خيلی مطمئن نيستم که شخص دوّم مملکت را در کشوری که شخص اوّل با اقتدار و داشتن دولتی پنهان مدير اصلی کشور است، تا چه حد می توان رئيس ناميد ولی همين که او منتخب بی واسطه‌ی مردم است شايسته‌ی تأمّل بيشتری است.
مطلبی را از نشريه‌ی مرحوم پيام امروز به ياد می آورم که به دليل سخت بودن ِپيداکردنش از ميان انبوه مجلّات فعلاً همين نقل قول تقريبی را از من بپذيريد. پس از کنار رفتن بنی صدر و نخست وزيری مهدوی کنی مجلس که مملوّ از شور و نشاط و اميد به آينده بود جلسه‌ای گذاشت ولی در آن ميان روحانی جوانی نه تنها سخنی به همراهی جمع نگفت بلکه کلامی در جهت اينکه کار تمام نشده و هشدار نسبت به آينده را ايراد کرد که نوعی مخالف خوانی به حساب می آمد. اين روحانی که بعدها به وزارت و رياست جمهوری رسيد کسی جزسيدمحمّد خاتمی نبود که به نوعی تمايز خود از ديگران را به نمايش گذاشت.
ديشب به مستندی به نام روح الله از شبکه‌ی تلويزيونی المنار نگاه می کردم آخرين بخش آن سخنرانی آقای خمينی بود و آخرين جمله‌های او درباره‌ی ادّعای سران غرب پيرامون ِاسلام و اينکه چه چيز با اسلام سازگار است يا نه. ايشان گفت من نمی دانم آنها کی می خواهند عروةالوثقی را حاشيه بزنند؟ اين کلام کنايه‌ای به اسلام شناسی آنان بود چون در حوزه، حاشيه‌ی فقهی زدن بر عروه نشانگر اجتهاد يک شخص است. پس از گفتن اين متلک، شليک قهقهه ميان جمع پيچيد ولی همان روحانی جوان که رديف جلو ميان حضّار نشسته بود حتّی لبخند هم نزد.
سيد محمّد خاتمی که بنيادگزار انقلاب او را فرزند صالح خود خوانده بود، هشت سال دشوار را پشت سر گذاشت و الآن گرچه از ديد من در اولويت دوّم پس ار دکتر حسن روحانی قرار دارد ولی تنها کسی است که می تواند پايانی بر کابوس چهار ساله‌ی ما باشد. احمدی نژاد همراهان اوّليه خود را از دست نداده و حزب پادگانی همچنان در خدمت او خواهد بود به اينها افکار عمومی مغلوب ِعوام گرايی- نمی گويم عوام فريبی- او را نيز بيافزاييد. قبل از اينکه قضيه‌ی هدايای چهل هزارتومانی افشا شود، دوستی از بندرعبّاس - آن موقع که دولت دست و دلبازتر بود- خبر داد که هر کس به او نامه نوشته، بعداً شخصی به در خانه‌اش رفته و با تأکيد بر اينکه اين هديه‌ی رئيس جمهور است مبلغی بين صد تا دويست هزار تومان تقديم کرده است. اين افراد بی گمان به او رأی خواهند داد، مگر اينکه گزينه‌ی قويتری باشد.
از همان اوايل رياست جمهوری رفتار احمدی نژاد به گونه ای بود که گويا هنوز دارد رأی جمع می‌کند که باعث انتقاد اصلاح طلبان شد که اين رفتارهای انتخاباتی پس از انتخاب چه معنا دارد؟ دليل ترجيح خاتمی بر روحانی هم همين است که تنها او با سابقه و گفتار و محبوبيتش می تواند احمدی نژاد را مغلوب کند.
