طی چند ماه اخير علاوه بر ايجاد فضای امنيتی و بازداشت و احضارهايی که بر فعالان جنبش زنان تحميل شده است، فشارهای روانی نيز گسترش يافته است و بازار اتهام زنی و برچسب وابستگی به بيگانگان داغ و پر رونق شده است . به گونه ای که به نظر می رسد برخی نهادها از تمام امکانات خود برای خنثا کردن و ازبين بردن سازمان های تاثيرگذار بر حرکت های اجتماعی زنان بهره می گيرند: با ابزار بازداشت های غيرقانونی فعالان جنبش زنان (برای نمونه از بهمن ماه سال گذشته تا کنون 10 نفر از اعضای مرکز فرهنگی زنان به زندان افتاده اند و بسياری ديگر از اعضا مورد بازجويی قرار گرفته اند)، با پلمب کردن دفاتر سازمان های مختلف زنان، با ايجاد فضای رعب و وحشت در سطح جامعه به منظور کنترل دوباره بر فضای شهری و عقب راندن زنان از حوزه عمومی ، با مطرح کردن تهديدها، اخراج از محيط کار، کنترل و تعقيب و مراقبت و... در واقع به نظر می رسد برخی از نهادها برای پس زدن خواسته های حقوقی زنان ازهر ابزاری (چه مشروع و چه نامشروع) بهره می برند تا فضای ناامنی برای فعالان زن فراهم سازند و آنان را به عقب نشينی و تمکين از وضع موجود وادار سازند. و در اين ميان پخش و گسترش اتهام و شايعات مالی به سازمان های زنان نيز يکی از همين ابزارهاست.
با صدای بلند اعلام می کنيم: مرکز فرهنگی زنان هيچ کمک مالی از نهادهای دولتی وبين المللی دريافت نکرده است
مرکز فرهنگی زنان شرح روند ايجاد کتابخانه و نيز ديگر فعاليت های خود را همواره در خبرنامه ها و در وب سايت های خود (تريبون فمينيستی و زنستان) به تدريج منتشر کرده است. در طول سال ها فعاليت فرهنگی مان در مرکز، افتخار می کنيم که توانستيم بدون هيچ کمک مالی از سازمان های بين المللی و دولتی، و تنها از طريق کمک های افراد و کمک خود اعضای مرکز، اين کتابخانه و ديگر فعاليت های مرکز را پيش برده و بتوانيم کتابخانه را به حدی از بلوغ خود برسانيم و به ديگران واگذاريم تا بزرگ و بزرگ ترش کنند.
هرچند فکر می کنيم که دريافت کمک مالی از سوی سازمان های بين المللی به سازمان های غيردولتی نه جرم است و نه يک کار غيرمعمول و نه يک عمل غيراخلاقی، زيرا فکر می کنيم اگر نوع فعاليت های برخی از سازمان های غيردولتی حول فعاليت های خدمات رسانی به زنان باشد ناچار از دريافت کمک های مالی اين چنينی هستند، اما نوع فعاليت مرکز فرهنگی زنان و نيز قول و قرار اخلاقی ما در مرکز و دلايل ديگر که برخی از آنها ذکر شد، باعث شده است که تاکنون ما از دريافت چنين کمک هايی امتناع کنيم و بر تعهد داخلی اعضای مرکز مبنی بر عدم دريافت کمک مالی از نهادهای بين المللی و دولتی پايبند باشيم. ما می دانيم که با پخش چنين شايعاتی سعی دارند افکار عمومی را نسبت به انگيزه های انسانی فعالان زن به شک و ترديد وادارند و از اين طريق انگيزه تلاش برای تغييرات اجتماعی به نفع زنان را در افکار عمومی بی اعتبار سازند و پس از ايجاد شبهه و بی اعتبار نمودن آنان، فعاليت شان را مهار يا سرکوب کنند.
ما به خوبی می دانيم که چنين فضاسازی ها و شايعه پراکنی ها ريشه در ستيزهای جدی تری دارد، چرا که با جدی تر شدن مبارزه حق خواهانه زنان و عمومی تر شدن بحث تغيير قوانين تبعيض آميز و گسترش اين خواست در لايه های مختلف اجتماعی، واکنش منفی و خشونت بار از سوی برخی از مقامات و نهادها نيز گسترش يافته و بدين ترتيب جنبش زنان وارد مرحله جديدی از زندگی خود شده است. مرحله ای که هرچند دوران سختی را برايمان به ارمغان آورده، اما حاصل به ثمر رسيدن سال ها تلاش فرهنگی و پيگری برای گسترش مسئله زنان است که به نظر می رسد اکنون به تدريج به مراحل اوج خود نزديک می شود.
ما و همه مدافعان حقوق زنان می دانستيم به ميزانی که خواسته های خود را جدی تر و عمومی تر سازيم، بالطبع واکنش منفی به اين خواسته ها از سوی برخی از صاحبان قدرت که اين خواست ها را با منافع خود در تضاد می بينند گسترش خواهد يافت. اگر نيروهای فعال کنونی در جنبش زنان سرکوب يا به تسليم واداشته شوند، باز هم نيروهای جديد و تازه نفس فراخواهند روييد. مگر فعالان جنبش زنان که در گذشته به بهانه های مختلف سرکوب شدند، جايشان خالی مانده است که جای فعالان کنونی جنبش زنان خالی بماند؟
مرکز فرهنگی زنان
25فروردين ماه 1386
(متن اين نامه در سايت اينترنتی مرکز نامبرده قابل دسترسی. آنچه را ما نقل کرديم خلاصه اين نامه است.)

