استاندار جديد يزد
يک فرمانده نظامی ديگر
به جمع استانداران نظامی پيوست

عرب ها در همسايگی ايران منافع مشترک با يکديگر دارند. ناسيوناليست عرب به شدت قوی است. همه مسلمانند و به صورت تاريخی - بخصوص کشورهای خليج فارس- از ايران همواره به دليل بزرگ بودن و قدرتمند بودن نگرانند. رهبران عرب همواره سعی در تحکيم روابط خود با آمريکا کرده اند و نيز هميشه، بعد از انقلاب تلاش در عدم موفقيت روابط ايران و آمريکا داشته اند. از خصوصيات حکومت های عرب اين بوده است که همواره اسرائيل را مهم ترين خطر برای خودشان می دانسته اند و به خاطر نظرات مردمشان نيز در مخالفت تبليغاتی و علنی با اسرائيل کم نمی گذاشتند. اين عاملی بود که می توانست کشورهای عربی را با ايرن نزديک کند. اتفاق مهم و خطرناکی که اخيراً در حال انجام است اين که با کمک آمريکا و به خصوص بعد از سفر تسليحاتی اخير وزرای خارجه و دفاع آمريکا به منطقه و فروش اسلحه به آن ها، در نظر رهبران عرب ايران جايگزين اسرائيل، به عنوان خطر اول و مهم تر می شود.....

شايد خيال کنيد شوخی می کنم و يا کمی روغن داغ ماجرای سهميه بندی بنزين را می خواهم زياد کنم. اما باور کنيد هيچکدام از اينها نيست. يک سری زدم دادگستری تهران. از پدرم يک پيغامی برای يکی از مقامات برده بودم. ايشان خوش و بشی کرد و گفت: "به ابوی بفرمائيد چشم. اين روزها خيلی سرم شلوغ است، اما به ديده منت! شما که می بينی چه خبر است!"
اشاره اش به مردمی بود که در راهروها مثل مور و ملخ از اين اتاق به آن اتاق می شدند و يا پشت دراتاق ها زانوی غم بغل گرفته بودند.
گفتم: بله حاج آقا می بينم. هر روز همينطوره؟
گفت: بله پسر جان، اما اين روزها بيشتر از روزهای پيش. پرونده های دزدی کم بود، حالا بنزين دزدی هم به آن اضافه شده.
من در محله خودمان شنيده بودم و برو بچه ها ازمحله های ديگر هم گفته بودند اما فکر نمی کردم وسعت ماجرا اينقدر باشد. بنزين دزدی را می گويم. شب ها باک ماشين ها را خالی می کنند. اگر رحم و مروت داشته باشند در باک بنزين را باز می کنند و شيلنک می اندازند، اگر هم بی رحم و مروت باشند باک را از زير با ميخ های مخصوص و يک ضربه به آن سوراخ می کنند و بنزين را می برند. شبی 30 – 40 ليتر هم که ببرند نانشان در روغن است. در کوچه خودمان اهل محل با هم قرار گذاشته اند شبی يکی از ماشين دارها بپا بشه. شايد در محله های ديگر هم همين کار را می کنند. نمی دانم، اما حاج آقا می گفت بنزين دزدی الان در بورسه!

1. تصور حضور زنان، آنهم در ورزش هايی با تحرک بدنی بالا، انصافاً تا چند سال پيش بسيار مشکل بود. ابتدا شطرنج راهگشا شد، سپس پای ورزش هائی مانند تيراندازی به عرصه‌های بين المللی بازشد، ولی ورزشهای رزمی و دووميدانی؟ اصلا و ابدا.
فرهنگ کار خودش را می کند و زمانه راه خود را می رود. اگر فردا شناگر زن ايرانی را هم با لباسی شبيه لباس غواصی که اتفاقاً حتی مردان هم- به خاطر اصطکاک کمتر با آب- از آن استفاده می‌کردند، در استخرها ديديد تعجب نکنيد.
2. می دانيم و می دانيد که مذاکره با آمريکا تابو بود و اکنون شکسته شده است. هر چند صداوسيما به هر دری زد که آنرا بسيار طبيعی نشان دهد و اينکه فقط برای تذکر وظايف اشغالگران به آنهاست. يعنی آمريکايی‌ها آمده‌اند و التماس می کنند که وظايف ما را به عنوان اشغالگر به ما يادآوری کنيد!
يکی از نزديکان رفسنجانی به يکی از مقامات کانادايی در زمان خاتمی گفته بود که ما می توانيم همين الآن هم با آمريکا روابط را برقرار کنيم ولی امتيازش به جيب خاتمی می رود و ما اين را نمی‌خواهيم. مسأله همين جاست! الآن مانعی به نام خاتمی نيست و احمدی نژاد فراتر از مذاکره، تا نامه نوشتن به شيطان بزرگ هم پيش رفت که افاقه نکرد. فرض کنيد اگر چنين نامه‌ای را خاتمی می‌نوشت چه بلوايی به پا می‌شد؟
3. همانطور که نوشتم فرهنگ و زمانه کار خود می کنند و اين تابوها به هرحال شکسته می‌شدند. ولی پيامی در دو نکته‌ی فوق هست. برخی می خواهند بگويند که ببينيد اگر ما در قدرت باشيم و بمانيم چه کارها بلديم بکنيم. اين درست همان چيزی است که نبايد پذيرفت چون اصالت ندارد و ظاهری است.
4- هنگام انتخابات از اظهار نظر سروش درباره‌ی کروبی و اينکه او از ميان گزينه‌ها بهتر از همه است تعجب کردم و آنرا به حساب دوری اهل کتاب و مطالعه از فضای سياسی کشور گذاشتم. ولی بعد که دليل انتخاب خود را بيان کرد و اين که از ديد وی اگر مثلاً معين و اطرافيانش به قدرت می‌رسيدند همان آش بود و همان کاسه؛ همان بحران‌ها و بگير و ببندها و در اين ميان فقط سر مردم کلاه می‌رود ولی کروبی دور از هياهو و سياست بازی عده‌ای می تواند با ريش سفيدی و پادرميانی- يا بخوانيد اعتدال و احتياط- بسياری از مشکلات کشور را حل کند، به او آفرين گفتم.