دوران خاتمی با همه‌ی نشيب و فرازش دو قدم به جلو و قدمی به عقب بود که روی هم پيشرفتی به حساب می‌آيد. او پس از محمّد مصّدق دوّمين منتخب مردم بود که خلاف ميل نفر اوّل مملکت، در ايران معاصر به روی کار می‌آمد. اين دوره‌ی چهار ساله برای شناختن قدر دوران او و بازشناسی خود بسيار مؤثر بود. خود را بشناسيم که تا چه حد عجوليم و چون نوجوانان ِخام، فکر می کنيم تفّکر حاکم را که ريشه در فرهنگی چند صد ساله دارد می توان به سرعت عوض کرد و اگر اينگونه نشود تقصير بزدلی و بی لياقتی همان منتخبی است که با سلام و صلوات ِما به روی کار آمده است. بحث هايی مثل گذر از خاتمی و بعدها تحريم، ما را به جايی رساندند که امروز هستيم. با هر معياری ايران با انتخاب مجدّد هاشمی، امروز اوضاع بهتری داشت. از هم اکنون بايد به دو سال بعد بينديشيم و بحران‌هايی که پس از اعلام آمادگی خاتمی سرخواهند رسيد.
کارگزاران گمنام قدرت از همان ابتدا از زندگی خصوصی مهاجرانی مطّلع بودند ولی آنرا برای روز مبادا نگه داشتند و روز مبادا هم آماده شدن او برای اعلام نامزديش بود که با افشای آن عملاً از عرصه‌ی سياست حذف شد. از امروز هم تا دو سال ديگر از هر اقدامی که از دستشان بيايد برای حذف خاتمی کوتاهی نخواهند کرد. نبايد اينگونه انديشيد که چون او هشت سال در رأس دولت بوده پس خودی به شمار می آيد؛ ميرحسين موسوی هم هشت سال دشوار جنگ را اداره کرد، با تأييدی کم نظير از طرف آقای خمينی ولی سال هفتاد و پنج که زمزمه‌ی بازگشت او به گوش رسيد امثال يزدی به قم و نزد مراجع رفتند که خطر بازگشت ِموسوی ايران را تهديد می کند. امروز هم مشابه آن يا بدتر از آن اتّفاق خواهد افتاد، در دو سال آينده، روزهای دشواری را پيش ِروخواهيم داشت. قصد اصلی اين نوشته اين است که بگويد کار از همين حالا شروع شده و کوچکترين غفلتی نابخشودنی است.
گذشته از آنچه گفتم، مسأله‌ی ديگر فکر و انديشه‌ی جديدی است که خاتمی بايد با خود بياورد. به گمان من او بی هيچ تأکيدی بر توسعه‌ی سياسی، بايد با برنامه‌ی توسعه‌ی اقتصادی و گسترش خصوصی سازی به ميدان بيايد. دليلش را که همزمان نشان می دهد چرا از ديد من روحانی گزينه‌ی مناسبتری است فردا خواهم نوشت.

چندی است شهروندان ايرانی و بخصوص تهرانی شاهد موارد متعددی از برخوردهای تند و خشن تحت عنوان مبارزه با مفاسد اجتماعی با بسياری از زنان و دختران هستند. برخورد هايی که به نام حفظ حدود و گسترش قوانين الهی صورت پذيرفته و در کمال تاسف بيشترين اتهامات را متوجه اسلام نموده؛ و چه بسا از اسلام چهره ای خشن و خشونت طلب به مردم و جهانيان معرفی کرده است. برخورد های آنچنان تند که نه تنها آبرو و امنيت زنان را نشانه رفته بلکه تا جايی پيشروی کرده که خون از سر و صورت زنان جاری ساخته و بدون شک تخم کينه و نفرت را به جای مهربانی و مهرورزی در گوشه و کنار شهرمان پراکنده است.
به راستی چه کسی پاسخگوی حيثيت بر باد رفته و ترس و وحشت زنانی است که علی الظاهر به دليل حفظ حجاب در سالهای گذشته هر بر خورد تند و سليقه ای را به اشکال مختلف حس کرده اند.
