جزئيات آنچه در شرم الشيخ گذشت و تصميماتی که در آن گرفته شد هنوز بصورت رسمی منتشر نشده است. انتشار بخش هائی از سخنرانی وزير امور خارجه امريکا که در آن اشاره مستقيم به نقش نظامی جمهوری اسلامی درعراق کرد و خروج وزير خارجه جمهوری اسلامی از ميهمانی رسمی اين کنفرانس- پس از سخنرانی تندی که محافل ديپلماتيک اروپائی رسما آن را غير ديپلماتيک و توهين آميز ارزيابی کردند- فعلا دو خبر مهم و علنی اين اجلاس است! منوچهر متکی دستور داشت که در صورت اشاره به نقش سپاه پاسداران در حوادث عراق کنفرانس را ترک کند، او اين دستور را به بهانه "ويلن" زدن يک خانم هنگام صرف شام رسمی اجرا کرد! به اين ترتيب، همه کاسه کوزه ها فعلا سر آن خانم ويلن زنی شکست، که نه بر "بام" که در سالن سرپوشيده "ويلن" زد و منوچهر متکی اگر در جستجوی بهانه ای برای فرار از شنيدن و گفتن نبود، می توانست چشمش را ببندد تا آن خانم را نبيند، اما گوشش را باز بگذار تا هم ساز را بشنود و هم حرف های نه فقط رايس، بلکه همه آنها که در آن ميهمانی رسمی جمع شده بودند. فعلا، کسی در حاکميت جمهوری اسلامی خيال بازکردن گوش ها را ندارد و چشم ها را نيز به روی حقايق داخلی و خارجی بسته اند.

همانند گذشته، اقای جنتی ديروز امام جمعه تهران بود و تريبون نماز جمعه دستش و اظهار فضل تا بخواهيد. آن حرف هايی که هميشه زده می شود و برای اينست که مردم دلخوش کنند و همه هم می دانيم نيازی به گفتن ندارد، ولی باز هم مثل هميشه حرف هايش جوری است که اگر آدم راجع به آن ننويسد نامردی است . ايشان فرمودند : اين طرح ارتقای امنيت اجتماعی برای گرفتن کسانی است که می روند به دخترها تجاوز می کنند و بعد هم فيلم می گيرند. ما می خواهيم قاچاقچيان را بگيريم. ما می خواهيم کسانی را که قمه می کشند بگيريم.
کسی نيست به آقای جنتی بگويد که ورود اين همه پليس به سطح شهر برای گرفتن اين گروه هايی که ذکر می کنيد همانند ورود يک ماشين پليس به يک کوچه بن بست با آژير روشن است که دزد ها با ديدن چراغ و آژير از دور متوجه نزديک بودن پليس می شوند و فرار می کنند. هر کر و لال و کوری می داند که قاچاقچی و کسانی که به دخترها تجاوز می کنند و فيلم می گيرند که در جلوی پاساژ ها پيداشان نمی شود که شما اين همه پليس را در جلوی درب پاساژ های شهر ها مستقر کرده ايد. هر کسی می داند که اين باندهايی که شما می فرمائيد، در خيابان دست به اين کارها نمی زنند که شما نيروهای موتوری فرستاده ايد در خيابان که اگر يک وقت اين باندها را ديديد و آنها شروع کردند به تجاوز به دختر ها شما آنها را بگيريد. اجرای اين طرح برای گرفتن باندهايی که اقای جنتی ذکر می کنند مثل جستجوی خانه به خانه بدنبال يک کيف قاپ است . جسارتا، درک و شعور من می گويد که برای دستگيری چنين باندهايی بايد از وزارت اطلاعات استفاده شود. چطور شد که آن عقاب های تيز پروازی که منصور اسانلو را می دزدند و همسر احمد باطبی را می گيرند و اعتراضات معلمان و کارگران را سرکوب می کنند برای دستگيری اين باندها بی دست و پا هستند و از آنها درخواستی نمی شود؟

رفتم فيلم اخراجی ها را ببينم. بيشتر قصدم اين بود كه ببينم می توان باور كرد امثال ده نمكی ها تغيير كنند؛ يا به قول خودش عوض شوند.