اوضاع در شهرهای بزرگ بلبشو تر و آشفته تر از شهرهای كوچك تر شده است. جان گداز است، اما باور کنيد که بارها در همين سفر کوتاه از دهان های مختلف شنيدم که "ياعلی غرقش کن، ما هم روش". حتی به قيمت حمله و جنگ هم مردم دنبال يک دگرگونی اند. حکومت پنبه درگوشش کرده است. اينترنت آنقدر بی استفاده شده كه هر سايتی را می زنی فيلتر شده است. اصلا معلوم نيست دليل فيلتر شدن ها چيست و هيچ كسی هم جوابگو نيست. متاسفانه كنترل اينترنت افتاده دست همون 3- 4 شركتی كه نرم افزار فيلترينگ را اجباری به موسسات و شركت ها می فروشند. اكثرا با فيلتر شكن كار می كنند كه اون هم سرعت خيلی خوبی ندارد. خودشان جان مردم را از قشر و گروه و طبقه ای رسانده اند به لب. انگار تعمدی در کار است.

اين روزها جنگ رسانه ای ميان صدا و سيمای جمهوری اسلامی و رسانه های فارسی زبان خارج کشور اعم از سايت ها و تلويزيون ها به وضوح شديدتر شده است. صدا و سيمای از تمام ظرفيت های خودش استفاده می کند تا رفتار و اعمال مسئولين را برای مردم داخل که بيشتر به رسانه های خارج کشور گوش و چشم سپرده اند توجيه کند . مخصوصا پس از شکستی که در جمع آوری ماهواره ها متحمل شدند. در مسئله جمع آوری ماهواره ها که البته هنوز هم ادامه دارد، يک موضوعی که خود نيروی انتظامی هم اعتراف کرد اين بود که با گذشت 48 ساعت از جمع آوری ماهواره يک خانه يا يک مجتمع، ماهواره های جديد بالای بام ها می رود که اين موضوع ضربه بزرگی به نيروی انتظامی و پروژه ای که دنبال می شد، يعنی ايجاد خلاء خبری وارد آورد. برای همين صدا و سيما پس از شکست اين طرح به سمت توجيه اعمال تند و خشن دولت رفت. اگر شما از صبح بيننده صدا و سيما باشيد می بينيد و می شنويد که اين رسانه در حال توجيه مبارزه با دموکراسی، حقوق بشر، نوع رفتار نيروی انتظامی با زنان، نفی حقوقی که زنان خواهان آن هستند، ماست مالی اقتصاد خراب، و حتی ترافيک فلج و ... است. در اين ميان اخبار 20:30 و مجريان چاپلوس آن هم که از تاکتيک نصف راست و نصف دروغ استفاده می کند، نقش اول را دارد. جالب است که وقتی می خواهند خودشان را توجيه کنند از غرب کد می آورند!
شکست ديگر در بحث نوع پوشش دختران و زنان خودش را نشان ميدهد. اگر کار تمام شده بود چه نيازی به اين همه بحث درباره نوع پوشش بود؟ راستش را بخواهيد، دوباره مانتوهای تنگ قديمی را دختران و زنان از صندوق ها و کمدهای لباس درآورده اند. اگر هم کمی بلند و گشادش کرده باشند، بهرحال آنجور نمی پوشند که آقايان دلشان می خواهد .
خيلی ترسيده اند. مردم و زنان را نمی گويم، خود آقايان را می گويم.
آنقدر احساس ترس دارند که حتی کوچکترين تفريح جوانان در خيابان ها، يعنی دور زدن در خيابان با ماشين را هم تحمل نمی کنند و ايست های بازرسی را از هر زمان ديگری بيشتر کرده اند تا جوانان را بترساند و به خانه ها برگردانند.
اين روزها وقتی شما اخبار ايران را می خوانيد و می شنويد همه اش خبر از ربودن و دستگيری و اعدام و زندان است. بنظر مردم تمام اين طرح های جمع آوری ماهواره ها و مبارزه با بدحجابی و ارتقای امنيت اجتماعی و سهميه بندی بنزين و انقلاب های مخملی و دستگيری فعالين سياسی همه و همه با هم مرتبط هستند و آقايان نتوانستند آنطور که می خواستند پيروز ميدان شوند. امروز اگر به پارک برويد و با جوانی که در پارک بلال فروشی می کند هم صحبت کنيد حتی او هم از خبرها بی خبر نيست و همينهائی را می گويد که من نوشتم! راستی، شايد همين روزها من هم مجبور شدم يک بساط بلال کباب کنی در يکی از پارک ها پهن کنم. بالاخره خرج زندگی از يکجائی بايد در بيآد.