همان زنانی که در هنگامه انتخابات عکس های رنگی شان، با حجاب و شمايلی که از ديد آقايان مصداق بارز بد حجابی محسوب شده و می شود، با عکس های انتخاباتی کانديدا ها چاپ و در کوی و برزن پخش می شد.
جالب آنکه آقای احمدی نژاد در يکی از آخرين مصاحبه های تبليغاتی خود در صدا و سيما به صراحت اعلام کردند "مشکل جامعه ايران چهار تار موی دختران نيست و اين کار ها تحقير دولت و مردم است". همان روزهايی که مردم با نژاد ها، اقوام و زبان های مختلف محترم شمرده می شدند و به آنها وعده منزلت و مهرورزی داده می شد.
همان هايی که امروز نه تنها فراموش شده اند، بلکه چنان بر سر و صورت شان کوبيده می شود که به جای نوای آزادی، ردای خون بر قامت شان نقش می بندد.
به راستی امروز چه کسی را بايد به جرم تبليغ عليه نظام محاکمه کرد؟
آنهايی که بر اساس فيلم های منتشر شده با لگد زنان را به داخل ماشينها پرتاب ميکنند و از کنار ضجه ها و التماسهای شان به راحتی ميگذرند يا زنانی که برای حل مشکلات و آسيب های اجتماعی مبتلا به زنان در جامعه امروز فعاليت های قانونی ومسالمت آميز انجام می دهند و مزه همان مشت و لگدها را بار ها تا اعماق وجود چشيده اند و دست آخر هم به زندان محکوم شده اند.
در کدام برهه از تاريخ صدر اسلام برای با حجاب نمودن زنان از مشت و لگد و باز داشت استفاده می شده است. آنهم در شرايطی کاملا کنترل نشده و سليقه ای که گاه متهم به جای کلانتری سر از خانه مجردی معاون کلانتری در می آورد و مانند حادثه ورامين به وسيله سه نفر از پرسنل کلانتری مورد تجاوز قرار ميگيرد و يا مانند حادثه دانشگاه کرمانشاه که يک دختر بی گناه دانشجو به زور اسلحه مورد تجاوز مسوول حراست دانشگاه قرار می گيرد و آب از آب تکان نميخورد و صدايی از هيچکدام از داعيه داران اسلام در نمی آيد. آن هايی که برای حق مسافرت دختران جهت ادامه تحصيل به خارج از کشور در قم و ديگر شهرها به خيابان ريختتد، امروز کجا هستند و به خاطر کدام منافع سکوت کرده اند؟ کجا هستند جوانان انصار و حزب الله تا فرياد وااسلاما سر دهند که حريم دانشگاه برای دختران امن نيست.
آنچه بديهی است تمامی برخوردهای چند روز گذشته، حتی برخوردهايی که با اراذل و اوباش صورت گرفت، برخوردهايی که خلاف قوانين جاری مملکت بود، هدفی جز پليسی و امنيتی کردن جامعه ندارد. هرگز در هيچکدام از قوانين نيامده است که پليس ميتواند در هنگام بازداشت متهمان طبق عکسهای منتشر شده لوله آفتابه بر دهان آنها بگذارد يا شلوار از پای آنها در آورد و با زير شلواری عکس از آنها بگيرد. قبل از دادگاه آنچنان آنها را مورد ضرب و شتم قرار دهد که سياه و کبود شوند و خون از سرو صورتشان جاری گردد. تمامی اين رفتار ها به منزله شکنجه است و اگر اين افراد به تعبير فرمانده نيروی انتظامی بيمارانی هستند که از آزار ديگران لذت می برند، ما که دارای سلامت روانی هستيم نبايد از آزار ديگران ولو مجرمان لذت ببريم.
مگر آنکه واقعا از پس اين رفتارها به دنبال اهداف ديگر باشيم و مقدمه پروژه های ديگر را فراهم کنيم. (خلاصه شده از اصل مقاله)