امروز داشتم با آقای موسوی خوئينی، رئيس روزنامه سلام صحبت می کردم. آيت الله موسوی خوئينی سال ها با حکم امام به عنوان دادستان کل کشور فعاليت داشت و از نزديکان درجه اول امام محسوب می شد. از قبل از انقلاب به عنوان چهره ی دانشمند و روشنفکر و انقلابی شناخته می شد. بعد از انقلاب هم به خصوص در جريان تسخير سفارت آمريکا نقش محوری برای جوانان تأثيرگذار در انقلاب داشت. همواره برای روحانيون و نيروهای مذهبی روشن انديش نقش يک شخصيت بزرگی را داشت که به دليل هوشمندی و درايت ويژه اش همه به نظراتش توجه خاص داشتند.
بعد از رحلت امام و انزوای نسبی مجمع روحانيون مبارز در يکی از جلسات مجمع، بحث راه اندازی روزنامه مطرح شد. همه به اتفاق آراء از آقای موسوی تقاضای راه اندازی آن را داشتند. طبيعی بود که به دليل همان جايگاه ويژه، وقتی آقای خوئينی قبول کرد، از آن پس بيش از آن که روزنامه مجمع باشد، روزنامه ای تلقی می شد که آيت الله موسوی خوئينی صاحب آن بود. در غربت آن روزها و در نبود هيچ رسانه و روزنامه و سايت و خبرگزاری که اخبار غير رسمی را پوشش بدهد، با فضای سياسی منحصر به فردی که در کشور حاکم بود، روزنامه سلام در اواخر سال ۱۳۶۹ چند پيش شماره ارائه کرد؛ و از اوائل سال ۱۳۷۰ انتشار رسمی آن آغاز شد. وقتی بحث انتخابات رياست جمهوری سال ۷۶ آغاز شد، تنها روزنامه سلام صدای رسمی و فعال جريانی بود که بعدها اصلاح طلبی نام گرفت. تک صدايی به معنای واقعی بود. تک صدايی که در ميان آن همه غوغا و سر و صدا، از آقای خاتمی حمايت می کرد. وقتی تب انتخابات ۷۶ در کشور بالا گرفت، فروش روزنامه سلام فوق العاده شد. برای اولين بار جلو کيوسک ها برای خريد روزنامه سلام صف می بستند. بی ترديد تنها پشتوانه تبليغاتی انتخابات دوم خرداد روزنامه سلام بود. بعد از انتخابات فشار مضاعفی بر آقای موسوی خوئينی ها آمد. امروز می گفت آن قدر برای روزنامه سلام به دادگاه ويژه احضار شده بودم که در آن جا اتاق ويژه ای به من اختصاص داده بودند. با همه شخصيتی که دارد، آرام می رفت و به بازجوئی ها جواب ميداد. پس از تعطيلی روزنامه ها وقتی که نامه سعيد امامی را منتشر کرد، که در آن وی طرح تعطيلی روزنامه ها را از قبل داده بود، توقيف شد. در واکنش به اين تعطيلی و به خاطر جايگاه والايی که برای دانشجويان داشت، تظاهرات کوی دانشگاه صورت گرفت و منجر به فاجعه ۱۸ تير سال ۷۸ شد.
آقای موسوی خوئينی ها با همه آن سوابق به صورت علنی دادگاهی شد. شبی که تلويزيون ايشان را در دادگاه نشان داد بر سابقه داران در انقلاب و علاقه مندان به امام خيلی سخت گذشت. اکنون ۸ سال از آن تاريخ می گذرد ولی هنوز جای روزنامه سلام خالی است. ۳ سال روزنامه سلام ممنوع الانتشار شد و ۵ سال آيت الله موسوی خوئينی از کارهای مطبوعاتی منع شد. وقتی ۳ سال توقيف روزنامه تمام شد، ۲ سال ديگر از ممنوعيت خود آقای موسوی خوئينی مانده بود؛ و وقتی آن دو سال گذشت گفتند بايد از نو تقاضای روزنامه داده شود و عملاً امکان انتشار روزنامه سلام نبود.
ياد روزنامه سلام گرامی باد.

