توقيف روزنامه در اين ملك خبر تازه و اتفاق غيرمنتظره ای نيست كه اگر بشنوی انگشت حيرت به دهان بگيری و در پی چرايي‌اش باشی. اگر روزنامه‌ای بيش از يك سال مجال عرضه داشت بايد متحير شوی و بگويی؛ مگر می‌شود؟
قصه‌ی توقيف روزنامه، قصه‌ی روزگار حال ما و چند سال قبل تر و قبل‌‌تر از آن نيست، قصه‌ای‌ست به قدمت روزنامه‌نگاری در اين سرزمين و ديار.
قلم را خاصيتی‌ست که اگر به سيم‌اش نفروخته باشی، نقد است و تيغی بُرنده‌. زبان نقد احوال را هيچ حكومتی تاب تحمل‌اش نيست و هر مسندنشينی را از اين زبان قلم جان به ستوه است. اهل مطبوعات و جرايد ديوار بلندی ندارند. كه اصلا برای دخول آن زحمت از ديوار بالا رفتن هم كسی به خود نمی‌دهد. كليد خانه‌ی مطبوعات را در مشت دارند. اگر غير از اين بود، قتل را فوت و جنبش را حركت نمی‌نگاشتند.
درهای‌شان باز است كه دارشان می‌زنند، زبان‌شان می‌برند، قلم‌شان را می‌گيرند، زندانی‌شان می‌كنند و دردآورتر آن كه توقيف‌شان می کنند. توقيف روزنامه يعنی جمعی قلم به دست را، جمعی قلم به دست عاشق را، انگار به سياه‌چال می‌‌فرستند در پی خبری كه نيست. می‌فرستند كه نبينند و نشنوند تا ننويسند.
پس جای نگرانی نيست، همان كه در ابتدا گفتم همان است. اتفاق تازه‌ای نيافتاده، همان است كه از صد و اندی سال پيش بوده و هست؛
از "حبل‌المتين" تا "صور اسرافيل"، از "مساوات" تا "نسيم شمال"، از "ندای وطن" تا "تمدن"، از ترور "ميرزا محمودخان اشرف‌زاده" سردبير روزنامه‌ی "فروردين" تا قتل "عبدالحميد ثقفی" مدير نشريه‌ی "عصر جديد"، همان است كه فرمانده كل قوا "رضا خان ميرپنج" در 1304 گفت: "تمام روزنامه‌جات - اوراق مطبوعه تا موقع تشكيل دولت به كلی موقوف و بر حسب حكم و اجازه كه بعد داده خواهد شد بايد منشتر شوند".
از توقيف نشريه‌ی "نامه بيدار" تا ترور "يحيی واعظ قزوينی" مدير نشريه‌ی "نصيحت قزوين"، از قتل "تقی ارانی" مدير مجله‌‌ی "دنيا" تا قتل "محمد فرخی يزدی" مدير نشريه‌ی "طوفان"، از وقتی كه رضا شاه گفت: "اگر يك كلمه بنويسيد می‌دهم ريز ريزتان كنند"، تا توقيف روزنامه اطلاعات با پافشاری وزير مختار بريتانيا در سال 1326. از قتل "محمدمسعود" در 1326 تا حمله به روزنامه‌های "آتش" و "طلوع" و "فرمان"، از توقيف نشريه‌ی "صبا" به خاطر كشيدن كاريكاتور "استالين" تا توقيف 90 نشريه در سال 1327. از قتل "كريم پورشيرازی" مدير "شورش" تا لغو امتياز 92 نشريه در سال 1332، از اعدام "دكتر حسين فاطمی" و تير باران "مرتضی كيوان" در سال 1333 تا سالهای پس از کودتا و در دهه 1340 كه "محرمعلی خان" پيپ در ميان دو دندان نيش روزنامه های بزرگ را قبل از انتشار کنترل و سانسور می کرد ، از لغو امتياز 91 نشريه در سال 1342 تا توقيف روزنامه‌ی "خاك و خون" در سال 1349، از توقيف "توفيق" در سال 1350 تا تير باران "خسرو گلسرخی" در سال 1352، از ممنوع القلم شدن 22 روزنامه‌نگار در سال 1355 تا آتش سوزی مجله‌ی "هنر و معماری" در سال 1358، از لغو امتياز 41 نشريه در سال 1358 تا توقيف روزنامه "بورس"، از انفجاردفتر مجله‌ی "دنيای سخن" و حمله به مجله‌ی "كيان" تا توقيف نشريه‌ی "پيام دانش‌جو" و "توس" از توقيف "جامعه" و "توس" تا "آريا" و "صبح امروز" و...
همين توقيف‌ها بوده و بوده و بوده...خبر تازه‌ای نيست و نبايد باشد "هم ميهن"