دوست نداشتم فيلمش را ببينم. از خنده های مضحك و بی معنی مردم بدم می آمد. از صدای پشت سری كه حتی به صحنه های شيميايی هم می خنديد بدم می آمد. خيلی می خنديدند چون شنيده بودند اين فيلم خنده دار است؛ و گرنه در آن صحنه ها نمی شد خنديد. چرا، چند باری به آن معتاد فيلم من هم خنديدم. ولی نه به همه فيلم.
فيلم نه فيلمنامه درست و حسابی دارد و نه بازی چشمگيری. من نمی دانم چرا مردم اين همه جو گير می شوند. ده نمكی خواسته همه چيز جنگ را بياورد در يك فيلم . از شيميايی؛ تا حضور تانك در بيمارستان و تا بمباران. صحنه های مصنوعی جنگی با كيفيتی پايين. پرش های بی معنی. تحولی بی معنی تر و گنگ تر. انصافا نمی دانم ده نمكی انتظار داشت كدام بازيگر سيمرغ بگيرد. شايد تنها چيزی كه بشود درمورد آن گفت سوژه فيلم بود که اگر كس ديگری ساخته بود، ‌امثال ده نمكی می ريختند و فيلم را از پرده سينما پايين می كشيدند. (كه كم اين كار را نكرده اند) اما چون خود آقای ده نمكی فيلم را ساخته بود كسی نبود كه بر او خرده بگيرد.
من نتوانسته ام امثال ده نمكی را ببخشم. حتی اگر با فيلمش مرا بخنداند. من شب كوی دانشگاه تهران را فراموش نمی كنم. من آن روزی كه مغول وار حمله كردند و همين آقا در تحريك و تهييج يك مشت جوان احساساتی نقش داشت را فراموش نمی كنم. من عزت ابراهيم نژاد را فراموش نمی كنم. من آن جوان شاگرد اول رشته پزشكی را كه اتفاقا بيشتر نزديك به بسيج دانشگاه بود را فراموش نمی كنم، هم اويی كه با يك "يا زهرا" چشمش را از كاسه در آوردند. من اتاق های سوخته و كتاب های پرپر شده را فراموش نمی كنم. من قرآن های پاره شده بچه های كوی را فراموش نمی كنم. من دانشجوهای اميدواری كه بعد از من دچار سرخوردگی شدند را فراموش نمی كنم. من نمی توانم فراموش كنم كه چقدر تلاش كرديم تا روزهای بعد از آن آرام باشد. آن زنجيره های انسانی، ‌آن سخنرانی های كذايی و آن ديدار نامبارك را فراموش نمی كنم. من ضربه باتوم را بر دست دختری كه در خيابان اميرآباد داشت از دست وحشيان فرار می كرد ، فراموش نمی كنم.
پس چطور می توانم ده نمكی و امثال او را فراموش كنم. كسانی كه بزرگترين هديه كه همان اميد بود را از دل هزاران جوان گرفتند. خود آقای ده نمكی بايد پاسخ بگويد كه امثال من چگونه بايد آن صحنه ها را فراموش كنيم. آيا ده نمكی حاضر است فيلمی بسازد و اين جنايات را كه از نزديك شاهد آن بوده به تصوير بكشد. آيا برادر ده نمكی ديروز و كارگردان امروز حاضر است فيلمی بسازد كه نشان دهد نتيجه آن جنايت؛ تنها شد ريش تراشی كه دزديده شد، در خيل آن همه اتاق آتش گرفته. آيا آقای ده نمكی حاضر است به تصوير بكشد كه جنايتی انجام شد و مجريان فيلمساز شدند و بی گناهانی كه سند مظلوميتشان را بلند كرده بودند به زندان افتادند.
آقای ده نمكی خود شما پاسخ دهيد آيا حاضريد چنين فيلمی بسازيد؟ چون اگر كسی بتواند،‌ قطعا او شما هستيد. هم مطلع تر و هم اينكه كسی نيست كه به شما گير بدهد. راحت تر حقتان را می گيريد. فريادتان هم بلند تر است.