حاکميت ظاهرا بدون ترمز و فرمان در سراشيبی می رود. آشوبهای پی در پی در جای جای کشور و تحريم ها و فشارهای فزاينده بين المللی همه گواهی بر شرايط خطير کنونی است . اما نگران کننده ترعدم درک دقيق شرايط از سوی بخشی از نيروهای فعال در صحنه سياست ايران است. آنچه که به نظر می رسد بايد محوری ترين بحث در ميان نيروهای سياسی را تشکيل دهد تلاش برای تمرکز پيدا کردن حول محورهای مشخص با هدف سازماندهی موج نارضايتی عمومی است که از لايه های زيرين جامعه دارد به سطح می رسد و گريزی از آن نيست. هرچند که تجربه سال های هفتاد شش و هفتاد و هشت و انعطاف حاکميت و ورود بخشی از نيروهای مترقی به ساختار حاکميت عاملی است که بخشی از نيروها در مقابل شرايط خطير کنونی دست به عصا حرکت کنند تا بلکه بتوانند از فيلترهای حکومتی برای چند انتخابات پيش رو گذر کنند.
اما اين نکته حتما بايد مورد توجه قرار گيرد که با توجه به انتخابات مجلس گذشته و خلف وعده خاکميت در تائيد صلاحيت ها، علی رغم قول قطعی رهبر به آقای خاتمي(رئيس جمهور وقت)، اين نکته بايد لحاظ گردد که با توجه به اينکه حاکميت کنونی طی دو سال گذشته دست به ساختار شکنی زده و عملا بخش عمده ای از معيارهای پذيرفته شده را در رفتارهای داخلی و بين المللی خود کنار گذاشته است، به نظر می رسد اگر راهی برای نفوذ به اين ساختار متصلب بتوان متصور شد از طريق قرار گرفتن در پيشاپيش مردم و داشتن مرزبندی مشخص و قابل تشخيص برای توده مردم از حاکميتی است که برای بقای خود کشور را به ثمن بخس ميخواهد معامله کند و بقای خود را به بقای کشور گره زده است. گام های بلند حاکميت برای حاکم کردن فضای جنگی بر کشور و تشديد فشارهای اقتصادی که بخش اعظمی از جامعه را تحت فشار قرار داده است و مقابله آشکار با چنين سياست هايی بخشی از آن فاکتورهايی است که اگر از سوی نيروهای سياسی پيشرو به عنوان محور برنامه های آينده شان مورد توجه ويژه قرار نگيرد عملا سيب رسيده نارضايتی عمومی را به دامن آمريکا خواهد انداخت و کشور را در معرض حمله و خطر فروپاشی قرار خواهد داد. بنابراين اتحاد فراگير همه نيروها حول محورهای ذکر شده و محوريت شخصيت هايی شبيه خاتمی با پتانسيل پذيرش از سوی اکثريت جامعه در مرکز اين حرکات بخشی از فعاليت هايی است که به نظر می رسد بايد سرلوحه برنامه ی نيروهای سياسی مترقی قرار گيرد. بی توجه به سخنان افرادی شبيه آقای زيباکلام که با احساس خطر از حضور مجدد خاتمی در عرصه سياسی کشور به دست و پا افتاده اند تا خاک به چشم مردم بپاشند بايد با حفظ اتحاد اين شرايط سرنوشت ساز که سرنوشت و آينده ايران به آن وابسته است را به سلامت پشت سر گذارد.

حکومت در تلاش برای رهائی از مشکلات عديده داخلی و بين المللی و پنهان ساختن ناتوانی خود در مديريت کشور، تصميم دارد به هر قيمت به فن آوری توليد سلاح اتمی دست يابد. اين جان کلامی است که لب لب می کنند اما آن را بر زبان نمی آورند.
اين عزم، بر تصور تضمين بقای حکومت استوار شده است. يعنی "ايران اتمی" برابر است با جمهوری اسلامی ابدی. البته خنده دار است که با داشتن چنين يقينی احمدی نژاد می گويد اسرائيل که بزرگترين زرادخانه اتمی منطقه را دارد بزودی سقوط می کند!
هر بچه مدرسه ای می تواند از رئيس جمهور بپرسد: اگر حکومت اتمی شود، عمرش ابدی می شود، پس چرا تصور می کنيد اسرائيل اتمی تر، به همين زودی ها سقوط می کند؟

توقيف روزنامه در اين ملك خبر تازه و اتفاق غيرمنتظره ای نيست كه اگر بشنوی انگشت حيرت به دهان بگيری و در پی چرايي‌اش باشی. اگر روزنامه‌ای بيش از يك سال مجال عرضه داشت بايد متحير شوی و بگويی؛ مگر می‌شود؟
قصه‌ی توقيف روزنامه، قصه‌ی روزگار حال ما و چند سال قبل تر و قبل‌‌تر از آن نيست، قصه‌ای‌ست به قدمت روزنامه‌نگاری در اين سرزمين و ديار.