در دو روز اخير، بويژه پس از توضيحی که پيک نت در پاسخ به نامه آقای باقرپرهام منتشر کرد، بارها از ما خواسته شد تا لينک آن شماره "نيويورکر" که مقاله "حمايت از رضاپهلوی" در آن منتشر شده بود را دراختيارشان قرار دهيم. از آنجا که پيک نت ارتباط فردی با کسی ندارد و ضمنا آقای پرهام نيز بموجب نوشته خويش، درجستجوی مقاله نيويورکر است، لينک اين مقاله را برای آگاهی همه علاقمندان مطالعه اين مقاله- از جمله آقای پرهام- دراينجا منتشر می کنيم. آنچه که ما منتشر کرديم ترجمه بخش هائی از اين مقاله بوده است، بی آنکه از خود چيزی به آن اضافه کرده باشيم.(اشاره به مواضع آقای پرهام نیز در پاراگراف 17 این مقاله مندرج است) بنابراين بهتر بود آقای پرهام از همان ابتدا و بجای نوشتن آن نامه ای که برای ايشان بعنوان يک پژوهشگر جامعه شناسی اعتبار شکن بود و نه اعتبار آفرين توضيح خود را برای آن نشريه می فرستادند. البته يقين داريم که آن نشريه نيز توضيحی فراتر از همان يک جمله ای که ما نيز همان را به آقای پرهام توصيه کرديم منتشر نمی کرد... ادامه

آقای باقر پرهام- نويسنده و مترجم- در واکنش به مطلبی که پيک نت به نقل از نشريه نيويورکر و در ارتباط با حمایت های مالی اخیر اعراب منطقه از رضا پهلوی و همچنین همراهان و طرفداران رضا پهلوی منتشر کرده بود، نامه بلند بالائی نوشته و برای انتشار به يکی از سايت های اينترنتی سپرده است. آن سايت البته به ايشان نگفته که شما اگر تکذيبيه ای داريد آن را برای همان نشريه ای بفرستيد که مطلبی از شما منتشر کرده و نه ما که در انتشار آن سهمی نداشته ايم. بهر روی، اين نامه بلند بالای ايشان در آن سايت منتشر شده است.
البته، ايشان با اين ادعا که از اتهام زنی و پرونده سازی پرهيز دارند، اتفاقا همان اتهاماتی را متوجه پيک نت کرده اند که در تمام سال های دوران اصلاحات و در ادامه آن، تا امروز سايت های وابسته به سازمان اطلاعات موازی و غير موازی متوجه پيک نت کرده و می کنند. از آن خنده دار تر آنکه نشريه ای را – پيک نت- که آقای پرهام، هم کلام و هم قلم با از ما بدتران در جمهوری اسلامی آن را وابسته به اطلاعات رژيم دانسته و ميدانند گرفتار سخت ترين گرداب فيلترينگ است. بنابراين، ظاهرا اطلاعات رژيم دچار بيماری خود سازی و خود فيلترکنی است!
لب کلام آقای پرهام- همانگونه که از نامه ايشان پيدا و به نظر ما در بخش های مهمی از آن دچار پريشان گوئی است- اينست که در ايران بايد يک رفراندوم بشود و جمهوری اسلامی جايش را به نظامی بدهد که از دل اين رفراندوم تحت نظارت بين المللی در می آيد. یعنی حرفی که آقای داریوش همایون به نیابت از مشروطه خواهان اکنون سالهاست و پیش از تب رفراندوم در آخرین ماه های دولت خاتمی می زند. آقای پرهام معتقد است که  رضا پهلوی هم می تواند دراين رفراندوم شرکت کند. البته رضا پهلوی که شوخی است، منظور ايشان سلطنت است که مردم می توانند به آن رای بدهند و دوباره آن را برگردانند و يا رای ندهند و برنگردانند!
با رضا پهلوی هم نوشته اند که ملاقات کرده اما اين ملاقات از جنس همه ملاقات های ديگری بوده که داشته اند.
در کنفرانس لندن هم بوده اند، اما در کنفرانس اخير در پاريس نبوده اند. نقل قولی هم ايشان از يکی از سياسيون سالخورده – که ظاهرا و به زعم ایشان بايد متمايل به چپ باشد- آورده که اگر امروز در ايران رای گيری شود رضا پهلوی می برد!
ضمنا، آقای پرهام که در ساکرامنتوی کاليفرنيا مقيم است،- با همان اندازه آشنائی که با ایران امروز و مسائل و حاکمیت آن دارد و در ارزیابی هایش در همین نامه از روز روشن تر است- اميد از کف داده، در پايان نامه خود می نويسد که اين آخر عمری می خواهد يک گوشه دنج نشسته و ترجمه هگلش را تمام کند، اما پيش از رسيدن به اين بخش گوشه نشينی می نويسد:
« دريافتم ايرانيان – بويژه فعالان سياسی و کسانی که بايد مبارزات مردم را رهبری کنند – پراکنده تر از آن اند که به راه حل ملی رفراندم برای الغاء نظام دينی و برپائی يک نظام دمکراتيک تن دردهند، بويژه اين که سرنوشت و موجود يت تاريخی همه‌ی گروه‌های سياسی چپ، يا متمايل به چپ (از حزب توده گرفته تا پيروان راه آن و هواداران معروف به مشی پيروی، يعنی اکثريت و ديگر گروه‌های مارکسيستی) تا گروه‌هائی که در انقلاب شرکت داشته‌اند ولی اکنون می‌خواهند با عنوان اصلاح طلب خود را از نظام مذهبی و هسته‌ی مرکزی آن جدا وانمود کنند (مانند سازمان مجاهدين انقلاب اسلامی آقای نبوی و دوستان اش، ملی – مذهبی‌هائی چون آقايان پيمان ، سحابی و دوستان شان، بخشی از جبهه ملی درون کشور و بويژه آقای دکتر ابراهيم يزدی و هواداران‌اش). آری، سرنوشت همه‌ی اين‌ها، به سرنوشت حکومت مذهبی وابسته است و موجوديت همگی تابع بقای نظام است، و بنابراين هرگز به راه حلی که بوی الغاء اين نظام را بدهد تن در نخواهند داد.»
ما فکر می کنيم هر خواننده ای که اين جمله بلند بالا و پريشان گوئی آقای پرهام را بخواند از خود می پرسد: برادر جان! خُب لب کلام را بگو! وقتی همه اينها که متهم به شرکت درانقلاب اند در ميدانی که شما می گوئيد نيستند و نمی خواهند باشند، چه کسی می ماند جز آنکه با انقلاب ساقط شد و حالا هست و می خواهد: رضا پهلوی و سلطنت طلب ها!