هر سال با شروع فصل تابستان و از قوزک پا بالاتر رفتن مانتوها و عقب رفتن روسری ها و کوتاه شدن و تنگ شدن شلوارهای دختران، نيروی انتظامی به تنگ آمده و وارد صحنه می شود و دختران و زنان را تهديد می کند. مطمئنا اين کارها خودسرانه نيست و دستور هم از ان بالا بالا ها می آيد. امسال هم همين روند ادامه دارد ولی با سه تفاوت بزرگ، اول اينکه در سال های قبل در حد حرف و جنگ روانی باقی می ماند و نيروی انتظامی در اين زمينه فعاليت آنچنانی نمی کرد و بقول معروف زير سبيلی رد می کرد و تن به دردسر و درگيری با مردم نمی داد، ولی امسال از پيگيرانه وارد ميدان شده و هر جا هم که می خواهد کوتاه بيايد بسيج هولش می دهد به جلو.
تفاوت دوم اينست که هر ساله اين داستان در فصل تابستان يعنی تير و مرداد شروع می شد ولی امسال، با آنکه هوای تهران هنوز گرم نشده و گهگاه و برخلاف سالهای گذشته باران می باد، بازی بگير و در رو ميان اين نيروها و زنان و دختران شروع شده است.
تفاوت سوم اينست که در سالهای گذشته پليس مخفی برای اين طرح نمی گذاشتند ولی امسال اين مجموعه را هم اضافه کرده اند. واقعا هم مخفی هستند و نمی شود شناخت چون ماشين هايشان پژو 206 و ... نيست که قابل تشخيص باشد. حداقلش اينست که وقتی آنها را تشخيص می دهيد که ديگر آنها رو سری عقب رفته دختر خانم را ديده اند.
کمی هم از سر و وضع دخترهائی بگويم که نيروهای انتظامی علنی و ماموران مخفی حجاب در پی شکار آنها هستند.
دخترها و زنان را عملا به اکثر محيط های ورزشی و تفريحی راه نمی دهند و واقعا دخترها هيچگونه تفريحی ندارند. مثلا در گيم نت يا باشگاه بيليارد يا سفره خانه ها و بسياری از اماکن ديگر جايی برای دخترها وجود ندارد. خلاصه بگويم که در جايی که پسر هست دختر به آنجا راهی ندارد. البته وضع پسرها هم تعريفی ندارد، چون تنها تفريح موجود برای پسران جوان هم قليان است که آنهم يادگار زمان اصلاحات است که چند وقت است در بسياری از شهرستانها ممنوع شده است. البته در تهران هنوز زورشان نرسيده همه را جمع کنند. شما وقتی وارد قهوه خانه ها می شويد بياد فيلم های قديمی عربی می افتيد . حالا 2 اتفاقی را که ديدم بترتيب تعريف می کنم:
24 فروردين در پاساژ ميلاد نور در شهرک غرب بودم. با خانواده داشتيم خريد می کرديم، در حين خريد حدود 10 نفر را ديدم که مشکوک بودند و حرکاتشان غير معمول. ما از کنارشان گذشتيم، ولی مدتی نگذشت که دوباره پستمان به پست همديگر خورد و آنها را ديديم ولی اين بار يکی از آنها دوربين فيلم برداری خود را روشن کرده بود و از خانم ها و دختر ها فيلم می گرفت . يکی از آقايان که از خانم ايشان داشت فيلمبرداری می شد، يکدفعه متوجه شد و به سمت آنها رفت و گفت به چه حقی از زن من فيلم می گيريد؟ من از کجا بدانم شما چه کاره هستيد؟ يکی از آنها گفت من برای سپاه فيلم می گيرم. ديگری گفت من از اطلاعات هستم. سومی هم گفت که بسيجی است و برای نيروی انتظامی فيلم می گيرم. بحث و اعتراض به جائی نرسيد و آنها از همه فيلم گرفتند و رفتند.
2- اتفاق دوم 25 فروردين افتاد. در اين شب از خيابان فرشته عبور می کردم که ديگر نگو و نپرس. در ابتدای فرشته همينجور ماشين دخترها بود که ايست داده بودند و به لباس ها ايراد می گرفتند . يک ماشين "ون" هم آورده بودند که اگر لازم شد بريزند و ببرند؛ البته من نتوانستم بايستم و ببينم که کسی را هم می برند يا خير . در آنجا همه جور مامور مخفی بود از پير تا جوان، از ريش دار تا سه تيغه. چند تايی هم فاطمه کاماندو (نامی که مردم روی پليس زن گذاشته اند) آنجا بود که نظارت می کردند تا اگر لازم شد بگيرند و ببرند. در داخل خيابان فرشته هم آقايان نامحسوس داشتند وظيفه خودشان را انجام می دادند. در آنجا هم بصورت گذری به هر دختری که می خواستند گير داده و نگه می داشتند و تفتيش می کردند .