند دکتر خانيکی، که اصلاً به اندازه آقای کلهر مفرح و شيرين نيست. اصولاً به جمع مشاوران و معاونان آقای احمدی نژاد نگاه کنيد .بنا به نوشته جناب کلهر ـ در نامه به رئيس مجلس ـ و تجسم کنيد آنها را که هر کدام از سويی در شهر نان سنگکی و پاکت ميوه‌ای خريده‌اند تا به بقيه مشاوران ثابت کنند که گرانی و تورم حرف غلطی است. کجا چنين هنری داشتند مشاوران نامزدهای ديگر. از کجا چنين شور و حالی در آنها بود؟
من هر گاه به ماجرای سهميه بندی بنزين فکر می‌کنم، اين بار ديگر از کارشناسان گلايه دارم که چرا نمی‌گويند که انجام چنين کاری ـ آن هم به همت وزارت کشور نه وزارت نفت يا بازرگانی ـ کاری بزرگ بود که شايد مقدمه نجات جامعه از دست يارانه‌هايی باشد که ما را معتاد به درآمد نفتی کرده است.
می‌دانيد اگر هر کدام از نامزدهای ديگر انتخاب شده بودند و همين کار را بنا به توصيه عقل يا از سر اضطرار انجام می‌دادند، چند بشکه اشک برای مسافرکش‌ها و مردم بدبخت و فقير ريخته می‌شد که حالا با گرانی و تورم چه کنند؟.
سوم اينکه به نظرم اگر آقای هاشمی يا دکتر معين، آقای قاليباف يا کروبی، آقای مهرعليزاده يا آقای لاريجانی انتخاب می‌شدند مملکت کمابيش بر همان روالی می‌گشت که عده‌ای می گويند در همه چهل سال گذشته يعنی از نيمه‌های دهه چهل که قيمت نفت تکانکی خورد و ما ملت ايران هوس تجديد عظمت باستان به سرمان افتاد، اداره شده بود. پول نفتی می‌رسيد و سازمان برنامه‌ای بود که سعی می کرد دولتی‌ها هماهنگ خرج کنند، يک مرتبه هر استان شروع نکند به ساختن جاده‌هايی که به استان مجاور وصل شود. چنان سيستم‌های آبياری طراحی نکنند که دو کيلومتر آن طرف‌تر همه زمين‌های زراعی از بی‌آبی له‌له بزند و اين طرف مردم با قايق به مزارعشان بروند. چنان نباشد که يک استان از خارج سيب زمينی وارد کند و استان ديگر در پی چاره بوی گند سيب‌زمينی‌های گنديده‌اش باشد. روندی که از مشروطيت آغاز شده، با پست و بلندی راه و رهروان خود را به سال 1384 شمسی رساند. کم کمک ايران اسلامی داشت الگويی می‌شد برای منطقه، با همه انتقادها که جهانيان می‌کردند، اما داشت نمونه‌ای مي شد از مديريت شهری، شوراها، آشنا شدن مردم به حقوق خود، ادبيات، سينما و... خلاصه... همين که کشور بر يک روال می‌گشت و درش استقراری پيدا شده بود. دنيا به ترس افتاد. تنها انتخاب آقای احمدی نژاد می‌توانست به اين دور تسلسل پايان دهد. مگر نه هر بيست و پنج سال قرارمان با تاريخ همين است؟
...
همين حادثه باعث شد تا جامعه کمی به عراق، به فلسطين، به لبنان، حتی به ترکيه نگاه کند. به همسايه نگاه کند، به کوچه نگاه کند، به خيابان نگاه کند، و اگر فرصتی شد به خود هم نگاهی بيندازد. آن گاه آرزوهای بلند.
بنابر اينهاست که لازم می‌دانم پشيمانی خود را از اينکه به آقای احمدی‌نژاد رای ندادم اعلام دارم و از آنجايی که احساسم اين است که هنوز کار مهمی که اين دولت بايد انجام می‌داد صورت نپذيرفته است، دو سال ديگر اگر بودم جبران مافات می‌کنم و به دکتر محمود احمدی نژاد رای می‌دهم. (اين نوشته خلاصه شده است.)

نامه يکی از هموطنان به شما، در مورد مصيبت فيلترينگ در داخل کشور را ديدم و خواندم. من هم در همين کشور بلا زده زندگی می کنم و در عقب مانده نگه داشته شده ترين و دور ترين و البته کهن ترين نقاط ايران. يعنی سيستان يا "زابل".
در شهر من از اينترنت دی اس ال و يا اينترنت پر سرعت ديگر خبری نيست .مائيم و همين يکی دو آی اس پی زهوار دررفته عهد بوق با سرعت لاکپشتی . گرچه در تمام اين مدتی که رژِم تيغ فيلترينگ برسر اينترنت فرود آمده پشت در های فيلتر جمهوری اسلامی نمانده ايم.
در حال حاضر حداقل 3- 4 روش بسيار کارا و رايگان و راحت برای عبور از فيلترينگ وجود دارد که دوستان با کمی گشتن در گوگل می توانند آنها را بياموزند و به راحتی بکار برند:
يکی از روش های خوبی که بتازگی باب شده است استفاده از کانکشن VPN است .
البته دوستان هموطن با صرف هزينه ای کمتر از 2 هزار تومان در ماه نيز می توانند برنامه ها يا سرورهای عبور از فيلترينگ را براحتی پيدا کنند. به هر حال فعلا من خودم از روش اتصال وی پی ان رايگان برای عبور آسان از فيلترينگ استفاده می کنم.
گاهی با خودم می انديشم اين همه هزينه ای که رژيم برای فيلتر کردن سايت ها خرج ميکند ...به چه راحتی و آسانی روز بعد روش های برای عبور از آن ابداع می شود.
ضمنا فعلا دوستان ميتوانند از نرم افزار خوب زير نيز برای عبور از فيلتر استفاده کنند:
GPass client software
که از سايت زير ميتوانند آنرا دانلود کنند.