قلم را خاصيتی‌ست که اگر به سيم‌اش نفروخته باشی، نقد است و تيغی بُرنده‌. زبان نقد احوال را هيچ حكومتی تاب تحمل‌اش نيست و هر مسندنشينی را از اين زبان قلم جان به ستوه است. اهل مطبوعات و جرايد ديوار بلندی ندارند. كه اصلا برای دخول آن زحمت از ديوار بالا رفتن هم كسی به خود نمی‌دهد. كليد خانه‌ی مطبوعات را در مشت دارند. اگر غير از اين بود، قتل را فوت و جنبش را حركت نمی‌نگاشتند.
درهای‌شان باز است كه دارشان می‌زنند، زبان‌شان می‌برند، قلم‌شان را می‌گيرند، زندانی‌شان می‌كنند و دردآورتر آن كه توقيف‌شان می کنند. توقيف روزنامه يعنی جمعی قلم به دست را، جمعی قلم به دست عاشق را، انگار به سياه‌چال می‌‌فرستند در پی خبری كه نيست. می‌فرستند كه نبينند و نشنوند تا ننويسند.
پس جای نگرانی نيست، همان كه در ابتدا گفتم همان است. اتفاق تازه‌ای نيافتاده، همان است كه از صد و اندی سال پيش بوده و هست؛
از "حبل‌المتين" تا "صور اسرافيل"، از "مساوات" تا "نسيم شمال"، از "ندای وطن" تا "تمدن"، از ترور "ميرزا محمودخان اشرف‌زاده" سردبير روزنامه‌ی "فروردين" تا قتل "عبدالحميد ثقفی" مدير نشريه‌ی "عصر جديد"، همان است كه فرمانده كل قوا "رضا خان ميرپنج" در 1304 گفت: "تمام روزنامه‌جات - اوراق مطبوعه تا موقع تشكيل دولت به كلی موقوف و بر حسب حكم و اجازه كه بعد داده خواهد شد بايد منشتر شوند".
از توقيف نشريه‌ی "نامه بيدار" تا ترور "يحيی واعظ قزوينی" مدير نشريه‌ی "نصيحت قزوين"، از قتل "تقی ارانی" مدير مجله‌‌ی "دنيا" تا قتل "محمد فرخی يزدی" مدير نشريه‌ی "طوفان"، از وقتی كه رضا شاه گفت: "اگر يك كلمه بنويسيد می‌دهم ريز ريزتان كنند"، تا توقيف روزنامه اطلاعات با پافشاری وزير مختار بريتانيا در سال 1326. از قتل "محمدمسعود" در 1326 تا حمله به روزنامه‌های "آتش" و "طلوع" و "فرمان"، از توقيف نشريه‌ی "صبا" به خاطر كشيدن كاريكاتور "استالين" تا توقيف 90 نشريه در سال 1327. از قتل "كريم پورشيرازی" مدير "شورش" تا لغو امتياز 92 نشريه در سال 1332، از اعدام "دكتر حسين فاطمی" و تير باران "مرتضی كيوان" در سال 1333 تا سالهای پس از کودتا و در دهه 1340 كه "محرمعلی خان" پيپ در ميان دو دندان نيش روزنامه های بزرگ را قبل از انتشار کنترل و سانسور می کرد ، از لغو امتياز 91 نشريه در سال 1342 تا توقيف روزنامه‌ی "خاك و خون" در سال 1349، از توقيف "توفيق" در سال 1350 تا تير باران "خسرو گلسرخی" در سال 1352، از ممنوع القلم شدن 22 روزنامه‌نگار در سال 1355 تا آتش سوزی مجله‌ی "هنر و معماری" در سال 1358، از لغو امتياز 41 نشريه در سال 1358 تا توقيف روزنامه "بورس"، از انفجاردفتر مجله‌ی "دنيای سخن" و حمله به مجله‌ی "كيان" تا توقيف نشريه‌ی "پيام دانش‌جو" و "توس" از توقيف "جامعه" و "توس" تا "آريا" و "صبح امروز" و...
همين توقيف‌ها بوده و بوده و بوده...خبر تازه‌ای نيست و نبايد باشد "هم ميهن"