حال بخوانيم آن جمله کوتاهی که نيويورکر نوشته و پيک نت آن را منتشر کرده است:

«احمد اويسی برادر ژنرال اويسی از جمله مشاوران سياسی رضا پهلوى است. در کنار وی پرويز ثابتى نيز رضا پهلوی را ياری می کند. باقر پرهام (جامعه شناس ايرانی) نيز از روشنفکران شناخته شده ايران است که اکنون برجسته ترين روشنفکر حامی رضا پهلوی است.»

واقعا، از آقای پرهام بايد پرسيد: اين جمله نياز به آن همه جلز و ولز دارد؟ خودتان در آن جمله بالا بيش از اين نگفته ايد؟ نه نوشته اند ايشان همگام برادر اويسی است و نه نوشته اند همراه پريز ثابتی. نوشته اند روشنفکر حامی رضا پهلوی است. خوب، نيستيد؟ يک کلام برای ما و نشريه نيويورکر می نوشتيد "من، باقر پرهام با بازگشت سلطنت به ايران موافق نيستم و از رضا پهلوی هم حمايت نمی کنم! لطفا اين توضيح را منتشر کنيد!" شک نداشته باشيد که اين توضيح شما را با عنوانی بزرگ در پيک نت منتشر می کرديم و نياز به اين همه صرف وقت از طرف شما و بازماندن از ادامه ترجمه هگل نبود.
برای اطلاع خوانندگان يادداشت بالا، نامه آقای پرهام را با حذف چند بند و پاراگرافی که ربطی به موضوع نداشت و می توانست خواننده را از اصل مطلب دور و به دلیل تکراری بودن می توانست خسته کننده باشد و همچنين اشاراتی که به راديو صدای آلمان و انتشار مطلبی از آن کرده اند و با حفظ آنچه عليه پيک نت نوشته اند در همين شماره ... ادامه