نه من اين فيلم را دوست نداشتم. نه فقط چون فيلمسازش را دوست نداشتم. دلايل ديگری هم بود. اما توان و تحمل خنده های حاضرين در سينما را هم نداشتم.
اصلا احساسی هم نمی نويسم. هر كس سال 78 را بخاطر دارد. هر كس صحبت های بعدی امير فرشاد را خواند. هر كس با دكتر رهامی نشست. هركس خواهر داغدار عزت ابراهيم نژاد را ديد، ‌ديگر كوی دانشگاه را فراموش نمی كند. بماند اينكه ما در جايگاه انجمن دانشگاه تهران وقتی راوی حادثه شديم،‌ بعنوان دروغگو از درها هم رانده شديم.
آقای ده نمكی شما دين بزرگی به گردن دانشجويان داريد. اگر اصرار داريد ابزارتان عوض شده بسم الله. هرچه مدرك هم از اين جنايت خواستيد می توانيد در دل و خاطره بچه های كوی دانشگاه و بچه هايی كه آن روز آنجا بودند، پيدا كنيد. باور كنيد مدرك بسيار است.
خيلی با خودم كلنجار رفتم اين جمله را ننويسم و مودب تر باشم. اما می نويسم. در مصاحبه ای شنيدم كه آقای ده نمكی می گفت خوب است آدمها عوض شوند ولی ای كاش عوضی نشوند. می پرسم در مقابل عوضی هايی كه ادعای عوض شدن دارند،‌ چه بايد كرد؟ُ

از چند وقت پيش، اصطلاحی که بسيار زياد در جامعه شنيده می شود "حکومت نظامی" است. مردم از ورود اين حجم از پليس درسطح شهر بسيار ناراحت و نگران هستند . در هرکجا می رويد حرف از اين بگير و ببندهاست که البته حرف های ديگری را هم به دنبال خود دارد. حرف مردم با رد و بدل کردن اخبار بگير و ببندها آغاز می شود و با شکايت از حکومت بسيجی ها و سپاه بر مملکت و اوضاع بسيار وخيم اقتصادی تمام می شود . ديروز هم يکی از سردارها آب پاکی را ريخت روی دست مردم و گفت اين طرح ادامه خواهد داشت و مقطعی نخواهد بود و اگر اين طرح مقطعی شد بايد ما را بيآوريد در صدا و سيما و توبيخ کنيد. اين حرف به اين معنی است که مردم بايد به شهری که پليس در آن موج می زند عادت کنند. البته اوضاع در شهرستان ها از تهران وخيم تر است. برای اين که جوانها دور هم جمع نشوند و حرف های گنده گنده نزنند تمام قهوه خانه ها تعطيل شده است. نه تنها قهوه خانه ها، بلکه اماکن تفريحی ديگر مثل گيم نت ها . در واقع حکومت عملا به طور غير مستقيم در کل کشور جار می زند که شرايط جنگی است و مردم هم زيرکانه اين پيام را دريافت کرده اند. هيچ کس از مردم سئوال نمی کند که آيا راضی هستيد برای دستيابی به انرژِی هسته ای که از راه های ديگر هم می توان به آن دسترسی پيدا کرد اوضاع اقتصادی و همين ازادی های محدودی هم که داشتيد را از دست بدهيد؟ و اين حجم وسيع از پليس را در سطح شهر ها تحمل کنيد. هيچکس از مردم سوال نمی کند که شما ايرانی اتمی می خواهيد يا ويرانه ای اتمی؟ تمام شواهد در اين چند وقت نشان می دهد که مردم پتانسيل يک انفجار را دارند. جامعه فعلی ايران نشان می دهد که حکومت حتی اگر به خيری و خوشی مسئله هسته ای را حل کند بعد از آن بايد خود را برای مبارزه با مردم آماده کند و ظاهرا فکر کرده اولی حل شده و در تدارک دومی است!