من نزديک به يکسال با رفتن در گوگل و کليک کردن روی همه عنوان های پيک نت بالاخره يکی از پيک نت ها را که در پروکسی بود می يافتم و هم پيک نت را می خواندم و هم با کليک روی پيوند های شما نشريات ديگر را مطالعه می کردم که واقعا نعمتی بود. اما بيش از يک هفته است آنچنان سانسوری روی پيک نت اعمال شده که با ساعت ها جستجو هم ديگر نمی توان پيک نت را يافت. چاره ای برای اين وضع بيابيد، چرا که دريچه های اطلاع رسانی و اطلاع يابی روز به روز بيشتر بسته می شوند و حکومت با بستن اين دريچه ها به استقبال حوادثی می رود که از کم و کيف آن بی خبريم. همه را سوار يک اتوبوس کرده و با خاموش کردن چراغ های آن با سرعت در تاريکی می رانند. به کدام دره خواهيم افتاد و يا با کدام کوه تصادف خواهيم کرد؟ معلوم نيست! اين همه فشار برای بی خبر نگهداشتن مردم، خود بيش از هر خبری توليد نگرانی نسبت به آينده کرده است. خواستم هم خبر تشديد فيلتر روی پيک نت را به شما برسانم و هم ضرورت يافتن راه حلی برای اين وضع را ياد آوری کنم.
کامتان شيرين و راهتان روشن!

1- از يکطرف مردم عادی و غير ايدئولژيك برای استفاده از مزايا دارند می روند در بسيج که بيشتر در ادارات و دانشگاه ها و اماکن دولتی اتفاق می افتد. يکسری از جوان ها هم برای معافيت از سربازی می روند در بسيج . از يکطرف هم نيروهای ايدئولوگ بسيج گرايشاتشان می آيد به سمت هاشمی يا خاتمی و يا منتقد رژِيم . من حتی چماقدار می شناسم که بريده است.
2- يک جوان سياسی در داخل با خوردن چماق ياد گيرفته صبور باشد. روند را تحليل کند و از وزنه 10 کيلوگرمی شروع کند تا کم کم به 200 کيلوگرمی برسد، اما جوان هايی که در خارج سياسی می شوند و يا سياسی بوده و ايران را يادشان رفته اصلا صبور نيستند و دوست دارند مردم از اول همان وزنه 200 کيلو گرمی را بردارند. برای همين بيشتر فحش می دهند تا اينکه اوضاع را تحليل کنند . نمی دانند اينجا سياسی شدن خون و دل خوردن است. البته منظورم کسانی است که ساليان سال است انور هستند و اصلا در اين ظرف مکانی و زمانی که مردم داخل هستند زندگی نمی کنند.

طرح مبارزه با بد حجابی و اراذل و اوباش هنوز هم ادامه دارد و اينجور که می گويند می خواهند اين مبارزه را ببرند به فاز جديد. نمی دانم اين طرح مبارزه با اراذل و اوباش چقدر طول می کشد ولی ما منتظر نشسته بوديم ببينيم سعيد عسگر را هم می گيرند يا خير. اينجور که ما فهميديم اراذل و اوباش هم خودی و غير خودی دارند. جالب است که برايتان از سعيد عسگر بگويم که ببينيد واژه اراذل را برای سعيد عسگر ساخته اند. سعيد عسگر دانشجوی دانشگاه آزاد تهران جنوب بود. البته الان خيلی وقت است که نديدمش. نمی دانم درسش تمام شده است يا خير. ولی وقتی زنجيرچرخان وارد دانشگاه می شد هميشه نوچه هايش همراهش بودند و هميشه 10 نفری را با خود داشت. برای خودش سر و وضعی درست کرده بود که فقط سر و وضعش 3 سال حبس داشت. هيچکس طرفش نمی رفت. وقتی با نوچه هايش به طرف يک صندلی در حياط دانشگاه می رفت آن صندلی سريع خالی می شد. وقتی سر کلاس نوبت حاضر و غايب کردن می شد تا استاد به اسم سعيد عسگر می رسيد اسمش را چنان می خواند که در تبليغ يک فيلم اسم عزت الله انتظامی را می خوانند.
اينروزها همه از اين طرح ها و گرانی ها و سرکوبی ها و خيلی چيزهای ديگر انتقاد می کنند ولی بنظر من اين طرح ها يک خوبی داشت و آنهم اين بود که بر سر هر پيچ اين حوادث موجی از آگاهی ها وارد عمق جامعه می شود که حتی اين موج بسيج را هم گرفته است . اينروزها اگر با بسيجی ها حرف بزنيد ميبينيد که هرکدامشان بوسيله يکی از همين حوادث آگاه شده اند و ماهيت خيلی آدم ها و حوادث را شناخته اند. خيلی هايشان از دولت بريده اند و خيلی هايشان هم طرفدار هاشمی رفسنجانی شده اند و يا رفته اند طرف خاتمی. اگر اين حوادثی که دولت خلق می کند همينطور ادامه پيدا کند از بسيج فقط رسوباتی باقی خواهند ماند که فقط برای مقام يا نفوذ يا پول يا مزايای آن در آن سازمان خواهند ماند . البته تا رسيدن به اين نقطه هنوز فاصله داريم ولی قدرت با سرعت دارد به طرف آن نقطه می رود. يک روزی همين بسيجی ها از احمدی نژاد دفاع می کردند ولی حالا می خواهم مدعی شوم که احمدی نژاد نه در ميان مردم، بلکه همين پايگاه را هم از دست داده است. لااقل در تهران که ما می بينيم اينطور است. سخنرانی های احمدی نژاد برای جوان ها شده اسباب خنده و حرف هايش را برای هم تعريف می کنند و می خندند . نمی دانم باعث و بانی اين اوضاع حاکم چه کسی است ولی هرکس هست اميدوارم اين دستش هم همانند آن دستش بشود .

آقای حجاريان اخيرا مصاحبه ای کرده که به زعم من خواننده، نرم و آهسته يکی از مسائل گرهی را مطرح کرده است. يعنی مسئله ضرورت جدايی دين از دولت و حکومت را. متاسفانه هم ايشان روز به روز زبانش پيچيده تر و روشنفکرانه تر می شود و هم دريافت دقيق نظرات ايشان برای امثال من دشوارتر! وای به حال مردم کوچه و بازار.
مصاحبه ايشان را بارها خواندم، خيلی روشنفکرانه بود و پر ابهام و ناروشن. راهکار روشنی برای برون رفت از مشکلات ارائه نمی دهد، درحاليکه انتظار از امثال وی ارائه راه حل است و نه شرح معضل. نفی در نفی نيز بر پيچدگی مطالب او می افزايد. مثلا تا نيمه های اين مصاحبه گرايش دفاع از ليبراليسم اقتصادی بر ديگر نظرات اقتصادی وی غلبه دارد و در نيمه بعدی اين گرايش تضيف می شود و حرف های قبلی نفی. حجاريان عضو جبهه مشارکت است و می تواند نظراتش را در جلسات رهبری اين جبهه طرح کند و روی بيانيه های اين جبهه تاثير گذار شود، اما بنوعی خود را فرا حزبی وحتی منتقد مشارکت هم نشان می دهد، که اين خود تشکل گريزی می تواند تلقی شود. (ای کاش نويسنده اين يادداشت کوتاه، از ميان آن مصاحبه مستندات نوشته خود را هم بيرون می کشيد و ارائه می داد تا ايشان هم به کلی گوئی غير قابل درک متهم نشود!- پيک نت)